۱۳۹۲/۱۱/۱۰- شرق:  گنبد فیروزه ای که در خیابان شریعتی می درخشد .. یادگار مردی است که «میناچی» نام داشت ….. به مینا گری او و همّت «محمّد همایون» بود که این بنا برافراشته شد .. در سال 48 به مهر و دعوت او به بخش فرهنگی حسینیه ی ارشاد پیوستم … وقتی که کار کتاب نفیس «محمّد خاتم پیامبران» پایان یافت، سخنرانی های زنده یاد دکتر شریعتی آغاز شد.. آن سخن ها که از سینه ای سوخته بر می خاست شوری نو و شعله ای تازه در جانها افکند… هرچند که بسیار نو اندیشان اسلامی در   تالار مدرن آن بنا سخن گفتند.. اما اقبال جوانان به او گسترده بود و یگانه

میناچی که حقوق خوانده بود… به دقّت و آرامی سخن می گفت و به متانت و مدیریّت در میان دریای پر خروش کشتی ارشاد به پیش می راند… آرامش شگفتی داشت… در این سالیان دراز دوستی و آشنایی .. هر گز خشونتی.. سخن خشمناکی و گفتار درشتی از او نشنیدم و ندیدم

میکو شید به سر پنجه ی مدارا و منطق و مهر گره ها بگشاید .. حتی زمانی که در نخستین دولت انقلاب به وزارت ارشاد برگزیده شد .. میگفت در آن دوران پرشور همه کوششم بر آن بود که امور مسیر حقوقی و قانونی یابد ..حقّی تضییع نشود.. در دوستی هم پایدار بود و وفا دار … به یاد می آورم که پیش از انقلاب در خدمت او و زنده یاد مانیان سفری به قم رفتیم بر ای زیارتی و شاد باش از دواج دوستی

هر گز چهره ی مهربان او را از یاد نمی برم که در سوگ پدر بزرگوارم.. با کهنسالی و بیماری به تعزیت و تسلیت آمد… میناچی آرام بود …اما بارها که یادهایش را با من در میان میگذاشت… سخن به دوستش دکتر شریعتی که می رسید.. منقلب می شد صدایش می لزرید و اشک در چشمان و بر چهر ه اش می غلطید.. وفتی که خبر خاموشیش را شنبدم با خود خواندم

 دوست بر دوست رفت .. یار بر  یار