back to top
خانهدیدگاه هاسعود علی پور: برای بزرگمرد تاریخ ایران .بیاد مصدق بزرگ که...

سعود علی پور: برای بزرگمرد تاریخ ایران .بیاد مصدق بزرگ که قدرش را ندانستیم و در خانه خودش در اسارت مرد.

mosadegh
( شاید شعر من تکراری باشد ولی نام  مصدق جاودانه خواهد ماند ) 
            {    پیرجنگلبان.  }
 
با غمی در سینه اش : سنگین 
                                دیده گانی از سرشک : آجین
                                گونه ای پر چین.
                    سرنوشت تلخ او را روزگار إ
با خطی معوج که گویی نقش شوم پنجه ببری ست إ
بنوشته است برپیشانی مرد : « ستم تقد یر»إ
                             **** 
 
سر برون از کلبه آ ورد و نگاهش تا کران ها رفت :
                         کران هایی که مرز هستی اشان 
                      از حصار شاخه های هرزه جنگل فراتر نیست إ
                              ****
                سر به هر سو  کرد از افسوس ؛:
                                 زین همه شاخه یکی را باری و بر نیست؟
                    آه : اینجا خاک پاک شیر پرور نیست؟ 
                                                     ****
           از سکوت مرگبار جنگل خاموش إ 
      رنج یاد چشمه هایی که کنون افتاده اند از جوش إ
                         درد سرگردانی هر شاخه و برگی :
                                                   که چون جان دوست دارد شان
                    درکف بادی که هرگه از کرانی می وزدإ
                     دست غم افکند در آغوش.
                                                                 ****
          رفت تا شاید اجاقی را 
                                     که روزی روزگاری :
                             همچنا ن کوره فروزان بودا
                           لایه خاکستر از رخسار بر گیرد.
هرچه کرد و هرچه کند و هر چه آن گودال را کاوید :
دست گرم او به جز خاکستر سرد زمانی دورإ
در اجاقی که شده آن شعله ها را گور !
                             یک شرر هم با نشان زندگی نا یافت :
                             تا که دستش را بسوزاند إ
                              تا که قلبش را بلرزاند إ
                                                           ****
اشک در چشمش بسان چشمه ای جوشید إ 
خشم در قلب اش مثال شعله سر بر کرد وبا خود گفت :
              که آخر مرد. !
                              تو مگر در خانه خود پا به زنجیری ؟
         خیز تا تنها ی تنها :
       این علف ها را ز پیش پای برگیری إ
در پس این جنگل خاموش :
یک جهان شور و نشاط و زندگانی هست:
خیز تا آنجا جوانی را ز سر گیری إ
                                          ❊❊❊❊❊
           سینه را افراشت  :
        چابک همچون نوجوانی مست إ
رفت تا که داس را از کلبه برگیرد.
              ❊❊❊         
گر چه دیگر تیز و بران نیست إ 
بازوانم را چنان سان قدرت و جان نیست إ
گرچه فریاد کمک را نیست پاسخگوی 
من بدان وادی نما یم روی إ
شیرمردان را که هرگز دل هراسان نیست 
غیرمن این ملک صاحب مرده را گویی نگهبان نیست إ؟
                                                ****
با تلاش هر چه ا فزون تر 
                 پیر جنگلبان 
              سخت میکو شید .
           تا نماید راه خود را باز :
                                 قلع و قمع شاخه های هرزه کرد آغاز .
                                           ****
از همه جانش عرق میریخت ؛گ می جوشید
            یک دم از کنکاش اگر می ماند :
            از پشیمانی :
                       دم دیگر  : دوچندان داس میکوبید.
                    با نفس های بریده نغمه های خشم را میخواند 
                     از برای دیدن راهی که در پس باز کرده؛ :
                                                          سر نمی گرداند.
                                      ****
            یک نفس کوبید إ
                                     رفت و رفت ورفت :
                      تا آنجا  که دستش از تلاش افتاد إ
                    گرچه دآ سش تیز می برید:
        گرچه دندان روی هم می کوفت ؛میغرید :
دست و پای خسته اش از جا نمی جنبید.
                                ****
شب زنیمه رفت و جنگلبان 
داس بالش کرد و بر أن تا سحر خوابید. ؛
                                    ****
   دید در رویا که بر گردش هزاران مار:
      راه پیش و پس همه مسدودإ
       ایستادن همچنان دشوار 
    دست بالا برد و داس از زیر سربرداشت    
    آ فتاب صبح :
بر چشمش زهرسو نیزه ای می کاشت إ
                           ****
مضطرب برخاست :
گردا گرد او از شاخه های جنگلی پر بود إ
لحظه ای در حیرت اینکه چرا اینجاست إ ؟
                             نه نشان از کلبه ؟
                        نه راهی به پیش و پس
                       رد پایی نیست 
                        جایی نیست إ
              ❊❊❊❊❊
دید از راهی که دیری با تلا شش می گشود از هم
شاخه های هرزه آنسان رسته اند از نو إ
که حتی ره بسوی کلبه هم دیگر نخواهد برد
                       ❊❊❊❊❊❊❊
خویش را یکدم مخاطب ساخت که : 
                              ای مرد إ 
         شغل تو اینجا نگهبانی است؟
       یا که جنگلبان :
                     میان آب و ملک خویش زندانی است؟
                      داس را بر شاخساری از درخت آویخت إ
                       آخرین فریاد را از سینه بیرون ریخت:
که ای جنگل :
سزای من درون خانه ام مرگ است ؟
                                   ❊❊❊❊❊
           به همراه نسیم رهگذر ؛
           هر شاخه از هر سو 
         سرخود را تکان میداد !
         جنگلبان :
به همراه سرشکی که فرو می ریخت :
                               جان میداد ! .
سعود علی پور. ۲/۵/۴۳ تهران.

 

اخبار مرتبط

دیدگاه خود را بنویسید

لطفا دیدگاه خود را وارد کنید
لطفا نام خود را اینجا وارد کنید