عمادالدین باقی در سرمقاله هفته نامه صدا نوشت: فقر، فقر، و تو چه می‌دانی که فقر چیست؟ …. به میان 15 میلیون حاشیه نشین برو، می بینی فقر چیست، نمی فهمی اما می بینی. می بینی که چگونه در هم میلولند با روحیه ای خسته و نیازمند و آرزوها و امیال سرکوب شده.
 
میبینی که از درد فقر و آثار کشنده اش به مخدرها پناه میبرند و تو بدون اینکه بفهمی چرا میان لشکر فقرا اعتیاد زیاد است، ملامتشان میکنی و بی فرهنگ شان میخوانی و آن را دلیل دیگری بر انگل بودنشان میگیری و نمیدانی اعتیاد آنان با اعتیاد و الکلیسم ناشی از احساس پوچی برخاسته از سیری زیاد مرفهان فرق دارد. توچه میدانی اگر فقر نبود چه نوابغی میان همین به زعم تو، کرمها و انگلها وجود داشتند که شما باید نزد آنها زانوی ادب میزدی!

تو چه میدانی فقر چیست وقتی که آن زندانی محکوم به اعدام به عشق و شوق زندگی لحظه های جانکاه انتظار اعدام را میگذراند و التماس میکند و با چه رنجی آزاد میشود ولی وقتی آزاد شد و دوباره در چنبره فقر و دردها و مصیبتهای آن افتاد، میگوید همان چاردیواری زندان و همان اعدام برایش لذتبخش تر بوده است.

نمیگویم خرقه پوشی کن، آسایشت را واگذار، نه!  از آن ناز و نعمت بهره مند باش، اما برابر این جامعه نیز مسئول باش! گناه فقر و عوارض آن بر دوش من و تو نیز هست؛ به ویژه شمایانی که سکان مدیریت را در چنگال خود گرفته اید و با وجود این همه تجربه و اندوخته و رسیدن به سن بازنشستگی، باز هم حرص میزنید و باز هم چند شغل دارید و در این جامعه بیکار به دیگران فرصت نمیدهید، تقسیم کار نمی کنید، به یک شغل و درآمد رضایت نمی دهید و سر منصبها چه آدم فروشیها و خود فروشیها که نمی کنید. حج و فرنگ و رستورانهای نجومی و جشنهای 300 و 500 میلیونی به بالای ازدواج و دهها هزینه دیگر چنان در اولویتند که اگر اندکی در آن احساس تنگدستی پیدا کنی گویی نگونبخت شدهای… و تو چه می دانی فقر چیست…