توافق را هم سالیوان در خاطرات خود بازگفته است و هم در اسناد سفارت امریکا بازگو شده است و هم مهندس بازرگان آن را، دیرهنگام، بعد از کودتای خرداد 60، باز نوشته و گفته است.

● سالیوان، واپسین سفیر امریکا در ایران، طرح خود را طرح مشترک «سالیوان – بهشتی» می خواند. شرکت کنندگان در گفتگو، در خانه فریدون سحابی، مهندس بازرگان و موسوی اردبیلی از سوی خمینی و سالیوان بوده اند. این توافق، که موضوع آن، اتحاد روحانیت و ارتش بوده است، بنابر قول سالیوان، – خود آن را اندیشیدن در باره  نیاندیشیدنی می خواند- نیاز به چهارعامل برای موافقیت داشته است:

1 – خمینی باید با همان قالب و محتوائی که مورد قبول امریکا است، موافقت می کرد،

2 – میانه روها (گروه نهضت آزادی و…) به اجرای طرح توانا می بودند،

3 – باید فکری هم به حال بختیار می شد که بموجب طرح، بی محل می شد و

4 – امریکا می باید تضمین های لازم را می داد که تمام نفوذ خود را برای تأمین همکاری ارتش بکار می برد.

    تاریخ این توافق، بعد از کنفرانس گوادولوپ (5 تا 7 ژانویه 79) و بعد از رفتن شاه از ایران (26 دی 57 برابر 16 ژانویه 79) بوده است. 

      حکومت کارتر طرح را نمی پذیرد. و برغم نظر سفیر خود در تهران، بر راه حل بختیار اصرار میورزد. و کارتر پیام فوق را به خمینی میدهد. 

برای خواندن بخش اول این مقاله؛ اینجا را کلیک کنید

برای خواندن بخش دوم مقاله؛ اینجا را کلیک کنید

 برای خواندن ادامه مقاله:

برای خواندن بخش چهارم مقاله، اینجا را کلیک کنید

برای خواندن بخش پنجم مقاله؛ اینجا را کلیک کنید