بستن پرونده اتمی در شکست را آئینه سال و ماه و روز شمار بحران اتمی نیک نشان می‌دهد:
« توافق ژنو به پذیرش قطعنامه 598 می‌ماند و نظام تصمیم به بستن پرونده هسته‌ای گرفته است.
در 8 بهمن 1392، هفتهنامه «آسمان» به نقل از یک مقام مسئول از «تصمیم» نظام برای پایان دادن به پرونده هسته‌ای‌اش خبر داده و توافقنامه ژنو را همانند قطعنامه ۵۹۸ خوانده است:
اظهارات این مقام مسئول که به نظر می‌رسد محمد فروزنده٬ رئیس بنیاد مستضعفان باشد در تازه‌ترین شماره این هفتهنامه منتشر شده است. فروزنده در پاسخ به پرسشی درباره سند ژنو گفته‌است: موضوع برنامه هسته‌ای جمهوری اسلامی دیگر «تمام» شده و «همان روزی که توافق ژنو صورت گرفت، همه چیز تمام شد.»
اعتراض‌ها و حملات به سند ژنو بی فایده‌اند. او این توافقنامه را به قطعنامه ۵۹۸ تشبیه کرده و گفته است: «نظام تصمیم به بسته شدن این پرونده {هسته‌ای} گرفته است. آنچه از الان به بعد اتفاق می‌افتد، فقط جلسات کاری است. قرارهایی که برای تسهیل کار هستند. دیگر نه آمریکا و نه ایران، قصد کش‌دادن این ماجرا را ندارند. اگر یک عده‌ای {درباره سند ژنو} شلوغ‌کاری می‌کنند و می‌خواهند سنگ بیندازند، برای این است که خودشان روی خط باشند. نمایندگانی که شلوغ می‌کنند خودشان نیز می‌دانند که دیگر همه چیز تمام شده و توافق ژنو شکسته نمی‌شود٬ اما نان این‌ها توی جنجال است».
و اما دست رژیم نیز زیر سنگ است و روحانی پنهان نمی‌کند که حل مسائل کشور در گرو توافق نهائی برسر پرونده اتمی ایران است.
حتی اگر این اظهار نظرها نیز نبود، سال و ماه و روز شمار «بحران اتمی»، چون آئینه نشان می‌دهد که چسان رژیم، بی‌راهه بن بست را طی کرده و پس از رسیدن به بن بست، سومین جام زهر شکست را سرکشیده است: جام زهر سازش برسر گروگانها که دو افتضاح بزرگ اکتبر سورپرایز و ایران گیت را ببار آورد و جام زهر شکست در جنگ 8 ساله و اینک جام زهر شکست در بحران اتمی که رژیم، چون دو بحران پیشین، خود ساخته است. تا زمانی که مردم پرونده ولایت مطلقه فقیه را نبندند و ولایت جمهور شهروندان را برقرار نکنند، بحرانها و تحمل خسرانهای عظیم آنها ادامه خواهند داشت.
سال و ماه و روز شمار اتم در ایران و بحران اتمی و سرانجام آن :
● در1336، امریکا با ایران توافقنامه همکاری اتمی غیر نظامی را امضاء کرد.
● در 1337، به عضویت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی درآمد.
● در 1346، مرکز تحقیقات اتمی دانشگاه تهران به یک رآکتور اتمی کوچک مجهز شد. این رآکتور را امریکا به ایران داد.
● در 1347، ایران قرارداد منع گسترش اسلحه هسته‌ای را پذیرفت و امضاء کرد.
● در اواسط 1349، با کمک امریکا ایران شروع به تهیه برنامه ایجاد نیروگاههای اتمی کرد.
● از 1352، ببعد، همکاری اتمی پنهانی ایران و اسرائیل آغاز شد و پیشرفت. ایران سرمایه ایجاد تأسیسات لازم برای تولید بمب اتمی را در اختیار اسرائیل قرارداد و قرار براین شد که اسرائیل سلاح هسته‌ای را در اختیار ایران نیز قراردهد.
● در 1353، سازمان انرژی اتمی ایجاد شد.
● در 1355، قرارداد ایجاد دو نیروگاه اتمی با آلمان امضاء شد.
● در 1358، آلمان نیروگاه را نیمه تمام گذاشت و حاضر به اجرای قرارداد نشد.
● در آذر 1363، به کمک چین، در اصفهان، مرکز تأسیسات اتمی ایجاد شد.
●در خرداد ۱۳۶۸ ( ژوئن 1989) علی اکبر هاشمی رفسنجانی، «رئیس جمهوری» وقت به مسکو رفت. موافقتنامه همکاری هسته‌ای میان دو کشور تدوین شد. در ۲ شهریور ۱۳۷۱ ( ۲۴ اوت سال ۱۹۹۲)موافقتنامه همکاری‌های هسته‌ای ایران و روسیه امضا شد. در آبان 1373 ( نوامبر ۱۹۹۴ ) قرارداد تکمیل واحد اول نیروگاه بوشهر ایران و روسیه به امضا رسید. بنابراین قرارداد، ساخت نیروگاه باید تا پایان ۲۰۰۰ به پایان می‌رسید. در دی 1375 (ژانویه ۱۹۹۶) میان سازمان انرژی اتمی ایران و شرکت اتم استوری اکسپورت روسیه، قرارداد منعقد شد و اجرائی گشت. شرکت روسی متعهد شد تا سال ۲۰۰۰ ساخت نیروگاه را به پایان برساند. سوخت نیروگاه را بمدت 10 سال روسیه تأمین می‌کند و ایران متعهد شد زباله سوخت نیروگاه بوشهر را به روسیه بازگرداند.
● در 1377، فعالیتهای اتمی پنهانی رژیم، در نطنز، از پرده بیرون افتاد. و در 23 فوریه 1998(4 اسفند 1376) امریکا نگرانی خود را نسبت به برنامه اتمی ایران و احتمال راه بردنش به تولید بمب اتمی، ابراز کرد.
● در 24 اسفند 1378 (14 مارس 2000)، بیل کلینتون، رئیس جمهوری امریکا، قانون مجازات کسان و سازمانهائی را امضاء کرد که به پیش‌برد برنامه اتمی ایران کمک رسانند.
● در 2 اسفند 1381 (21 فوریه 2003) محمد البرادعی، مدیر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، برای بازدید از تأسیسات اتمی ایران و برانگیختن ایران به امضای پروتکل الحاقی به تهران رفت. ایران حاضر به امضای قرارداد نشد. البرادعی گفت گرچه امریکا می‌گوید ایران قصد ساختن بمب اتمی را دارد اما او باید قول ایران را بپذیرد. ایران می‌گوید برنامه اتمی او غیر نظامی و صلح آمیز است.
● در 29 خرداد 1382، (19 ژوئن 2003) آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارشی را منتشر کرد که می‌گفت: چنین می‌نماید که فعالیتهای اتمی ایران با قرارداد منع گسترش سلاح هسته‌ای خوانائی دارد. اما باید برنامه اتمی خود را بیش از پیش، شفاف بگرداند.
● در مرداد 1382، آژانس اعلام کرد که مفتشان آثار اورانیوم به درجه غنای بالا را، در تأسیسات نطنز، یافته‌است. ایران تأکید کرد که این آثار در تجهیزاتی هستند که از کشورهای دیگر خریده‌است. در این تاریخ، ایران می‌پذیرد اجازه بازدیدهای پیش بینی نشده را بدهد. بدین‌ترتیب، بیآنکه قرارداد الحاقی را بطور رسمی بپذیرد، پذیرفت که اجرا کند. در 27 آذر 1382، پذیرش خود را مکتوب کرد.
● در مهر 1382 (اکتبر 2003)، وزرای خارجه انگلستان و فرانسه و آلمان به تهران رفتند. و دو طرف برسر تدابیری به توافق رسیدندند که امکان می‌دادند مسائل موجود میان ایران و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی حل شوند. ایران پرونده اتمی خود را در اختیار آژانس قرارداد. پرونده شامل اطلاعات پیرامون کشورهائی نبود که ایران از آنها تأسیسات و تجهیزات و قطعات سانتریفوژهای خود را خریده بود. و این اطلاع مهم بود زیرا به آژانس امکان می‌داد بداند آیا اورانیوم در کشور فروشنده با درجه بالا غنی شده است و یا در ایران.
● در مهر 1382، (اکتبر 2003 )، بنابر خاطرات نیکولو، سفیر اسبق فرانسه در ایران، روحانی بخشنامه‌ای صادر کرد و در آن از همه وزارتخانه ها و سازمانهای دولتی، لشگری و کشوری، خواست گزارش تفصیلی از فعالیتهای اتمی گذشته و حال خود را به او تسلیم کنند.
● در آبان 1382(نوامبر 2003)، ایران به قصد اعتماد سازی، پذیرفت که غنی سازی اورانیوم را به حالت تعلیق درآورد. و
● در آذر 1382 (دسامبر 2003) توافقی را با آژانس امضاء کرد که بنابرآن، آژانس می‌توانست، در تفتیش، از اختیاراتی که پروتکل الحاقی به آژانس داده‌است، استفاده کند.
● در بهمن 1383 (فوریه 2004)، عبدالقادرخان، پدر بمب اتمی پاکستان، اعتراف کرد که به ایران و کشورهای دیگر تجهیزات غنی کردن اورانیوم را فروخته‌است.
● در 12 خرداد 1383 (1 ژوئن 2004)، مفتشان آژانس، باز، اثرات اورانیوم غنی شده تا درجه‌ای بیشتر از 5 درجه را یافتند. ایران پذیرفت که قطعاتی را که، برای سانتریفوژهای پیش‌رفته، می‌‌خرد و وارد می‌کند، آلوده هستند. آژانس ایران را بخاطر اظهارات ضد و نقیض و مقلوب کردن داده‌ها و اطلاعات مورد سرزنش قرارداد.
● در 10 مرداد 1383 (31 ژوئیه 2004)، ایران اعلان کرد که تولید سانتریفوژها را از سرگرفته‌است اما غنی سازی اورانیوم را از سر نگرفته‌است.
● 14 بهمن 1383 (2 فوریه 2005) علی آقا محمدی، سخنگوی شورای عالی امنیت ملی، اعلام کرد که ایران هرگز به اجرای برنامه اتمی خود پایان نخواهد بخشید. و گفتگوها با آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تنها بقصد حفاظت از دست‌آوردهای خویش است.
● در 17 مرداد 1384(8 اوت 2005)، ایران اعلان کرد که غنی سازی اورانیوم را از سر می‌گیرد. برنامه اتمیش صلح آمیز است و امتیازهای پیشنهادی اروپا را در ازای خودداری از بازپرداختن به غنی سازی اورانیوم را رد کرد.
● در 18 مرداد 1384 (9 اوت 2005) ایران مهرهای آژانس بر تأسیسات اتمی اصفهان را شکست و کارخانه بعمل آوردن اورانیوم را افتتاح کرد. سخنگوی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی خاطر نشان کرد که کارخانه در کنترل کامل آژانس است و کارخانه غنی سازی اورانیوم نیست.
● در 20 شهریور 1384 (11 سپتامبر 2005)، منوچهر متکی، وزیر خارجه جدید ایران تأکید کرد که ایران کارخانه اتمی اصفهان را به حال تعلیق درنخواهد آورد. و بنا دارد دو نیروگاه اتمی دیگر ایجاد کند.
● در 26 شهریور 1384 (17 سپتامبر 2005)، بعد از سخنان کندولزا رایس، وزیر خارجه وقت امریکا، که برنامه اتمی ایران را خطری برای جهانیان دانسته بود، محمود احمدی نژاد، در سازمان ملل متحد، داشتن تجهیزات اتمی و فعالیتهای اتمی صلح‌آمیز، را «حق مسلم» ایران دانست.
● در 20 دی 1384 (10 ژانویه 2006)، ایران تأسیسات اتمی نطنز را فعال کرد و گفت با موافقت و تحت نظر آژانس تأسیسات اتمی نطنز به غنی سازی اورانیوم خواهد پرداخت.
● در 22 دی 1384 ( 12 ژانویه 2014) وزرای خارجه سه کشور اروپائی ( آلمان و انگلستان و فرانسه) خواستار آن شدند که آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پرونده ایران را به شورای امنیت سازمان ملل متحد ارجاع کند.
● در 23 دی 1384( 13 ژانویه 2006)، منوچهر متکی، وزیر خارجه ایران، گفت: برابر مصوبه مجلس، ایران به بازدیدهای تعیین وقت نشده آژانس پایان می‌دهد. به سخن دیگر، مفاد پروتکل الحاقی را دیگر اجرا نمی‌کند.
● در 15 بهمن 1384 ( 4 فوریه 2006)، احمدی نژاد دستور داد که ایران به همکاری خود با آژانس پایان دهد.
● در 22 فروردین 1385(11 آوریل 2006)، هاشمی رفسنجانی اعلان کرد که ایران بر شمار سانتریفوژهای نطنز افزوده است و اورانیوم غنی می‌کند.
● در 9 شهریور 1385 (31 اوت 2006)، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارشی را در باره ایران انتشارداد که بنابرآن، باوجود این که مقرر بود، جمهوری اسلامی ایران فعالیتهای غنی سازی خود را به حال تعلیق درنیاورده است. از این رو، احتمالاً ایران مجازاتهای اقتصادی خواهد شد.
● در 2 دی 1385 (23 دسامبر 2006)، شورای امنیت سازمان ملل متحد، به اتفاق آراء، قطعنامه 1737را صادر و مجازاتهائی برضد ایران وضع کرد هرگاه ایران غنی سازی اورانیوم را به حال تعلیق درنیاورد:
● در 3 اسفند 1385 (22 فوریه 2007)، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارش کرد که ایران قطعنامه شورای امنیت را اجرا نکرده و فعالیتهای اتمی خود را به حال تعلیق درنیاورده است. به جای اجرای قطعنامه، فعالیتهای اتمی خود را بیشتر کرده و تأسیسات اتمی خود را برای غنی کردن اورانیوم گسترش داده‌است.
● در 4 فروردین 1386 (24 مارس 2007)، شورای امنیت ملی قطعنامه 1747 را تصویب کرد و مجازاتها برضد ایران را تشدید کرد. بنابراین قطعنامه، دارائیهای 28 تن از مقامات رژیم که در قلمرو اتم صاحب مقام بودند، توقیف شدند. حدود یک سوم آنها از افسران سپاه پاسداران بودند.
● در 30 فروردین 1386 (19 آوریل 2007 )، اتحادیه اروپا همکاری با ایران را، برای صادرات و واردات تجهیزات غنی سازی اورانیوم و ساخت جنگ افزار هسته‌ای، بر اعضای خود ممنوع کرد و شماری از افراد و شرکت های ایرانی دخیل در برنامه اتمی و موشکی ایران را مشمول توقیف دارایی و منع سفر به اتحادیه اروپا گرداند.
● در 2 خرداد 1386 (23 مه 2007)، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارش خود را در باره فعالیتهای اتمی ایران ارائه کرد. بنابرگزارش، نه تنها ایران به قطعنامه‌های شورای امنیت عمل نکرده‌است، بلکه فعالیتهای غنی سازی اورانیوم را گسترش نیز داده‌است.
● در 31 خرداد 1386 (21 ژوئن 2007)، مصطفی پورمحمدی، «وزیر» کشور گفت: «ما 3000 سانتریفوژ داریم و 100 کیلو اورانیوم غنی شده و نیز، 150 تن ماده خام آماده غنی شدن داریم».
● در 3 آبان 1386 (25 اکتبر 2005)، امریکا بانکهای ملی و ملت و صادرات و سپاه پاسداران و وزارت دفاع ایران را به دلیل «مشارکت در تکثیر جنگ افزارهای کشتار جمعی» تحریم کرد.
● در آذر 1386 (دسامبر 2007) سازمانهای اطلاعاتی امریکا، به اتفاق، گزارشی را انتشار دادند که بنابرآن، از اواخر سال 2003، ایران دیگر برنامه تولید بمب اتمی را رها کرده‌است. از آن پس، جامعه اطلاعاتی امریکا، هر سال، همین نظر را بازگفته‌است.
● در 13 اسفند 1386 (3 مارس 2008) شورای امنیت قطعنامه 1803 را برضد ایران صادر کرد.
● در 2 اسفند 1387 (20 فوریه 2009) مؤسسه علم و امنیت بین‌المللی مدعی شد که دانشمندان اتمی ایران توانائی تولید سلاح هسته‌ای را بدست آورده‌اند. بنابرگزارش این مؤسسه، ایران هنوز صاحب بمب اتمی نشده بود اما به اندازه کافی اورانیوم 5 درجه داشت برای این‌که یک بمب اتمی تولید کند. یک مقام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی این مؤسسه و دیگران را از اینگونه نتیجه گیریها برحذر داشت. چرا که میزان غنای این اورانیوم را باید تا 90 درجه بالا برد تا بتوان یک بمب اتمی ساخت.
● در 8 مهر 1387( 29 سپتامبر 2008) شورای امنیت قطعنامه 1835را به اتفاق آراء صادر کرد و مجازاتهای دیگری بر مجازاتهای پیشین افزود.
● در 7 اسفند 1387 (25 فوریه 2009)، ساختمان نیروگاه اتمی بوشهر که بنابرقرارداد می‌باید در سال 2000 تحویل داده می‌شد، هنوز کامل نشده بود. در این تاریخ، بی آن‌که از اورانیوم استفاده شود، نیروگاه مورد آزمون قرارگرفت. بنابر اطلاعیه‌ای که میان خبرنگاران توزیع شد، هدف اطلاع از وجود نقائص احتمالی در ساختمان نیروگاه بوده‌است. در آزمون بعدی، سوخت اورانیوم بکار برده خواهد شد. بیآنکه معلوم باشد آزمایش بعدی در چه تاریخ انجام خواهد شد.
● در 30 شهریور 1388 (21 سپتامبر 2009 )، ایران با ارسال نامه‌ای به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی اطلاع داد که تأسیسات اتمی دومی برای غنی سازی اورانیوم، در دل کوهی واقع در فردو، ایجاد کرده‌است.
● در 3 آبان 1388 (25 اکتبر 2009)، مفتشان آژانس از تأسیسات اتمی فردو بازدید کردند.
● در آبان 1388 (نوامبر 2009) اتحادیه اروپا سفر چند مقام رژیم، از جمله علی اکبر صالحی، رئیس وقت سازمان انرژی اتمی ایران را به دلیل فعالیتهای هسته ای به کشورهای عضو اتحادیه اروپا ممنوع کرد. پس از انتصاب صالحی به مقام وزیر امورخارجه، این ممنوعیت در مورد او، در بهمن 1390 ( فوریه 2011)، لغو شد.
● در بهمن 1388 (فوریه 2010)، جامعه اطلاعاتی امریکا به کمیسیون اطلاعات سنا گزارش کرد: تا این هنگام ایران بمب اتمی نساخته‌است اما ما نمی‌دانیم آیا ایران تصمیم به ساختن بمب اتمی خواهد گرفت یانه.
● در 29 بهمن 1388 (18 فوریه 2010)، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، اطلاعیه‌ای را انتشار داد که بنابرآن، بسا ایران بطور سری در کار ساختن کلاهک اتمی برای موشک است.
● در 19 خرداد 1389 (10 ژوئن 2010)، شورای امنیت قطعنامه 1929 را برضد ایران صادر کرد شامل مجازاتهای بازهم سنگین تری.
● در 3 تیر 1389 (24 ژوئن 2010)، امریکا شرکت هایی را که طی یک سال بیش از پنج میلیون دلار فرآورده نفتی پالایش شده در اختیار ایران می‌گذارند، مشمول مجازات کرد. بعلاوه گفت: هرگاه شرکتهای خارجی با بانکهای ایران یا سپاه فعالیت تجاری کنند، عملا از دسترسی به نظام مالی آمریکا محروم خواهند شد.
● در 4 مرداد 1389 (26 ژوئیه 2010)، اتحادیه اروپا فرودگاه های اروپایی را از پذیرش پروازهای باری که مقصد یا مبدا آنها ایران بودند، منع کرد.
● در 21 مرداد 1389 (12 اوت 2010)، اتحادیه اروپا شرکتهای اروپائی را از سرمایه گذاری مشترک با طرف‌های ایرانی در صنایع نفت و گاز ایران منع کرد. همچنین اعضای اتحادیه اروپا از ارائه خدمات بیمه به دولت ایران ممنوع شدند. وباز، خرید و فروش، کارگزاری یا مساعدت در صدور اوراق قرضه دولت، بانک مرکزی یا بانکهای ایرانی بر مؤسسه‌های مالی اتحادیه ممنوع شدند. و بالاخره، همکاری با ایران را، در واردات و صادرات تسلیحات و تجهیزات غنی سازی اورانیوم یا دارای کاربرد دوگانه نظامی و غیرنظامی همراه با فروش و انتقال تجهیزات و فناوری مخصوص پالایش نفت یا مایع کردن گاز طبیعی به ایران، ممنوع کرد.
● در 30 مرداد 1389، (21 اوت 2010)، آزمایش نیروگاه اتمی بوشهر، با استفاده از سوخت اتمی، انجام گرفت.
● در 14 آذر 1389 (5 دسامبر 2010)، علی اکبر صالحی، رئیس وقت سازمان انرژی اتمی ایران، که به وزارت امور خارجه رسید، اعلام کرد که برنامه اتمی ایران خود کفا شده‌است و ایران شروع به تولید کیک زرد کرده است.
● در 18 دی 1389 (8 ژانویه 2011)، صالحی اعلان کرد که ایران می‌تواند پلاکها سوخت اتمی را تولید کند.
● در 6 اسفند 1389، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارش کرد که از بابت برنامه اتمی ایران نگرانیهائی دارد و ایران ساختن کلاهک را بسا همچنان پی گرفته‌است.
● در اردیبهشت 1390 (مه 2011)، امریکا بانک صنعت و معدن، را به خاطر انجام معاملات دو بانک تحریم شده ملت و صادارات با هاندلزبنک (بانک مشترک ایران و اروپا)، تحریم کرد. آمریکا بانک مرکزی ایران را هم به تحریم تهدید کرد.
● در 22 اردیبهشت 1390 (13 مه 2011)، اتحادیه اروپا بیش از یکصد فرد یا شرکت، از جمله، شرکت کشتیرانی جمهوری اسلامی را مشمول تحریم گرداند.
● در 11 شهریور 1390، آژانس گزارش کرد که ایران همچنان از اجرای قطعنامه‌های شورای امنیت سرباز می‌زند و نگرانی آژانس بابت احتمال وجود برنامه اتمی نظامی بیشتر شده است.
● در 13 شهریور 1390 (4 سپتامبر 2011)، ایران اعلان کرد که نیروگاه اتمی بوشهر، کار خود را آغاز کرده و به شبکه سراسری برق کشور متصل شده‌است.
● در 14 شهریور 1390 (5 سپتامبر 2011) در پاسخ به رئیس سازمان انرژی اتمی ایران که گفته بود هرگاه شورای امنیت مجازاتهای خود را لغو کند، ایران بمدت 5 سال، اجازه تفتیش کامل تأسیسات اتمی خود را به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی می‌دهد، اتحادیه اروپا گفت: ایران نخست می‌باید به تعهدات بین‌المللی خود عمل کند.
● در 17 آبان 1390 (8 نوامبر 2011)، آژانس بین‌المللی ایران گزارشی را منتشر کرد که بنابرآن، آژانس سخت نگران وجود برنامه اتمی نظامی ایران است. اطلاعات «معتبر» حاکی از آنند که ایران در کار تولید بمب اتمی است.
● در 10 دی 1390 (1 ژانویه 2012)، خبرگزاری فارس اعلان کرد که ایران پلاک سوخت برای نیروگاه اتمی تهران را با اورانیوم 20 درصد ساخته است.
● در 19 دی 1390 (9 ژانویه 2012)، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی تأیید کرد که تأسیسات فردو غنی سازی اورانیوم را شروع کرده‌اند.
● در 3 بهمن 1390 (23 ژانویه 2012)، اتحادیه اروپا اعلان کرد که ورود نفت خام و فرآورده های نفتی از ایران را ممنوع خواهد کرد هرگاه ایران بر طبق قطعنامه های شورای امنیت عمل نکند.
● در 9 بهمن 1390 (29 ژانویه 2012)، یک هیأت 6 نفری از سوی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، برای دیداری سه روزه، به تهران رفت. کمی بعد از آن، اتحادیه اروپا مجازاتهای جدیدی را وضع کرد که هدفش جلوگیری از تمویل برنامه اتمی ایران بود.
● در 11 بهمن 1390 (31 ژانویه 2012) جیمس کلاپر، مدیر اطلاعات ملی در سنای امریکا شهادت داد: هیچ مدرکی دال بر این‌که ایران بمب اتمی می‌سازد، وجود ندارد. ژنرال داوید پترائوس، رئیس وقت سیا نیز با این نظر موافق بود.
● در 26 بهمن 1390 (15 فوریه 2012)، در رآکتور اتمی تهران، سوختی بکار رفت که تولید ایران بود.
● در 2 اسفند 1390 (21 فوریه 2012)، بعد از دو روز گفتگو، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی از این‌که هیچ پیشرفتی حاصل نشد و ایران همچنان با بازدید مفتشان آژانس از پایگاه نظامی پارچین مخالفت کرد، ابراز تأسف کرد.
● در 17 اسفند 1390 (7 مارس 2012)، یوکیا آمانو، مدیر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گفت: نمی‌تواند بگوید که هدف ایران از ایجاد تأسیسات اتمی، استفاده صلح آمیز از اتم است. ایران به همه پرسشهای ما پاسخ نمی‌دهد اما از ایران می‌خواهیم فعالانه در گفتگو با ما شرکت کند و به پرسشهای ما پاسخهای دقیق بدهد.
● در 9 فروردین 1391(28 مارس 2012)، درباره آینده فعالیتهای اتمی ایران، گفتگو و مباحثه بعمل آمد.
● در 26 فروردین ( 14 آوریل 2012)، در استانبول، گفتگوها میان کشورهای عضو گروه 5+1 با ایران از سرگرفته شدند.
● در 20 اردیبهشت 1391(9 مه 2012)، عکسها که قمرهای مصنوعی از پایگاه پرچین گرفته شدند، گویای افزایش فعالیتها در این پایگاه بودند و این ظن را برانگیختند که مبادا ایران مشغول پاک کردن تأسیسات پایگاه است.
● در روزهای 3 و 4 خرداد 1391 (23 و 24 مه 2012)، سعید جلیلی، دبیر شورای امنیت ملی و سرپرست تیم مذاکرده کننده، در بغداد، با گروه 5+1 گفتگو کرد. در 12 خرداد (1 ژوئن) اعضای گروه گردآمدند و به این نتیجه رسیدند که ایران تن به گفتگوی جدی نمی‌دهد.
● در 5 خرداد 1391(25 مه 2012)، گزارش آژانس حاکی شد از این که نمونه برداریها از محدوده تأسیسات اتمی فردو حاکی از آنند که غنی سازی به میزان 27 درصد نیز انجام گرفته‌است.
● در 29 و 30 خرداد 1391 (18 و 19 ژوئن 2012)، هیأت نمایندگی ایران به سرپرستی جلیل سعیدی، در مسکو، با هیأتهای نمایندگی کشورهای 5+1 گفتگو کرد. توافقی بعمل نیامد.
● در 8 تیر 1391، سعید جلیلی به کاترین آشتون، مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، نامه نوشت و هشدار داد که مبادا اروپا «تدابیر غیر سازنده»، از نوع تحریم خرید نفت از ایران را به اجرا بگذارد. در حقیقت، قرار بر اجرای تحریمها از 11 تیر 1391 (1 ژوئیه 2012) بود.
● در 11 تیر 1391 (1 ژوئیه 2012) تحریمهائی که اتحادیه اروپا در دی 90 (ژانویه 2012) وضع کرده بود، به اجرا گذاشته شدند.
● در 9 شهریور 1391(30 اوت 2012)، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گزارشی داد که بنا برآن، ایران به تولید اورانیوم با درجه غنای بالا ادامه می‌دهد و بقصد بی اثر کردن تحقیقات آژانس، پارچین را تجدید بنا می‌کند.
● در 17 فروردین 1392 ( 6 آوریل 2013)، بعد از دو روز گفتگو میان کشورهای 5+1 با ایران، کاترین آشتون، مسئول سیاست خارجی اروپا، اعلان کرد که، در باره پرونده اتمی ایران، دو طرف بسیار از یکدیگر دور هستند.
● در 20 فروردین 1392 (9 آوریل 2013)، بمناسبت «روز ملی اتم»، تلویزیون رژیم برنامه‌ای را پخش کرد شامل صحنه‌ها از معدن اروانیوم یزد و بعمل آوردن اورانیوم.
● در 2 مهر 1392 (24 سپتامبر 2013)، روحانی در سازمان ملل متحد سخنرانی کرد و گفت: اسلحه اتمی و اسلحه کشتار جمعی، هیچ جائی در دکترین امنیت و دفاع ایران ندارد و با معتقدات دینی و بنیادهای اخلاقی ما ناسازگار است.
● در 24 مهر 1392 (16 اکتبر 2013)، گفتگوهای ایران با کشورهای 5 +1 بعمل آمدند و شرکت کنندگان درآن، عمیق و جدی و دربردارنده پیشرفت، ارزیابیش کردند. ایران پیشنهادی بر پایه شناسائی فعالیت صلح آمیز اتمی خود توسط این کشورها ارائه کرد.
● در 3 آذر 1392 ( 24 نوامبر 2013) کشورهای 5+1 و ایران توافقنامه‌ای را امضاء کردند که به توافقنامه ژنو معروف شد. بنابر این توافق، در ازای لغو 4 درصد از تحریمها، ایران انجام حدود 30 تعهد را برعهده می‌گیرد.
● در 10 دی 1392 (31 دسامبر 2013) کشورهای 5+1 با ایران برسر شیوه اجرای توافق ژنو، توافق کردند و در۲۷ دی ۱۳۹۲ ( 17 ژانویه 2014)، کاخ سفید خلاصه‌ای از توافق برسر اجرای توافقنامه ژنو را در اختیار نمایندگان کنگره گذاشت
● در 30 دی 1392 (20 ژانویه 2014)، بهروز کمالوندی، سخنگوی سازمان انرژی اتمی ایران، به خبرگزاری ایرنا گفت: ایران متوقف کردن غنی سازی اروانیوم 20 درجه را آغاز کرده است.در این روز، آژانس بین‌المللی انرژی اتمی نیز گفت که ایران اجرای توافق ژنو را آغاز کرده است.
● در 30 دی 1392 (20 ژانویه 2014) اتحادیه اروپا اعلان کرد تحریمهائی را لغو می‌کند که توافق ژنو مقرر می‌کند.
● در 7 بهمن 1392 ( 27 ژانویه 2014) در همان حال که امریکا تأیید می‌کرد گفتگوها برای رسیدن به توافق نهائی، میان ایران و کشورهای 5+1 در ماه فوریه، در نیویورک، آغاز خواهند شد، طرف ایران، می‌گفت: گفتگوها برسر محل و تاریخ ادامه دارد.