پاسخ جنگ وخشونت، جنگ وخشونت و ناامنی نیست. نمی توان با آب آلوده  نجاست را زدود وبه تعبیر مولانا

آفت ادراک آن قال است و حال

خون بخون شستن محالست و محال

واگر پاسخ خشونت، خشونت باشد وپاسخ جنگ، جنگ ؛ هرگز این چرخه خشونت متوقف نخواهد شد و صلح وامنیت که خواست اکثر جوامع بشری است محقق نمی شود. جنگ وخشونت وانسان کشی وناامنی درجهان محصول خودکامگان روان پریشی است که درمصدر قدرت قرارگرفته و هیچ ارزشی برای جان آدمی قائل نیستند و این خودکامگان خود خواه حاضرند برای بقاء خود هزاران نفر را قربانی کنند.  آمار تکان دهنده از میزان تلفات جنگ در “اوکراین “و”غزه” منتشر شده که  عاملان این جنگ ها ، یکی خودعضو دائم شورای امنیت ودیگری مورد حمایت عضو دائم دیگر آن شورا است . دراین جنگ که هنوز متوقف نشده دهها هزار نفر کشته ومیلیونها نفر زخمی وآواره از وطن شده وچه خسارات عظیمی به زیر ساختهای آنها وارد شده است وتنها مواضع دولتها درمقابل این دومتجاوز که اکراین وغزه را به کشتارگاه آدمیان تبدیل نموده وهرروز برجنایاتشان می افزایند ، یا سکوت  بوده است ویا اینکه تنها به یک بیانیه بی خاصیت اکتفا کرده اند  . باید پذیرفت که فلسطین یا هر نقطه دیگر از این کره خاکی از جمله فلسطین متعلق به هیچ دین ومذهب ومرام ومسلکی نیست . فلسطین متعلق به ساکنان فلسطین از هر دین ومسلک ومرام است چه گبر چه مسلمان ، چه یهود، چه مسیح یا هردین ومذهبی که باشند چرا که حقوق انسان ذاتی است وانسان به ما هو انسان دارای حق وحقوق است نه بماهو دین ومذهب .

مجامع حقوق بشری ونهاد بین المللی حقوق بشرنباید سوپاپ اطمینان برای این خودکامگان روان پریش که هرروز به صلح وامنیت جوامع بشری آسیب می رسانند باشند ومن یقین دارم که اگر این مجامع به وظیفه خود عمل کنند می توانند ضامن صلح وامنیت باشند . چرا که جوامع بشری امروزه بدون تعامل با جهان نمی توانند به حیات خود ادامه دهند. همواره خودکامگان نمی توانند در فضای باز وآرام به حیات ننگین سیاسی  خود ادامه دهند وتنها حیات سیاسی خود را دربحران وجنگ ودرگیری می دانند وبه بحران بیش از هرچیز نیازمندند.  اگر می خواهید صلح وآرامش به جامعه بشریت باز گردد باید این حق نامشروع وتو از پنج کشور عضو دائم باز پس گرفته شود چرا که عامل اصلی ناامنی وجنگ درجهان این پنچ عضو سازمان ملل اند.  چرا که هرکدام از این خود کامگان وابسته به یکی از این پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل اند. کشور های خودکامه به واقع  به مثابه همان لاتهای محله اند که هر کدام به قدرتی وابسته است واین خودکامگان اند که به نیابت قدرتهای جهانی عضو سازمان ملل دست به جنگ وناامنی درجهان می زنند. تا زمانیکه این پنچ قدرت جهانی از این حق نامشروع برخوردارند وهرکدام از یک خودکامه ای حمایت می کنند این در بر همان پاشنه می چرخد ونمی توان امیدی به صلح وامنیت ودوستی وتفاهم بین ملتها داشت مگر این ساختار تغییر کند.به امیدی که این حق نامشروع وتو از این پنچ کشور گرفته شود وهمه مجامع بین المللی از حقوق یکسان دراین مجمع جهانی برخوردار باشند وبا روح تعاون وهمکاری وهمراهی همه کشورها راه  برحاکمان مستبد بسته شود وملتها در کنار هم با صلح ودوستی وبرادری زندگی کنند.

ابراهیم ملکی ۱۷ فروردین ۱۴۰