در سوره ی طارق ما با سیستم نهادینه شده در انسان، و راهنمای او در مسیر به سوی توحید، که همان روح خداوندی است، یعنی طارق، آشنا شدیم، 

 

اینکه چگونه  بتوانیم به طور عملی از روحِ راهنمایِ خداوندی  ، یا طارق ، در راه رشد و باروری استفاده کنیم و در مسیر رشد و تکامل دائمی و بینهایت قرارگیریم و جذب کید پوشانندگان روح خداوندی نشویم ، و در مسیر حرکت ، 

 

جذبِ جاذبه های مسیر نگردیم  و با مسیر توحید و خداوند منطبق شویم ، و چگونگی کید خداوند دررابطه با این پوشانندگان راهنمایی روح خداوندی و طارق ، و نحوه ی حرکت و روش ما برای حرکت بالا رونده و دائمی به سوی رشد بینهایت ، در سوره اعلی بیان شده است 

 

و آن ماهیت شناوری و حرکت در هستی است ، 

 

اگر بر مبنای سیستم حک شده در انسان و طارق عمل کردید ، زمینه ی حرکت و رشد در مسیر آن مطلق اعلی را پیدا  میکنید و میتوانید سیستم حرکتی خود را با طارق و روش رشد رب اعلی و مطلق هستی منطبق کنید و به حرکت و تکامل ادامه بدهید و در غیر اینصورت جذب مراحل و مطلقهای محدود و غیر او میشوید و از حرکت و تکامل بازمانده و آتش و ایستایی و نابودی نتیجه شما خواهد بود ، این چنین است که کید خداوند مهلت دادن اوست

 

برای ازدیاد تضاد و تلاشی در سمت شرک و کفر و افزایش رشد و تکامل در سمت شناوری بینهایت به سوی او و پرورش  اعلی . 

  

بسم الله الرحمن الرحیم

 

سورۀ اعلی

 

1- سَبِّحِ اسمَ رَبِّکَ الاَعلی

 

سبح: شناور شدن و شناورساختن. کل حرکتی که فرد در یک سیستم انجام می دهد، شناوری او می شود. سباحت و شناوری در سیستم هستی نه فقط مختص انسان که شامل حال کلیه اجزاء این سیستم می شود. چنانچه در سوره حدید  می خوانیم: [ سَبَّحَ لِلّهِ ما فی السَّمَواتِ وَ الاَرضِ وَ هُوَ العَزیزُ الحَکیمُ ( 1 )] . تمام ارکان هستی در این سباحت باشکوه شرکت می کنند. شناوری به معنی باز کردن سیستم های ورودی و خروجی و ارتباط دو طرفه انسان با هستی یعنی انسان با انسان و انسان با خدا می باشد. 

 

اسم: بدلالت مشتقاتش از سموّ بمعناى علوّ است، نه از سمه بمعناى نشانه، زیرا نام و عنوان مردم نامى، یا صفات و آثار معروف اشخاص و موجودات موجب بلند شدن و بچشم آمدن چهره و مشخصات آنها میگردد «تنها در جمله بسم اللَّه است که همزه با برخورد باء در نوشتن مى‏افتد». سما:فوق و بالای هر چیز ، هربالایی نسبت به پایینش سماء است و به نسبت مافوق و بالاترش ارض .سماوه:شخص متعالی و بلند مرتبه ، اصل اسم از السمو است یعنی چیزی که بوسیله آن بلند آوازه و شناخته میشود

 

سبح اسم ربک الاعلی 1 اعلی ؛  ولله الاسماء الحسنی 180 اعراف ؛ اسمه یحیی لم نجعل له من قبل سمیا 7 مریم ؛ هل تعلم له سمیا 65 مریم :نظیری و هم سان و هم اندازه ای  برایش میدانی که استحقاق  اسمش را داشته باشد 

 

اللَّه: مخصوص و علم براى حقیقت و ذات مقدسى است که جامع همه کمالات  و منزّه از هر نقص است. آنچه با این نام مورد توجه میباشد همان مبدئیت همه کمالات است نه ذات، چه ذات الهى برتر از تصویر و تعقل و تحدید عقل و ذهن محدود است و آنچه مطلوب و مورد توجه انسان است همان مبدء صفات و کمالاتیست که در جهان ظهور نموده، پس کلمه اللَّه با آنکه عنوان ذات و علم است بمعناى وصفى میباشد، اصل لغوى هم بهمین معناى وصفى دلالت دارد، که از- اله- بمعناى عبد، تحیّر، تضرّع، سکن، آمده- اله نام معبود است چه حق و چه باطل- اللَّه- با حذف همزه و اضافه الف و لام- نام همان معبود بحق است، پس اللَّه نام جامع صفات است و صفات هر یک نام و عنوان این حقیقت جامعند.

 

بسم الله روش دید مجموعه ای است زیرا  اسم الله :همه اسماء الهی و حرکت آگاهانه هم سو و یگانه  با روشهای بالا رفتن همه جانبه در سمت انطباق با صفات خداوندی است ، بسم الله  با  نفی هر مطلق در هر مجموعه و صرفا  اطلاقِ ، الله شروع میشود،

 

گفتن این کلمه براى همین است که تمرکز فکر و دل را از اجزای هر سیستم (غیر خدا) برگرداند تا انسان  همه جهان و هر عملى را بدون پیش زمینه و برداشت از قبل ببیند و انجام دهد: هر عملى که با بسم اللَّه آغاز نگردد بریده و ناقص است چون، 

 

در مرحله اول  شناخت امکانات و استعدادهای هر سیستم صرفا با عدم پیش فرض و دیدن همه امکانات و استعدادهای سیستم ممکن است ، که برای این امر باید مطلق بیرن آن  سیستم باشدو درون آن نباشد ، و 

 

دوم اینکه هدف از هر عملی باید بالا بردن یگانگی اجزا برای تکامل و حرکت بهینه و بینهایت آن  بسوی مطلق بیرونی که الله است( توحید) باشد و 

 

سوم اینکه در هر سیستم هدف یکی از امکانات و استعدادها و روشهای رشد است هدف هر سیستم باید تکامل بینهایت باشد  (هدف قرار دادن الله) و روش قراردادن  توحید، یعنی ایجاد  حرکت و تکامل بی وقفه

 

اعلی: (علو : مرتفع و بلند) 

 

علو: العُلْو: بالا، نقطه مقابل و ضدّ واژه- سفل- است. عُلْوِىّ‏ و سُفْلیّ: صفتى منسوب به آنهاست (بالایى و پائینى یا زبرین و زیرین). عُلُوّ: بر افراشتگى و بلند شدن.

 

عَلَا، یَعْلُو، عُلْوًا: اسمش عال- است (یعنى برآمده).

 

عَلِیَ‏، یَعْلَى‏ عَلًا: اسمش‏ عَلِیّ‏- است. (على- یکى از اسماء حسناى خداى تعالى است و نیز به معنى شریف و بلند مرتبه و سخت است). عَلِیَ: با فتحه حرف (ى) بیشتر در باره اجسام و مکانهاست در آیه گفت: (عالِیَهُمْ‏ ثِیابُ سُندُسٍ‏- 21/ انسان).

 

 علىّ: بسیار برتر. بسیار رفیع القدر. و آن صیغه مبالغه است آن جمعا یازده بار در قرآن مجید آمده است هشت بار در وصف خداى تعالى مثل‏ وَ لا یَؤُدُهُ حِفْظُهُما وَ هُوَ الْعَلِیُ‏ الْعَظِیمُ‏ بقره: 255. یکدفعه درباره قرآن‏ وَ إِنَّهُ فِی أُمِّ الْکِتابِ لَدَیْنا لَعَلِیٌ‏ حَکِیمٌ‏ زخرف: 4. و یکبار در وصف نام نیک یا شریعت پیامبران‏ وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ‏ عَلِیًّا مریم: 50. و یکبار درباره مکان ادریس علیه السّلام‏ إِنَّهُ کانَ صِدِّیقاً نَبِیًّا. وَ رَفَعْناهُ مَکاناً عَلِیًّا مریم: 57.

 

راغب گفته: معنى‏ هُوَ الْعَلِیُ‏ الْکَبِیرُ آنست که برتر است از اینکه وصف واصفین بلکه علم عارفین باو احاطه کند. در مجمع آمده: علىّ در اصل از علوّ است خداى سبحان بوسیله اقتدار و نفوذ سلطان برتر و بالاتر است.

 

اعلى: بالاتر و برتر. در علوّ مکان و مقام هر دو آید مثل‏ سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ‏ الْأَعْلَى‏ اعلى: 1. که در علوّ مقام است و مثل‏ ما کانَ لِی مِنْ عِلْمٍ بِالْمَلَإِ الْأَعْلى‏ ص: 69. وَ هُوَ بِالْأُفُقِ‏ الْأَعْلى‏ نجم: 7. که ظهور هر دو در علوّ مکان است نه مقام جمع آن در قرآن اعلون آمده‏ وَ أَنْتُمُ‏ الْأَعْلَوْنَ‏ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ‏ آل عمران: 139.

 

متعالى: رفیع المقام. طبرسى فرموده متعالى و عالى هر دو یکى است، بقولى متعالى مقتدرى را گویند که محال است کسى با آن مساوى باشد عالِمُ‏ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَهِ الْکَبِیرُ الْمُتَعالِ‏ رعد: 9.

 

رب: پرورش دهنده، رب آن چیزی است که در درونت به عنوان مطلق و پرورش دهنده پذیرفته ای. 

 

 با برتر داشتن و مطلق کردن پروردگارت ، با گسستن از تمامی قیود و بریدن بندها و باز کردن سیستم، شناور شو . شناور ساز و رشد و تکامل بده ؛به تدریج شناور شو در  راه رشد پرورش دهنده ات که بالاترین است که تنها با درک بالاترین و تنها مطلق میتوانی تا بینهایت به راه تکامل و رشد پرورش دهنده ات ادامه دهی خودت نیز در این سیستم شناور خواهی شد. 

 

شناوری تکاملی و دائمی سمت و سویی دارد که همان ربک الاعلی می باشد. اعلی هدف و وسیله تمامی حرکت های رشد یابنده و تکاملی، و عامل  پویایی کلیه اجزاء در سیستم و نسبی شدن حرکت همه چیز در هستی است. تنها در این صورت است که شناور میشوی و شناوری تو تا بینهایت ادامه پیدا میکند و جذب هیچ نقطه ای از مسیر نمی شوی که پرورش دهنده ات همواره بالاترین و تنها مطلق باشد. 

 

یاایهاالانسان انک کادح الی ربک کدحا فملاقیه: انسان به شدت به سمت آنچه هدف و پرورش دهنده اش است تلاش می کند، اگر این رب و هدف در اعلی و اعلی و بالاترین و بینهایت بود حرکت دائمی و رشد یابنده خواهد بود و در غیر اینصورت تا رسیدن به  هدف و پرورش دهنده تلاش میکند و بعد میایستد و جذب آن مطلق شده و به تضاد و آتش و تجزیه میرسد.

 

2- الَّذی خَلَقَ فَسَویّ

 

خلق: آفریدن و آفریده، خلق آفرینش از روی حساب و اندازه می باشد . شکل هر سیستم در خلق آن است و خلق در پویایی است نه در سکون.

سوی: مساوی ساختن، از افراط و تفریط دور بودن

 

آنکه خلق کرد و هر چیزی را در چهارچوب خودش نسبی و مساوی قرار داد. همه چیز و همه کس را در این سیستم مساوی و نسبی قرار داد تا همه اعضاء و اجزا در آن نسبی و فعال باشند و هیچ نقطه و مرحله ای مطلق نباشد تا بتوانر حرکت به سوی اعلی را متوقف کند و جذب کند شما را و شما در مرحله ای بمانید.   

 

3- الَّذی قَدَّر فَهَدی

 

قدر: اندازه گیری و تعیین، توانایی، سازماندهی 

 

هدی: ارشاد و راهنمایی از روی لطف و خیرخواهی

   

آنکه به تدریج بر مبنای برنامه ریزی و سازماندهی اندازه و مقدار هر چیز و هر مرحله را تعیین کرده و برای وصول به آن اعلی هدایت کرد . 

 

4- وَالَّذی اَخرَجَ المَرعی

 

مرعی: چراگاه ، (رعی:  در اصل به معنی نگاه داشتن است. مراعات و محافظت)، درآیه 104 سوره بقره می خوانیم [ وَ لا تَقولوا راعَنا و قولوا اُنظُرنا ] راعنا دراصل لغت یعنی ما را ملاحظه کن و محافظت کن . رعایت کردن جهت کسی است که قوی نیست و ایمان محکم ندارد و مانند کودکی که تازه میخواهد راه برود و یا زندگی را شروع کند ولی نظارت کردن و کنترل کردن جهت یک سیستم کامل و رو پا و قوی وبا ایمان است.

 

و آنکه هر مرحله را برای رشد و حرکت و شناوری سبز و روینده کرد تا هر سیستمی به بالاترین مرحله از رشد خود برسد و  با استفاده از آنها به حرکت ادامه دهید 

 

5- فَجَعَلَهُ غُثاءً اَحوی 

 

غثاء: چیزهای ضایع و غیر قابل اعتنا ، کلمه غثاء به معنای گیاه خار و خاشاکی است که سیل به کنار بیابان می ریزد. 

 

احوی: (حوی: رنگ سیاه، علف خشک و ریز و سیاه)

 

در روند رشد و افزایش آگاهی ها و تکامل سیستم که شبیه به جریان آب در رودخانه است که حیات می بخشد و باعث رشد و نمو گیاهان به معنی رشد آگاهی ها و افزایش بینش و بصیرت آدمی در سیستم هستی می شود، خار و خاشاک، اطلاعات کهنه و عقاید مسموم، مستعمل و متحجر و چیزهایی که جلوی حرکت رو به جلو و جریان آب را می گیرند، باید از مسیر خارج شده و از سیستم بیرون رانده شوند تا  اطلاعات جدید با برداشت های تازه و کاربردی بتوانند به سیستم وارد شوند تا سیستم به صورت پویا و فعال درآمده ، دچار جمود و سکون و تبدیل به مرداب و باتلاق نشود و روی به اضمحلال و نابودی نیاورد. 

 

هیچ علمی و هیچ اصل و هیچ مرحله ای را نباید ثابت و دائمی پنداشت و هر سیستمی زمانی کهنه خواهد شد. 

 

پس باید بدانید ،مرحله ای که در آن هستید، مرحله گذار است و نه قرار. وقتی مرحله ای را مطلق می کنید، به رشد لایق و آنچه که باید برسید، نمی رسید. و هر مرحله را پس از کمکِ آن مرحله به رشد و به معنای پله ای برای رشد قرار داد و پس از آن حرکت و رسیدن به نقطه ی اوج آن ، آن را  خشک نمود ، 

 

تا هیچ مرحله ای مطلق نگردد و محل سکون نشود و قسمتی از برنامه ریزی و رشد کردد و هیچ مرحله ای محل ماندن و سکون نشود .

 

 

.plan is nothing; planning is everything    

 

6- سَنُقرِئُکَ فَلا تَنسی

 

قرء: جمع کردن ، (خواندن را از آن جهت قرائت می گویند که در خواندن کلمات و حروف کنار هم جمع می شوند.)

نسی: (نسیان: فراموشی، اهمال و بی اعتنایی ،‌انسان : فراموش کننده) ( انس، انسان: الفت گیرنده، وحدت کننده، با هم شونده

 

به زودی و در نتیجه ی پیروی  از اصل دانستن رشد دائمی و روش رسیدن آن ، ما به تو خواهیم فهماند تا این را فراموش نکنی که اصل برنامه ریزی و رشد دائمی به سوی اعلی است ، و نه یک مرحله و  برنامه ، هرچند زیبا و رشد دهنده ، مراحل رشد میدهند و نابود میشوند و میروند و آنچه باید در خاطر و تمرین عملی بماند ، رشد در سمت مطلق اعلی است و شناوری بینهایت در سمت آن،  مراحل میروند و پس ما آن را به تو خواهیم فهماند و مداوم این را در ذهن و عمل یادآوری وتکرار کن تا کاملا درک نمایی و  فراموش نکنی .  برآیند گذشته باش در حال و برای فردا. 

 

7- إِلّا ما شاءَ اللهُ إِنَّهُ یَعلَمُ الجَهْرَ وَ ما یَخْفَی

 

جهر: آشکار شدن و آشکار کردن به وسیله دیدن و شنیدن، دریافت کل هر چیز، ظهور چیزی به خوبی و زیادی.

 

خفی:  پنهان و نهان 

 

مراحل میروند و آنچه رشد ایجاد میکند و رشد مییابد میمانند و آنچه صرفا نتیجه تبدیل ماده و انرژی و اطلاعات است و زائده است و نقشی در رشد ندارد خشک شده و از یاد میرود ،  یعنی چیزهایی که  میتوانند مطلق شده و به عنوان مانع در مسیر رشد و توحید قرار می گیرند( مثل برتری طلبی و کینه ورزی و .. ) باید کنار گذاشته شوند ، زیرا که او دانای آشکار و نهان است.

 

8- وَ نُیَسِّرُکَ لِلیُسْرَی  

 

یسر: آسانی 

 

و به این ترتیب به  تدریج تو را به سمت آسانی هدایت می کنیم.( تو را در مسیر آسانی قرار می دهیم). زمانی می توانی به یُسر و شناوری بی نهایت و آزاد  برسی که با  اصول و قوانین توحیدی که در هستی جریان دارد، یکی شده و به وحدت برسی و در این شناوری بدون مانع ، تمام نیروهای شناور و جاری در آن به یاری تو در نیل به کمال مطلوب و موعود  می شتابند .

 

9- فَذَکِّرْ إن نَّفَعَتِ الذِّکرَی 

 

ذکر: یادآوری ذهنی و عینی و عملی ، ذکرتمرین توحید و به ایمان و یقین توأمان رسیدن است. 

 

پس این شناوری به سوی رشد و تکامل بینهایت و پرورش در راستای اعلی و بالاترین ،  را در ذهن یاد آوری و با عمل تمرین  کن ، اگر در سمت رشد با  شناوری به سوی برترین و اعلی هستی ، رشد دائمی و سود دائمی خواهی داشت ، و هر چه در  ذهن و عمل در سمت اسارت و بستن مسیر شناوری بینهایت  نیست ، به نفع تو و رشد توست.

 

10- سَیَذَکَرُ مَن یَخشی

 

خشی: بیم توأم با پرهیز، آگاهی از عظمت مطلق هستی . خشی ترسی است آمیخته با تعظیم و اکثراً با علم به آنچه ازآن می ترسند توأ‍ م می باشد. 

 

خشیت به معنی درک عظمت و آگاهی از این عظمت می باشد.درک عظمت می تواند درک ارزش ها، زیبایی ها، عمق هر چیز و هستی باشد.( از درک عظمت کهکشانها تا عظمت خلق یک مورچه ). خشیت داشتن یعنی با درک عظمت هستی ، افق دید را در سطح هستی بالا برده و از برخوردهای محدود در سطح نوک بینی  و سطحی خشک و  متحجر خودداری کرده و سیستمی باز با قابلیت رشد بینهایت به وجود آوریم . سیستمی که بتواند با محیط بده بستان داشته و نفوذپذیر باشد، زیرا تعادل در این سیستم ها حفظ شده و به مراحل بالاتر و کامل تر رسیده ،‌رشد و گسترش و تکامل می یابند. 

 

11- وَ یَتَجَنَّبُهَا الاَشقی

 

شَقَوَ: شقاوت و بدبختی، عدم قابلیت رحمت است که از عصیان و عدم ایمان به وجود می آید. سعادت، تأثیر گرفتن از عظمتها و زیبایی ها می باشد 

 

و شقی کسی است که از عظمت ها تأثیر نمی گیرد و چنانکه در آیه 16 همین سوره می خوانیم، انسان شقی  تحت تأثیر حیات دنیوی  می باشد. اشقی اصولاً انسان نفوذ ناپذیری است. او کسی است که با فطرت و خلق خودش دچار بیگانگی شده و به وحدت و یگانگی با توحید نرسیده است. خداوند در سوره طه فرموده: ما اَنزَلنا عَلَیکَ القُرانَ لِتَشقی، اِلّا تَذکِرَهً لِمَن یَخشی (آیه 2 و 3 )

 

و کسی که به  درک از عظمت خداوند نرسیده و به مطلقها و مراحل حرکت دلبسته و دچار دوگانگی و تضاد ناشی از انتخاب هدفهای نزدیک به جای اهداف بلند و هدف اعلی  گردیده است از این تمرین ذهنی و عملی و یاد آوری دوری میگزیند  و در مسیر جذب میشود و از سباحت به سوی رشد و اعلی میماند .

 

12- الَّذی یَصلَی النّارَ الکُبْری

 

کسی که از مسیر رشد و توحید خارج می شود، و جذب هدفهای نزدیک و میان راه شده و به دوگانگی و تضاد میرسد و به مسیر میچسبد و به همین دلیل نمیتواند به حرکت  و رشد دائمی  که ذاتی ماء دافق است ادامه بدهد و  پیش از هر چیز با فطرت و سرشت خود بیگانه گشته و در تضاد با آن قرار می گیرد. نتیجه این تضاد و دوگانگی، آتشی است که از درونش زبانه می کشد.پس به تضاد و اتش وصل میشود 

 

13- ثُمَّ لایَموت فیها و لا یحیی

 

موت: مرگ

 

حی: زندگانی،‌نیروی رشد دهنده،‌نیروی حس کننده،‌ نیروی قوه و عمل کننده 

 

و این تضاد و  آتش اولین کاری که میکنداینست که  او را از حرکت و رشد بازمیدارد ، و  از طرفی طارق و ماء دافق را نمیتواند نفی و دفع کند پس نه کاملا میایستد و  میمیرد ،  و نه اینکه میتواند به علت این جذب مطلق ها شدن  و مرحله ها  شدن ، به حرکت و رشد دائمی به سمت رب الاعلی ادامه بدهد، 

 

معنی یحیی یعنی زنده شونده و رشد کننده دائمی است ، در این سیستم بسته و ایستا  که به وجود می آورد،  نه می تواند بمیرد و نه به زندگی ادامه دهد. این سیستم فعال و رشد یابنده نیست. 

 

14- قَد أَفلَحَ مَن تَزَکی

 

فلح: به معنی رستگاری و نجات است.

 

زکی: رشد و نمو داشتن، زیاد شدن، پاکیزگی و طهارت آن کسی رشد کرد که تزکیه پیشه کرد. 

 

به تحقیق وارد مرحله استفاده و بهره برداری از نتیجه اعمالش شد،  هر کسی که به تدریج  مطلقها را از مسیر دور کرد تزکی راه رهایی از ( شقاوت) می باشد. ( من تزکی) انسانی است که از خودش می -دهد . سیستمی باز است که با بیرون مراوده و بده بستان دارد. سیستمی که مثل آب جاری است، جریان می یابد و خودش و همه چیز را هستی و رشد و دوام می بخشد. 

 

15- وَ ذَکَرَ اسم َرَبِهِ فَصَلی

 

 

16- بَل تُؤثِرونَ الحَیوهَ الدُنیا

 

اثر: اثر هر شیء حاصل کردن و دریافت کردن چیزی است که ما را به وجود آن چیز دلالت و راهنمایی می کند. 

 

دنی: نزدیک

 

 

17- وَ الاخِرَهُ خَیرٌ وَ اَبقی

 

اخر: دیگر

 

بقی: ثبات و استواری چیزی است بر حالت طبیعی و اولیه اش که ضد فنا می باشد.

 

4- نزدیک کردن و انطباق سیستم  ، با سیستم توحیدی که در هستی جریان دارد.    

 

18- إِنَ هذا لَفی صُحُفِ الاولی

 

صحف: گستره، افق، عظمتی که هر انسان درک می کند. هر انسانی افق و گستره ای دارد که همیشه با او عجین بوده است. 

اولی:  الأَوْل‏- یعنى سیاست و روشى که رعایت مآل و پایان آن بشود (سیاستى دور اندیشانه) 

 

مطلق نکردنِ مراحلِ  زندگی ، و عمیق دیدن هر چیز در این سیستم ، و ایمان به زندگیِ دورنگرانه و استراتژیک  ، چیزی است که در گستره ها ی دوراندیشانه و افقهای دید باز وجود دارد . 

 

19- صُحُفِ إِبراهیمَ وَ مُوسی

 

صحف: گستره، افق، عظمتی که هر انسان درک می کند. هر انسانی افق و گستره ای دارد که همیشه با او عجین بوده است.