۱۳۹۳/۰۵/۱۰- امین حصوری و عسل اخوان: در حالی که رژیم اسرائیل بار دیگر فلسطینیان غزه را در روشن‌ت رین معنای کلمه قتل عام می کند، امروز بار دیگر- و بی پرواتر از همیشه- صداهایی برخاسته اند که اعتراض های صلح جویانه به جنایت های اسرائیل را تجلی «یهودستیزی» یا «آنتی‌سمی‌تیسم» (1) معرفی می‌کنند:تقریبا در هر شهر بزرگ آلمان که بخشی از وجدان های بیدار جامعه علیه این جنگ نابرابر و علیه کشتارهای روزانۀ اسرائیل تظاهراتی برپا کرده اند، تظاهرات یا اکسیون متقابلی (گیریم در تعدادی کمتر) علیه این «تجلیات یهودستیزانه»، و یا حتی مستقیماً در دفاع از اسرائیل برگزار شده است. علاوه بر آن، با شدت گیری حملات نظامی اسرائیل به مردم بی پناه غزه، رسانه های نظم مسلط به طور هماهنگ می کوشند با برجسته سازی مجدد مقولۀ «یهودستیزی» مضمون اصلی اعتراضات جاری را تحریف کنند(2)، تا مانع از گسترش دامنۀ آن ها شده و از شکل‌گیری مخالفت های آتی وسیع تر جلوگیری کنند. بدین ترتیب رسانه های جریان اصلی، بنا بر سنتی دیرین و در امتداد سیاست های دولت ها و قدرت های متبوع خود، می‌کوشند پوشش رسانه ای مناسبی برای تهاجم نظام مند تازۀ اسرائیل فراهم سازند، تا برانگیختگی ناگزیر افکار عمومی در جهت «بی طرفیِ» انفعالی ترمیم گردد، یا حداقلْ تردید و تفرقه چنان فراگیر شود که اتحاد سیاسی نیرومندی (از سوی جامعۀ مدنی و نیروهای سیاسی) در مخالفت با فاجعۀ کنونی و در جهت فشار بر اسرائیل شکل نگیرد. در شرایطی که دولت های قدرتمند از دیرباز تاکنون با رَویه های خودگستریِ تهاجمیِ اسرائیل، همراهی مستقیم یا سکوتی همدلانه داشته‌اند، تنها مانع موجود در هنگامۀ بحران هایی مثل امروز، افکار عمومی و نیروی مخالفت مردم است، که البته «بایستی» مهار شوند.
بی گمان وجود گرایش های یهودستیزی (در اشکال مذهبی و سکولار) همانند برخی دیگر از معضلات فرهنگی بشرِ امروز {نظیر اسلام‌ستیزی(3) و خارجی ستیزی} واقعیتی غیرقابل انکار در جهان پیرامون ماست و بروز این رویکردها در پهنۀ مبارزه علیه اشغال گری اسرائیل هم غیرقابل انکار است. با این حال ارائۀ تصویری ذات گرایانه و غیرتاریخی از این پدیده و تعمیم آن به سرتاسر مضمون اعتراضات حاضر، یا از جهل مفرط برمی‌آید، یا از فریب کاری مطلق. مشخصا اگر ابراز نگرانی از رشد گرایش های یهودستیزانه دغدغه ای صادقانه باشد، قاعدتاً در کنار تلاش های روشنگرانۀ خود (و بیش از آنها) باید حکومت ها و سیاست هایی را نشانه برود که از سویی جنایت هایشان را به نام یهودیان و در پوشش دفاع از منافع یهودیان پی می گیرند و توجیه می کنند، و از سوی دیگر هر مسیری به سمت صلح عادلانه را با ترفندهایی مسدود می سازند. چون در واقع استمرار دیرپای این جنایت ها و بازتاب واژگونه -اما نظام مندِ- آنان به نام منافع یهودیان، به همراه مسدود سازی امکانات صلح و نامشروع نمایاندن حق مقاومت فلسطینیان است که پس مانده های انگاره های منحط یهودستیزی در جهان معاصر را بر می انگیزد و گسترش می دهد؛ نه آنکه یهودستیزی خصلتی ذاتی در بخش هایی از مردم باشد که -گویا- فارغ از شرایط مادی و تاریخی به حیات خود ادامه می‌دهد.
استفادۀ دائمی از برچسب «یهودستیزی» علیه اعتراضاتی که از گذشته تا امروز در بزنگاه های بحرانی در مخالفت با جنایت های اسرائیل انجام می شوند، به طور ضمنی رژیم اسرائیل را تجسم یهودیت قلمداد می‌کند(4) تا با ارجاع به جنایت های تاریخی بر آمده از یهودستیزی (نظیر هولوکاست)، اشغال‌گری صهیونیستی را از گزند انتقاد و سرزنش و اعتراض مصون بدارد. افزون بر این، این پروپاگاندای طرفدار اسرائیل (پرو-اسرائیل) ناچار است اعتراضات مکرر یهودیان ضدصهیونیسم، گروه های یهودی طرفدار فلسطین {مانند گروه «صدای یهودیان برای صلح»(5)} و انبوهی از اندیشمندان و فعالین سیاسی یهودی‌تبار را نیز که همواره تندترین انتقادات و اعتراضات شان را به اشغال گری و جنایت های نظام مند دولت های متوالی اسرائیل ابراز داشته‌اند، نادیده بگیرد(6)، یا آنها را نیز تلویحاً زیر چتر یهودستیزی جای دهد. در واقع رژیم اسرائیل قادر نیست سیاست های تهاجمیِ متنوع و مستمر خود (از قبیل خلع ید از بومیان فلسطینی و «پاک‌سازیِ» زمین های فلسطینیان، حصارکشی و دیوارکشی و جداسازی، شهرک سازی، محاصره و بایکوت غزه، سرکوب مقاومت فلسطینیان، ترور و تهاجم نظامی، نسل کُشی های متناوب و غیره) را بدون توسل به انگاره ای پیش ببرد که به موجب آن اسرائیل به مثابه قربانی همیشگی یهودستیزی معرفی می گردد. این پروپاگاندایی است که دولتهای غربی و رسانه های توده ای هم در پیشبرد آن سهم قابل توجهی دارند. از این نظر، بازی «هوشمندانه» با برگ «یهودی ستیزی» بخشی جدایی ناپذیر از سیاست های تبلیغاتی و تاکتیک های سیاسی جنبش صهیونیستی است. به واقع صهیونیسم به مثابۀ ایدئولوژیِ ضمنی رژیم اسرائیل، همچنانکه برای بقا و پیشروی خود به برانگیختن خشونت و ترور و رشد فضای نظامی گری نیاز دارد، به همان نسبت هم برای مهار بازتاب ها و پیامدهای اقدام های ضدانسانیِ خود نیازمند آن است که همواره در پشت نقاب «قربانی یهودستیزی» سنگر بگیرد.
از این رو مخالفت علیه یهودستیزی تا جایی که دغدغه مندی نسبت به سرنوشت یهودیان را تنها به قیمت چشم بستن بر جنایت های موجود علیه سایر مردم(7) (به ویژه از جانب رژیمی که خود را «نمایندۀ رسمی» یهودیان قلمداد می کند) پی می گیرد، از سویی خود به مغاک قوم گرایی افراطی در می غلتد، و از سوی دیگر – خواسته یا ناخواسته-، ابزار دست سیاست های صهیونیستی و نو-استعماری واقع می‌شود.
تأثیرات نسخۀ رسمی گفتار ضد«یهودستیزی»:
اعتراضات وسیعی که علیه تهاجم اخیر اسرائیل به غزه شکل گرفته اند، واکنش های مخالفی را برانگیخته اند که عموما نقد و نفی خود را از منظر مخالفت با یهودستیزی ابراز می‌دارند. این دست واکنش‌ها و تأثیرات سیاسی آنها پهنۀ زنده‌ای برای مشاهدۀ کارکردهای نسخۀ مسلط گفتمان ضدیهودستیزی فراهم می‌سازند ( فارغ از نمونه های تاریخی پیشین این مساله).
اتهاماتی که در نفی تظاهرات های اخیر علیه اسرائیل طرح شده اند، به نمودهای مشهودی در این اعتراضات متوسل می شوند تا با الصاق اتوماتیک تعابیر مطلوب خود به این نمودها، جان مایۀ اعتراضات را یهودستیزانه معرفی کنند. بر پایۀ این تصویرسازی، اعتراضات جاری علیه رژیم اسرائیل همچنین رویکردی در راستای سیاست های بنیادگرایی اسلامی (مثلاً سلفیست‌ها) یا نئونازیسم قلمداد می شوند. این تصویرسازی «فاکت»های لازم برای موجه نمایی خود را در فضای اغلب تجمعات اعتراضی باز می یابد، خواه واقعی و خواه تحریف آمیز:
سر دادن شعارهای اسلامی (الله اکبر و لااله‌الاالله و غیره) یا افراشتن پرچم‌هایی با این مضامین، حضور افرادی که پوشش و چهره‌ی ظاهر آنها نمونۀ تیپیک [typique] «اسلام گرایی افراطی» تلقی می شود؛ وجود عناصری با پلاکاردها یا تی شرت هایی منقوش به عکس علی خامنه ای یا اردوغان، شعارهای «مرگ بر اسرائیل»، شعارهایی که اسرائیل را قاتل کودکان معرفی می کند(8)؛ حضور تحریک آمیز چهره های شناخته شده ای از نئونازی ها با پرچم فلسطین در برخی تجمعات اعتراضی، تجمع در برابر کنیسه های یهودی با فریادهای خشمگین و تهدیدآمیز؛ و حتی وجود شعارهایی در حمایت از کارزار بایکوت و تحریم اسرائیل(9 )(بی. دی. اس)!
چنین نمودهایی، از سوی نهادها و رسانه های طرفدار اسرائیل (رسانه های سلطه و کانون های قدرت امپریالیستی) به گونه ای برجسته می گردند که کلیت و ماهیت این اعتراضات به همین نمودها و تعابیر کلیشه ای از دلالت های آنان فرو کاسته شود، تا بدین ترتیب برچسب جادویی یهودستیزی با سهولت بیشتری وارد عمل شود. تا اینجای کار قابل پیش بینی بوده است و اتفاق چندان تازه ای محسوب نمی شود. اما در کمال شگفتی، شاهد آن هستیم که برخی طیف ها و گرایش ها از میان فعالین سیاسی رادیکال نیز درست از همین منظر به مسأله می نگرند و در عملT با آپولوجیست [apologiste] های رژیم اسرائیل هم صدا می شوند؛ یعنی از کل ماجرا تنها به تکرار هشدارهای متعارف علیه یهودستیزی عقب می نشینند. برای مثال بخشی از نیروهای چپ و اکتیویست [activiste] های آنتی فاشیست و آلترناتیو آلمانی (و برخی از غیرآلمانی هایی که تحت تأثیر این فضای اکتیویستی هستند) در این دسته می‌گنجند. آن ها مایل نیستند در زمینی بازی کنند که شائبۀ آلودگی به یهودستیزی در آن وجود دارد. مناقشۀ اسرائیل-فلسطین بنا به سابقۀ تاریخی هولوکاست در این کشور، برای آنان همواره مساله ای بغرنج بوده است. درست برای گریز از همین تنگنا، بخش معینی از این نیروها از سر دیگر بام فرو می افتند؛ بدین ترتیب که بجای فهم موقعیت تاریخی و ساز و کارهای جنایت بار در سطح جهان و پذیرفتن مسئولیت سیاسی خود، ترکیبی از ضدیت با آلمان و همبستگی نامشروط با رژیم اسرائیل (و برخی از شرکای سیاسی اش) را گریزگاهی برای رهایی از آنچه مخمصۀ تاریخی نسل خود می پندارند، قرار می دهند.
اما در این مورد خاص، دامنۀ موضوع لزوماً به این رویکرد واکنشیِ افراطی محدود نمی شود. بلکه بنا به دلایلی به نظر می رسد به طور کلی در میان نیروهای چپ آلمانی در مواجهه با اعتراضات اخیر -عمدتاً- نوعی احتیاط و فاصله گیری تردید آمیز وجود دارد. به رغم بی پروایی یا خو کردن نسبی چپ رادیکال نسبت به اتهامات رایج در گفتارهای نظم مسلط علیه فعالین چپ (نظیر هم‌ارز نمایاندنِ چپ رادیکال با راست افراطی)، یهودستیزی اتهامی است که آن ها مایل نیستند به آن آلوده شوند. در عین حال، بهانه ها برای کناره گیری یا محکوم کردن فراوانند و از قضا مختص امروز هم نخواهند بود. بنابراین شاید بتوان اغلب این نیروها را با قدری اغماض «منزه‌طلبان چپ» نامید، چون آن ها با وجود داعیه های رادیکال شان، در عمل مردم فلسطین را در ستم عظیمی که بر آن ها می رود و در مبارزات نابرابرشان تنها می گذارند، چرا که مایل نیستند در اعتراضاتی همراهی کنند که به زعم خود در آن «ناخالصی» می بینند (به آنچه از سوی آنان «ناخالصی» تلقی می شود یا همان «نمودهای بازدارنده»، باز می گردیم).
بدین ترتیب با تقلیل یافتن گفتمان مخالفت با یهودستیزی به کلیشه سازی هایی که تنها با بسط نمودها سروکار دارند، نقد و نفی تظاهرات علیه جنایت های اسرائیل، وزنی سنگین تر از مخالفت با خود این جنایت های جاری پیدا می کند. متأثر از اَشکال مسلط این گفتمان (خواه با ایجاد تردید و خواه جبهه گیری مخالف)، شهروندان بومیِ جامعۀ میزبان و به ویژه بخش های فعال سیاسی و اکتیویستیِ آن به تدریج از مشارکت در اینگونه تظاهرات ها یا مشارکت در سازمان دهی آن ها فاصله می گیرند. در نتیجه، تظاهرات خیابانی علیه جنایت های اسرائیل، هر چه بیشتر تظاهراتِ «خارجی» ها به نظر می رسد، که فاصلۀ چندانی با وضعیتی ندارد که موضوع تظاهرات هم «موضوعی مربوط به خارجی ها» به نظر برسد. در چنین شرایطی این اعتراضات مستعد آنند که زیر بار پیچیدگی ها و کلیشه های رایج هویتی-مذهبی دفن شوند و لاجرم موضوع محوری آنها نیز امری بیگانه به نظر برسد.
سنجش «ناخالصی» ها:
در اینجا ضروری است اندکی بر آنچه ناخالصی ها و نمودهای بازدارنده نام نهادیم، درنگ کنیم، تا با یک ارزیابی اولیه از ماهیت و وزن آن ها بتوانیم دریابیم که بار یهودستیزانه ای که بر آن ها نهاده می شود، تا چه حد با گنجایش آن ها انطباق دارد:
اگر رویدادهای پیامد جنگ جهانی اول را ملاک قرار دهیم، مسالۀ فلسطین حدود صد سال قدمت دارد. در این میان از یک سو ستم هایی که بر فلسطینیان رفته و نیز مقاومت و مبارزات آن ها ردی پر رنگ بر تاریخ مردمی قرن بیستم بر جای گذاشته است؛ و از سوی دیگر میلیون ها فلسطینی آواره و مهاجر یا اسیر در گتو [ghetto] های سرزمین اشغالی بر جای مانده اند که به واقع حاملان انسانی آن تاریخ صد ساله و میراث برانِ امروزیِ رنج های آنند. ستمی که بر مردم فلسطین رفته و می رود، در این فلسطینیانِ زنده (نظیر مردم غزه) عینیت می یابد و هم دردی و همبستگی بر می انگیزد، که این حس همبستگی بنا به اشتراکات زبانی و فرهنگی از سوی مردم جوامع عربی و در قدمی دورتر در میان جوامع اسلامی بیشتر است. اما این حس همبستگی همچنین با نوعی هم ذات پنداری درآمیخته است، چون مردم عرب و مسلمانان خاورمیانه و شمال آفریقا پیامدهای استعمار و امپریالیسم را بیش و کم چشیده اند. بنابراین درد فلسطین، سویه های خاص و عام دارد که هر دوی آن ها برانگیزاننده هستند. این یادآوری شاید برای فهم این پدیده کافی باشد که چرا در تظاهرات های اخیر در جوامع اروپایی، خارجیان یا خارجی تبارانِ برآمده از جوامع عربی یا اسلامی (10) بیش از همگان پا به خیابان گذاشته اند. وانگهی، این خیل گریختگان از دهشت های سیاسی، اقتصادی و اجتماعیِ سرزمین هایشان، در جوامع جدید به طور نظام مند بیگانه تلقی می شوند (جوامعی که ساختارهای بیگانه ساز را -در سطحی دیگر- حتی بر شهروندان بومی خود نیز تحمیل می کند). بنابراین قطعاً دلایل کافی در دست دارند تا به هر آنچه که به آن ها هویت می دهد، بیاویزند. و در این میان بی تردید خاستگاه مشترک عربی-اسلامی از مهم ترین المان [élément= عنصر] های هویت دهندۀ آن ها در قالب پیکری جمعی است. از قضا در جایی که خارجی ستیزی در پشت انگاره های اسلام ستیزی سنگر می گیرد (11)، زمانی که آن ها به طور جمعی بر خیابان هایی که -عملاً- به آنان تعلق ندارد، قدم می گذارند، خواه نا‌خواه بر این تفاوت های هویتی تأکید می کنند. در این مورد مشخص (بحران غزه)، واقعیت دیگری که تأکید بر تفاوت ها را از سوی آنان جدی تر می کند آن است که در مواجهه با بحران انسانی در غزه، دولت ها و سیاست مداران رسمی جوامع میزبان و رسانه های توده ای آنها یا آشکارا جانب دولت اسرائیل را گرفته اند، و یا رویکرد انفعالی و ظاهراً بی طرفانه ای (از نوع «هر دو طرف مقصر‌ند») را پیشه ساخته اند، که در عمل دست رژیم اسرائیل را باز می گذارد (12).
به خیابان آمدن بخشی از مردم اروپا علیه جنایت های اسرائیل، در وهلۀ نخست برآمده از ترکیبی از انگیزه های هویتی-وجدانی است. رویکرد مشخص سیاسی به منزلۀ انگیزۀ این کنش مشارکتی، امری پسینی یا دارای میزان شمول کمتری است. با این همه، المان های هویتی شرکت کنندگان، بی تردید بر مضمون سیاسی تظاهرات تاثیرگذار است. بنابراین در اینجا بحث اصلی بر سر میزان نفوذ و بُرد اجتماعی گفتمان های سیاسی است. از این منظر، آن سویه های نامتعارف و حتی ناخوشایندی که ما در این اعتراضات می بینیم و در بازنمایی های یادشده به سهولت به یهودستیزی تحریف و تعبیر می شوند، در تحلیل نهایی چیزی نیست جز بازتابی از فقدان نفوذ گفتمان چپ (و نیروهای چپ) در میان مردم جوامع تحت ستم خاورمیانه (13). به طور مشخص، در غیاب عزم و انسجام نیروها و سازمان های چپ برای سازمان دهی تجمعات و اعتراضات خیابانی علیه جنایت های اخیر اسرائیل، بخش قابل توجهی از این تجمعات اعتراضی با سازماندهی گروه ها و مجامع اسلامی و یا با فراخوان و حضور فعال اینگونه نهادها برگزار شده است. درحالیکه مسالۀ فلسطین بنا به ماهیت سیاسیِ چند وجهی اش، از دیرباز جایگاه ویژه ای در مبارزات نیروهای چپ و ادبیات سیاسی چپ در سراسر جهان داشته است؛ همچنانکه در سنت های مبارزاتی فلسطینیان نیز گرایش های چپ نفوذ و تأثیرات زیادی داشته اند. با این حال، غیبت نسبی یا حضور کمرنگ نیروهای چپ، اعتراضات سازمان دهی شده از سوی گروه های اسلامی را، برخلاف تصویرسازی رسانه های مسلط، به کام بنیادگرایی یا یهودستیزی نکشانده است. بلکه تنها آن ها را در برابر گرایش های ارتجاعی و بهره برداری های ابزاری از سوی دشمنانِ پیدا و پنهان فلسطین تا حدی ضربه پذیر و شکننده ساخت و بدین ترتیب بالقوه گی های سیاسی رادیکال آن ها را کاهش داد. پیامد شاخص این ضربه پذیری در نحوۀ بازنمایی پیروزمندانۀ رسانه های پرو-اسرائیلی تجلی یافت. باید به خاطر داشت که طی سال های اخیر هر گامی که دامنۀ نفوذ چپ در مبارزات رهایی بخش فلسطین به پس کشیده است، حکومت های استبدادی اسلامی (نظیر ایران و ترکیه) و سایر نیروهای ارتجاعی گامی به پیش نهاده اند، تا بر بستر انفعال جامعۀ جهانی و با استفادۀ ابزاری از رنج فلسطینیان، مسیر سیاست های پوپولیستی خود را هموار کنند؛ سیاست هایی که در عمل همواره تأثیرات پروپاگاندای قربانی نماییِ رژیم اسرائیل را تقویت کرده اند. اینگونه دخالت گری ها، با رویکرد عملی و تبلیغاتی قدرت مداران صهیونیست در یک گرایش خطرناک اشتراک دارند، و آن اینکه مسالۀ فلسطین را به تقابل میان اسلام و یهودیت (یا اعراب و یهودیان) تحریف می کنند.
با این همه، در بیشتر اعتراضات خیابانی اخیر به لحاظ جهت گیری سیاسی، ترکیبی از گرایش های مختلف قابل مشاهده بود، که وزن نسبی آن ها عمدتاً متناسب با گرایش سیاسی گروه (های) برگزار کنندۀ هر تظاهرات بود. به لحاظ ترکیب تظاهرکنندگان، بنا به دلایل ذکر شده حضور «خارجیانِ» برآمده از کشورهای اسلامی-عربی کاملاً محسوس بود؛ کسانی که اغلب آن ها در معنای متعارف کلمه «سیاسی» محسوب نمی شوند و بیشتر با ترکیبی از انگیزه های وجدانی-هویتی و هستی شناسی اجتماعی خود پا به خیابان نهادند؛ گو اینکه همین حضور خودانگیخته و پیش‌بینی نشدۀ آنان برای بسیاری پریشان کننده بود. اما آنچه که تجمع این ناهمگونی ها را در کنار هم ممکن می سازد، محوریت مسالۀ فلسطین است و ستم مضاعف و هولناکی که اینک بر مردم غزه می رود. و این سویۀ سیاسی و امیدبخش و البته مغفول ماندۀ ماجراست که خود از پتانسیل های رهایی بخش مسالۀ فلسطین به مثابه یکی از تکینگی‌های سیاسی جهان معاصر برمی‌خیزد.
بر این اساس سلفیست نامیدن (یا نمایاندنِ) هر آنکه از المان های اسلامی استفاده می کند، تلاشی است که پیش از هر چیز مُهر پیروزی اسلام ستیزی را بر پیشانی خود دارد. به همین ترتیب یهود ستیز نامیدنِ هر آنکه «مرگ بر اسرائیل (14)» می گوید و یا شعاری در دفاع از حماس به زبان می آورد، عمق تأثیر پذیری از رویکرد مسلط دولت های غربی را نشان می دهد؛ همان هایی که از کل مسالۀ فلسطین، تنها به امنیت اشغال گران می اندیشند و به صلحی نظر دارند که بنیان های اشغال را به خطر نیاندازد. در این میان، کسانی که هم صدا با رسانه های جریان اصلی، از حماسْ اهریمن می سازند، بی آنکه خاستگاه وجودی حماس و زمینه های رشد آن را در نظر بگیرند، یا حتی دلایل اقبال نسبی (یا ناگزیر) مردم غزه به حماس را به تصور آورند، پیشاپیش به اسرائیل این مجوز را می دهند که تحت نام مهار یا سرکوب «تجاوزهای حماس» (یا همان دفاع پیش گیرانه) هر جنایتی را مرتکب شود. در حالی که نقد انضمامی به رویکرد و عملکردهای حماس (به عنوان ضرورتی پیشِ رویِ دخالت گری چپ) هیچ نسبتی با اهریمن سازی از این جریان سیاسی ندارد. در چارچوب همین اهریمن سازی است که شرط های اعلام شدۀ حماس برای آتش‌بس (15)، پیشاپیش محلی از اعراب نمی یابند، تا رژیم اسرائیل راحت تر بتواند آن ها را ندیده بگیرد؛ و بتواند با ادامۀ جنگ افروزی های خود، پروسۀ وحدت حماس و فتح را مختل کند و از تن دادن به فرآیند صلح بگریزد (16). اگر دنیای غرب در چهرۀ حماس تنها خواستِ نابودی اسرائیل را می بیند، برخی از فلسطینیان یا حامیان فلسطین در حماس امکانات رُبوده شدۀ مقاومت را می جویند. اینکه امکانات واقعی مبارزه علیه اشغال به گزینه هایی نظیر حماس محدود می شود، پیش از هر چیز و فارغ از ماهیت سیاسی حماس، به سرشت پلید اشغال و انفعال فاجعه بار جامعۀ جهانی، بازی کثیف قدرت های غربی و هولناکیِ شرایط مردم فلسطین باز می گردد. در همین راستا، تناقض افشا کنندۀ دیگر، جایی آشکار می شود که مخالفان مشی حماس (به عنوان چهرۀ «خشونت طلب» مبارزات فلسطین) هم زمان کار زار بایکوت اسرائیل {بی. دی. اس. (17)} را هم تجاوز به حقوق مردم اسرائیل تلقی می کنند و آن را شیوه ای افراطی یا همسو با یهودستیزی قلمداد می کنند!
و سرانجام اینکه فروکاستن این اعتراضات به المان هایی که بی درنگ در چارچوب کلیشه های متعارف یهودستیزی جای می گیرند، حرکت زیرکانه ایست که دفاع از ستمگر را به جای دفاع از ستمدیده می نشاند. گفتاری که در متمایز سازی یهودستیزی از سایر جنایت های موجود، از هولناکی هولوکاست حرف می زند (حتی اگر آنقدر آگاه و شریف باشد که آن را مستقیماً خرج دفاع از سیاست های رژیم اسرائیل نکند)، گستردگی دلالت های بشری هولوکاست و عام بودن ساز و کارهای وجودی آن را منکر می شود، و تصویری صرفاً صوری و منجمد از هولوکاست ارائه می‌دهد (18). پیغام ضمنی این تصویر آن است که خاص بودگی هولوکاست، بر خاص بودگی قربانیان تاریخی آن گواهی می دهد. همین امر یهودستیزی را چنان در صدر تهدیدهای بشری می نشاند، که به نام مقابله با آن کمابیش هر کاری مجاز می گردد. این تأکید بر خاص بودگی هولوکاست {بخوانید انحصاری سازی آن (19)} در پافشاری درست خود بر هولناک بودن هولوکاست به طور پارادوکسیال چنان نقطۀ تاریخی تکینی از هولوکاست می سازد، که لاجرم هولوکاست را دهشتی خاتمه یافته و تکرارناپذیر معرفی می کند. در حالیکه از پایان جنگ دوم جهانی تاکنون شواهد مخوفِ بسیاری همواره به ما یادآوری کرده اند که ما همچنان در تاریخی نفس می کشیم که با پدیدۀ هولوکاست اعلام حضور کرده است: تو گویی هولوکاست خود را در اردوگاه های وسیعی در پهنۀ جهان تکثیر کرده است.
جمع بندی:
در شرایطی که هر مبارزه ای علیه اشغال گری اسرائیل، مُهر تروریسم یا یهودی ستیزی دریافت می کند (حتی کارزار بایکوت اسرائیل)، اما تروریسم نظام مندِ دولتی «دفاع از خود» قلمداد می شود و از حمایت قدرت های جهانی و رسانه های فراگیر آنان برخوردار می شود؛ در شرایطی که رژیم اسرائیل بی توجه به برخی درخواست ها و مصوبات مجامع جهانی، فرآیند صلح را به طور مکرر به تعلیق در می آورد، و هم زمان به روند پاک سازی زمین های فلسطینی، شهرک سازی ها، سرکوب همه جانبۀ مقاومت و تهاجمات نظامی متناوب ادامه می دهد؛ در شرایطی که همۀ راه های ممکن برای تدوام مقاومت جمعی به روی ملتی بسته می شوند؛ به ویژه در شرایطی که همۀ این ها -به رغم اعتراضات یهودی تباران مخالف- تحت عنوان دفاع از منافع ملت یهود انجام می گیرد و بازنمایی می شود؛ در شرایطی که مجموع پیامدهای سیاست های امپریالیستی در خاورمیانه طی دهه های اخیر، در کنار اشکال بیداری ستمدیدگان، موجی از گرایش های ارتجاعی (20) را نیز برانگیخته است؛ و در شرایطی که پاسخ قدرت های غربی به ثمرات سیاست های مخرب شان در خاورمیانه کوبیدن مستمر و هرچه بیشتر بر طبل اسلام ستیزی است، واضح است که پیامدهای روانی اشغال و جنایت های مستمر اسرائیل ابعادی گسترده تر از آن چیزی می یابند که در گسترۀ مقاومت جای می گیرد؛ ابعادی که هم به لحاظ انسانی غیرقابل دفاع است و هم به پروسۀ مقاومت فلسطین آسیب های جدی می رساند.
بر این اساس، نیروهای چپ نمی توانند همانند سنت فکری و سیاسی راست گرایان تنها بخش برگزیده ای از این بغرنج بشری را برجسته سازند. آن ها تنها در صورتی می توانند در برابر سویه های نادرست حادث در فرآیند مقاومت، از جمله نمود های واقعی یهودستیزانۀ آن در تجمعات اعتراضی اخیر (نه نمودهای بر ساخته) ایستادگی کنند که ضمن پافشاری بر کلیت مسالۀ فلسطین، از طریق دخالتگری فعال و سازماندهی توان خود، امکانات مقاومت و اعتراض علیه اشغال گری و جنایت های رژیم اسرائیل را گسترش دهند (21). چرا که تنها رشد امکانات مقاومت و مبارزه علیه اشغال است که گرایش های ارتجاعی را منزوی خواهد ساخت. ضمن اینکه تنها از درون این مبارزه و با نظر به همۀ عواملی که شرایط و قلمروی این مبارزه را تعیین می کنند، می توان بر آن تأثیر نهاد. در غیر این صورت، اعتراض منزه طلبانه به نمودهای یهودستیزی در تجمعات اخیر و به ویژه تقلیل این اعتراضات به چنین نمودهایی، خود -فارغ از نیت مندی هایش- مصداق مشارکت در سرکوب مقاومت و محدودسازی آن است. اینگونه اخلاق گرایی انتزاعی، در یک سویگی و محدود نگری خود، همانند آن است که از ستمدیدگان تحت شکنجه بخواهیم تنها به شیوه های معینی و با حفظ احترام به شئونات شکنجه گر فریاد بکشند. اما بی گمان دولت های مقتدر اروپایی با قوانین «مناسب»، انبوه روزنامه نگاران و مفسران اهلی شده، و نیروی پلیس مجهز خود، بسیار بهتر از نیروهای چپ از پس این خدمت بر می آیند (22).
اما تناقض بنیادین چپ های منزه طلب این است که به پدیده هایی که درست به واسطۀ افول نفوذ چپ در ساحت تحرکات اعتراضی علیه اسرائیل بروز یافته است، از طریق کناره گیری خود پاسخ می دهند، به جای آنکه هر چه مصمم تر برای گسترش همبستگی با مبارزات فلسطین توان و نیروهای خود را سازمان دهی کنند. آن ها در دل همین تناقض شان ضعف دیگری را هم بروز می دهند و آن میزان تاثیر پذیری شان از هنجارهای ایدئولوژیک نظم مسلط است، جایی که مخالفت با یهودستیزی ابزار انحصاری تداوم سلطه می شود؛ اسلام ستیزی [islamophobie] و یکدست سازی مسلمانانT فعالانه تبلیغ و ترویج می شود؛ و یا ضمن انکار نقش عظیم تروریسم نظام مند دولتی، مقاومت مسلحانه در برابر اشغالT همچون مصداق بارزی از تروریسم معرفی می گردد.
اهمیت تظاهرات های اخیر در شهرهای اروپایی، به رغم همG ناهمگونی ها، ناهماهنگی ها، اخلال‌گری ها و بی برنامگی های مشهود در آنها، و به رغم بروز مواردی از سویه های یهودستیزانه در ضمن برگزاری برخی از آنها، در این است که همگی از واقعیت زنده ای به نام فلسطین الهام گرفته اند. در خیابان های شهرهای اروپایی روح فلسطین فراتر از خفقان تحمیلی و سرکوب دیرپا و فراگیر قدم می زند و در لابلای خشم مردم نفس می کشد و نیرو می گیرد. ضمن اینکه در کنار فلسطین بخشی از «خارجی» ها نیز در خیابان های غریبه نفسی تازه می کنند تا مشق سیاست کنند. شعار «آزادی فلسطین» از زبان این «خارجیان»، طنینی از آواره گی، تبعید، بیگانگی و زندگی های تباه شدۀ خود آن ها را نیز بازتاب می دهد.
ماهیت و منطق جنایت های رژیم اسرائیل، بدون فهم ساختار قدرتی که این رژیم در درون آن جای دارد و در بستر آن حرکت می کند قابل فهم نخواهد بود. از این رو مبارزه علیه این جنایت ها، همچنین- و به ویژه- نیازمند مبارزه علیه سیاست های ضدانسانی قدرت هایی است که در راستای منافع و طرح های کلان خود، هم پیمانان همیشگی این رژیم بوده اند (نظیر دولت های ایالات متحده، انگلیس، فرانسه و آلمان). سیاست هایی که تنها با صفت امپریالیستی قابل وصف اند و خاورمیانه را به جهنمی از جنگ و ستیز و نفرت و کشتار بدل کرده اند، و اینک -علاوه بر فلسطین- کشتار و آوارگی و تبعید را به سرنوشت بخش های عظیمی از مردم سوریه و عراق (عرب و کورد و آسوری و مسیحی و غیره) هم بدل ساخته اند.
جان کلام آنکه هر رویکردی دربارۀ فلسطین، برای پرهیز از تناقض های درونی رایج، ناچار است از هنجارها و الگوهای برساختۀ ایدئولوژی های مسلط فاصله بگیرد. از همین جاست که فلسطین به سنجۀ حقیقت ما بدل می شود.
پس زنده و پیروز باد مقاومت غرور آفرین مردم فلسطین!
۲۴ ژوئیه ۲۰۱۴
پاورقی ها:
1. آنتی‌سمی‌تیسم (Anti-Semitism) به لحاظ لغوی به معنای ضدیت با تبارهای سامی است، اما این ترم بعد از نیمه‌ی قرن نوزدهم مشخصاً در معنای «یهودستیزی» به کار می‌رود.
2. برای ارجاع به رویکرد رسانههای جریان اصلی آلمان در این زمینه، ذکر نمونه‌‌های بسیار متعدد و پراکنده از گزارش‌ها و مقالات انتشاریافته در گنجایش این متن نیست. از این رو، شاید گویاتر باشد که تنها بر بخشی از عمل‌کرد یک رسانه‌ی متعارف آلمانی (فرانکفورتر آلگماینه) در یک بازه‌ی زمانی کوتاه متمرکز شویم. چون با مشاهده‌ی پدافند رسانه‌ای جانانه‌ای که این روزنامه‌ی چپ لیبرال از مقوله‌ی «یهودستیزی» برپا کرده است، برآورد کارنامه‌ی رسانههای زرد عامه‌پسند، یا رسانههای تماماً راست‌گرا در این زمینه چندان دشوار نخواهد بود:
Die tiefere Dimension des Judenhasses | Frankfurter Rundschau, 20. Juli 2014
Neue Dimension des Antisemitismus | Frankfurter Rundschau, 21. Juli 2014
Die unheilige Allianz | Frankfurter Rundschau, 21. Juli 2014
Antisemitismus-Welle sorgt für Empörung | Frankfurter Rundschau, 22. Juli 2014
Angst vor Übergriffen | Frankfurter Rundschau, 22. Juli 2014
Wir müssen Brandmauern errichten | Frankfurter Rundschau, 23. Juli 2014
Warnung vor “französischen Verhältnissen” | Frankfurter Rundschau, 24. Juli 2014
Freie Meinung und Aggression | Frankfurter Rundschau, 24. Juli 2014
Wie halten wir’s mit Israel? | Frankfurter Rundschau, 25. Juli 2014
Auf Distanz zu Judenhass | Frankfurter Rundschau, 25. Juli 2014
Wieder Anti-Israel-Proteste | Frankfurter Rundschau, 25. Juli 2014
Antisemitismus und Mogelei | Frankfurter Rundschau, 26. Juli 2014
3. برخی ترجیح می‌دهند به جای اصطلاحات «اسلام‌ستیزی» و «خارجی‌ستیزی» از ترم‌های «اسلام‌هراسی» و «خارجی‌هراسی» استفاده کنند. باید گفت اگرچه رشد «اسلام‌هراسی» و «خارجی‌هراسی» بستر فرهنگی دایمی شکل‌گیری و بازتولید «اسلام‌ستیزی» و «خارجی‌ستیزی» است، اما در شرایطی که این دو دسته ستیز به طور واقعی در بسیاری از جوامع غربی (در سطوح مختلفی از سیاست‌ها، رسانههای مسلط و لایه‌‌های اجتماعی) حضور دارند و به طور نظام‌مند بازتولید می‌شوند، پرهیز از به‌کارگیری ترم‌هایی که مستقیماً به آنها اشاره می‌کنند، کوچک کردن عمق فاجعه است. از آنجا که در واژه‌ی «هراس» (در مقایسه با «ستیز») اراده و فاعلیت کمتری وجود دارد، تأکید بر ترس و هراس، تقلیل اسلام‌ستیزی (و خارجی‌ستیزی) به مسئله‌ای صرفا روانی است، که لاجرم زمینه‌ها و کارکردهای سیاسی آن را حذف می‌کند.
4. بازنمایی به اصلاح «کشور اسرائیل» (یا در واقع، فلسطین اشغالی) به عنوان تجسم تاریخی یهودیت، همواره گرایشی پایدار در پروپاگاندای رژیم اسرائیل هم بوده است. شواهد زیادی وجود دارد که بر تلاش نظام‌مند رژیم اسرائیل برای ایجاد این‌همانی میان اسرائیل و یهودیت دلالت می‌کنند. از جمله: ۱. قوانینی که موقعیت اسرائیل را در وهله‌ی نخست به منزله‌ی یک کشور یهودی، و سپس در مرحله‌ای بعدی به عنوان یک کشور دموکرات تعریف می‌کنند. 2. استفاده‌ی دولت اسرائیل از بسیاری از گروهها و شبکههای یهودیت به عنوان لابیهای سیاسی طرفدار صهیونیسم و اسرائیل. 3. سرمایه‌گذاری وسیع اسرائیل برای تدارک سفرهای رایگان نوجوانان یهودی کشورهای اروپایی و آمریکا به «سرزمین مقدس»، به این بهانه که با سنتهای یهودیت خود آشنا شوند؛ در حالیکه هدف اصلی این پروژه، که تحت نام «حق تولد» (birthright) معرفی می‌شود، آشناسازی این نوجوانان با پروپاگاندای صهیونیستی و نظامی اسرائیل و ایجاد حس همبستگی در آنان است.
5. Jewish Voice for Peace
6. یهودیان طرفدار اسرائیل معمولاً به این طیف از منتقدان یهودی‌تبار برچسب «یهودیان از خود متنفر» (self-hating jews) یا «ابلهان مفید» (useful idiots) را اطلاق می‌کنند، تا آنها را ناتوان از فهم موقعیت و منافع تاریخی یهودیان معرفی کنند، و بدین ترتیب انتقادات و اعتراضات آنان را نادیده گرفته و صدای آنها را سرکوب کنند؛ جدا از برخی موانع واقعی و «قانونی»ای که بر سر راه آنها قرار می‌دهند.
7. مانند چشم فرو بستن بر سرنوشت فلسطینیان، یا بی‌تفاوتی به گسترش رویه‌های مسلمان‌ستیزی و عرب‌ستیزی. برای درک عمیق‌تر از تناقضات این چشم‌پوشی، می‌توان مصداق‌های عینی و رایج «مسلمان‌ستیزی» را با آنچه که در تعاریف رسمی از «یهودستیزی» آمده است، مطابقت داد. در تعریف آنتی‌سمی‌تیسم (یهودستیزی) در «کتابخانه‌ی مجازی یهودی» (Jewish Virtual Library) چنین آمده است:
Antisemitism is prejudice, hatred of, or discrimination against Jews as a national, ethnic, religious or racial group.
«یهودسیزی عبارت است از پیش‌داوری منفی، نفرت، یا تبعیض علیه یهودیان به مثابه یک جماعت ملی، قومی، مذهبی یا نژادی.»
8. تا جایی‌که جنگ‌طلبی بخشی از سرشت رژیم اسرائیل و همبسته با ملزومات اشغال‌گری و خودگستری آن است، کشتار کودکان هم خواه‌ناخواه بخشی گریزناپذیر از آن است. از این رو، و با نظر به اینکه قضاوت سیاسی معطوف به حوزه‌ی کنش‌هاست نه نیت‌مندی‌ها، در این شعار هیچ سویه‌ی خلاف واقعی وجود ندارد. آمار کشتار کودکان در تهاجم اخیر به غزه روشن‌ترین شاهد ماجراست. در سوی دیگر، رژیم اسرائیل برای پیشبرد طرح‌های تهاجمی خود نه فقط از کشتار کودکان دشمن پروایی ندارد، بلکه نشانه‌هایی وجود دارد مبنی بر اینکه رژیم اسرائیل مایل است کودکان «اسرائیلی» نیز به گونه‌ای پرورش بیابند که کشتن «دشمنان عربِ» خود را طبیعی بیانگارند. این ویدئو نمونه‌ی روشنی است، از چنین گرایشی.
در عین حال، افرادی که شعار یاد شده را یهودستیز معرفی می‌کنند به انطباق فرضی آن با یک کلیشه‌ی تاریخی یهودستیزانه متوسل می‌شوند که گویا خاستگاه پیدایش آن به حدود قرن 13 میلادی بازمی‌گردد. بر مبنای این کلیشه، یهودیان برای تهیهی نان عید پسح از خون کودکان مسیجی استفاده میکردند. فارغ از بهانه‌جویانه بودن این موشکافی، نگاه فوق در امتداد این پروپاگاندای همیشگی رژیم اسرائیل است که می‌کوشد خط بین یهودیت و اسرائیل را از میان ببرد تا بتواند نقد به اسرائیل را، نقد به یهودیت قلمداد کند.
در مواجهه با استدلال‌های رتوریک مخالفان این شعار، باید به خاطر داشت که دال اسرائیل پیش از اینکه ناظر بر قومیت یا دین یهود باشد، ناظر بر دولت-ملت یا کشوری است با خاستگاه‌‌ها و بنیان‌های استعماری و نظامی. پس هنگامی که ارتش اسرائیل (تحت حمایت‌های مالی، نظامی و سیاسی آمریکا) در تعقیب اهداف سیاسی این کشور عازم غزه می‌شود و در تعقیب این اهداف کمترین پروایی از کشتار شهروندان غزه (از جمله کودکان) ندارد، این حق تمام مردم جهان است که آن دولت را با ارجاع مستقیم به این اقداماتِ جنایت‌بارْ «قاتل کودکان» بنامند.
9. معرفی کارزار «بایکوت، عدم سرمایه‌گذاری و تحریم» اسرائیل.
10. اگر بر اکثر جوامع عربی- اسلامی نظام‌های استبدادی مخوفی حاکم نبود یا مساله‌ی فلسطین به یکی از ابزارهای مشروعیت حاکمان بدل نشده بود، و یا بخش بزرگی از خاورمیانه در آتش جنگ‌های داخلی برآمده از سیاستهای امپریالیستی نمی‌سوخت، قطعاً در مقطع اخیر شاهد تحرکات اعتراضی وسیعی (علیه جنایتهای اسرائیل) در این جوامع می‌بودیم.
11. از حدود دو دهه‌ی پیش تاکنون، رسانههای توده‌ای کشورهای غربی (به همراه شرکت‌های بزرگ فیلم‌سازی) به گونه‌ای مستمر و هدفمند در حال برجسته‌سازی خشونت‌ها و اقدامات ارتجاعی گروه‌های بنیادگرای اسلامی بوده‌اند (پیش از این طالبان و القاعده، اینک داعش و بوکوحرام و غیره). ویژگی مشترک این بازنمایی‌های فراگیر رسانه‌ای، پرداخت‌هایی سطحی، تک‌سویه، اغراق‌آمیز و یکدست‌ساز از معضل رشد بنیادگرایی اسلامی است. به موجب این بازنمایی‌ها، تصویری ذات‌گرایانه (نژادی-مذهبی) از پدیده‌ی بنیادگرایی اسلامی رواج یافته است، که خود بی‌گمان بر بستر حذف همه‌ی زمینه‌های تاریخی-سیاسی و سازوکارهای علیتی برسازنده‌ی این پدیده شکل گرفته است. این پروپاگاندای رسانه‌ای مستمر در دستیابی به این هدف استراتژیک خود موفق بوده است که خطر بنیادگرایی اسلامی را -نزد افکار عمومی غرب- به جایگاهی ارتقا دهد که پیش از این (در دهه‌های جنگ سرد) به شبح کمونیسم تعلق داشت. اما علاوه بر این، در امتداد تحریف مساله و تقلیل آن تا حد الگوهای خیر و شری، عملاً اسلام را همچون منشاء ذات‌گرایانه‌ی بنیادگرایی اسلامی معرفی کرده است. نتیجه آنکه امروزه مسلمان یا مسلمان‌تبار بودن (در بسیاری از کشورهای غربی) کمابیش -و به طور ناگفته- حدی از بار مجرم بودگیِ پیشینی را در خود حمل می‌کند.
12. نحوه‌ی مشارکت دولت‌ها در مصوبه‌ی اخیر مجمع جهانی حقوق بشر ژنو برای فشار بر دولت اسرائیل -در جهت توقف کشتارها- گویای ماجراست. مصوبه‌ای که با رأی مخالفت دولت آمریکا و ۱۷ رأی ممتنع همراه بود. از میان دولت‌هایی که رای ممتنع داده‌اند، نام دولتهای معظم آلمان، انگلستان، فرانسه، ایتالیا، اتریش و ژاپن بسیار قابل توجه است.
13. تاریخ افول چپ در کشورهای خاورمیانه که کمابیش با عروج اسلام حکومتی و نیز بنیادگرایی اسلامی (عراق، پاکستان، ایران، افغانستان، ترکیه و غیره) مقارن بوده است، بی‌تردید با زمینه‌های افول جهانی چپ پیوند دارد. اما تاریخ افول چپ در خاورمیانه همچنین پیوند ویژه و تنگاتنگی دارد با تاریخچه‌ی سرکوب نظام‌مند نیروها و سازمان‌های چپ در این کشورها. در اینجا نقش نظام‌های استبدادیِ تحمیلی از سوی دولتهای قدرتمند غربی بر کشورهای خاورمیانه برجسته می‌شود؛ و یا پشتیبانی مستمر آنها از حاکمان مستبد این کشورها، تا زمان افول ناگزیر آنان.
14. فهم این مساله نباید چندان دشوار باشد که شعار «مرگ بر اسرائیل» ناظر بر نفی رژیم اسرائیل به مثابه نیروی پیش‌برنده‌ی اشغال است. اثبات اینکه خشمی که علیه اشغال‌گری و جنایتهای رژیم اسرائیل برانگیخته شده (با همه‌ی اشکال بیانی آن)، لزوماً و در سطح عامْ فرد یهودی را آماج خود قرار می‌دهد، کاری ناممکن است. این کار ناممکن تنها به یاری نفوذ فراگیر انگاره‌های ایدئولوژیک صهیونیستی هموار می‌شود.
15. خواسته‌ی حماس و فلسطینی‌‌ها مشروع است؛ گیدیون لوی؛ هاآرتص
16. دلایل جنگ اسرائیل علیه غزه؛ کامران متین؛ بی.بی.سی. فارسی
17. وبسایت رسمی بی. دی. اس (BDS )
18. ژیل دلوز، فیلسوف فرانسوی، در بخشی از نوشته‌ی کوتاه زیر (۱۹۸۳) استفاده‌ی ابزاری از هولوکاست و انحصاری‌سازی آن در راستای سیاستهای صهیونیستی را به نقد می‌کشد:
شکوه یاسر عرفات؛ نویسنده: ژیل دلوز؛ ترجمه: پروشات باغداساریان
در همین زمینه، برای مثال رجوع کنید به کتابی از نورمن فینکل‌اشتاین، مورخ و پژوهش‌گر یهودی‌تبار، با عنوان: «صنعت هولوکاست».
19. واژه‌ی هولوکاست ریشه‌ی یونانی دارد و به نوعی از مراسم قربانی حیوانات (برای خدایان) اطلاق می‌شد که طی آن پیکر حیوان تماماً سوزانده می‌شد. این واژه نخستین بار در قرن 12 میلادی وارد زبان انگلیسی شد، و تا پس از میانه‌ی قرن بیستم در معنای کشتارهای عظیم (great massacres) به کار می‌رفته است. از دهه‌ی شصت قرن بیستم معنای خاصی از این کلمه از سوی برخی نویسندگان و پژوهش‌گران رواج یافت که معنای تاریخی عام آن را به حاشیه برده است. در این معنای جدید، هولوکاست به طور مشخص بر جنایت نازی‌ها علیه یهودیان دلالت می‌کند. هر چند به لحاظ دامنه‌ی کاربرد لغوی، کلمه‌ی هولوکاست هنوز گاهی در ارجاع به جنایتهای تاریخی علیه ارمنی‌ها، اوکراینی‌ها و غیره نیز به کار برده می‌شود. [منبع: مدخل هولوکاست در ویکی‌پدیا]
20. شگفت آنکه اغلب سازمان‌ها و جریانات مبلغ این گرایش‌های ارتجاعی نیز خود تحت حمایت ارگانیک دولت‌هایی هستند که هم‌پیمانان دیرپای دولتهای امپریالیستی در منطقه‌ی خاورمیانه محسوب می‌شوند.
21. مبارزه علیه جنایتهای رژیم اسرائیل، همچنین -و به ویژه- مبارزه علیه سیاستهای قدرت‌هایی است که هم‌پیمانان همیشگی این رژیم‌اند (نظیر دولت ایالات متحده). سیاست‌هایی که خاورمیانه را به جهنمی از جنگ و ستیز و نفرت و کشتار بدل کرده‌اند، و اینک -علاوه بر فلسطین- کشتار و آوارگی و تبعید و را به سرنوشت بخش عظیمی از مردم سوریه و عراق هم بدل ساخته‌‌اند.
22. برای مثال، پلیس برلین در برخی از تجمعات اعتراضی اخیر ضمن برخوردهای تحریک‌آمیز، تهاجمی و وحشیانه علیه تظاهرکنندگان، اصرار ویژه‌ای داشت تا بداند بر پلاکاردهایی که به خط عربی نوشته شده‌اند، چه مضامینی درج شده است؛ تو گویی هر آن شعاری که عربی باشد پیشاپیش ردی از گرایش‌های سلفیستی و یا یهودسیزی را در خود دارد! با توجه به فضایی که رسانههای مسلط آلمان با تحریف مضمون تجمع‌های اعتراضی اخیر (علیه جنایتهای اسرائیل) ایجاد کرده‌اند، در بعضی از این تجمعات، برگزارکننده‌گان ناچار می‌شوند از پلیس بخواهند که در پایان مراسم اعلام کند که «این تجمع صلح‌آمیز بوده است»، تا بدین‌ترتیب رسانههای مسلط بهانه‌ی کمتری برای تحریف این دست تجمعات داشته باشند؛ تا هنوز هم بتوان در «خیابان» از حقوق انسانی مردم فلسطین دفاع کرد.
دسته: سیاست روز, فلسطین
منبع: پراکسیس