ترجمه حماد شیبانی
همه اسرائیلی های شرافتمند باید این سؤالات را از خود بپرسند: آیا کشورشان در غزه مرتکب جنایات جنگی می شود؟ اگر آری، چگونه باید جلوی آنها را گرفت؟ مجرمان چگونه باید مجازات شوند؟ چه کسی می تواند آنها را مجازات کند؟ آیا معقول است که این جرایم بدون پیگرد قانونی باقی بماند و مجرمان تبرئه شوند؟
البته می توان به سؤال اول پاسخ منفی داد؛ نه، اسرائیل هیچ جنایت جنگی در غزه مرتکب نمی شود، و در نتیجه بقیه سؤالات را بیهوده تلقی کرد.
اما چگونه می توان در مواجهه با واقعیتها پاسخ منفی داد. چگونه می توان بر این وضیعت چشم پوشید:
در غزه، به گفتۀ نیروهای دفاعی اسرائیل، حدود ۳۵۰۰۰ نفر کشته و ۱۰۰۰۰ نفر مفقود شده اند که حدود دو سوم آنها غیرنظامیان هستند. در میان کشته شدگان حدود ۱۳۰۰۰ کودک، نزدیک به ۴۰۰ کادر پزشکی و درمانی و بیش از ۲۰۰ روزنامه نگار هستند. ۷۰ درصد خانه های غزه ویران شده یا آسیب جدی دیده است. ۳۰ درصد از کودکان این سرزمین از سوء تغذیۀ حاد رنج می برند. دو نفر از هر ۱۰۰۰۰ نفر هر روز بر اثر گرسنگی و بیماری می میرند. (همۀ این ارقام را سازمان ملل متحد و سازمانهای بین المللی اعلام کرده اند) ارقامی که دیدنشان مغز آدمی را داغ می کند.
هیچ راهی برای ارزیابی میزان رنج مردم غزه وجود ندارد. تلفات فلسطینی ها در غزه بزرگترین کابوسی است که دامنگیر اسرائیل است. ما اسرائیلی ها همگی در گرسنگی دادن به غیرنظامیان در غزه شریک هستیم.
آیا ممکن است که وجود این شخصیتهای وحشتناک بدون ارتکاب جنایات جنگی ممکن باشد؟
جنگهایی هستند که علت آنها عادلانه و ابزار انجام آنها جنایتکارانه است. عادلانه بودن جنگ، جنایات آن را توجیه نمی کند. کشتار و ویرانی، گرسنگی و آوارگی در این مقیاس بدون ارتکاب جنایات جنگی ممکن نبود. بنابراین افراد واقعی مسئول آن جنایتها هستند که باید به دست عدالت سپرده شوند.
(هاسبارا) یا دیپلماسی عمومی اسرائیل سعی در انکار واقعیت در غزه ندارد. فقط فریادوار یهودستیزی سر می دهد و با مظلوم نمائی اعتراض می کند که چرا ما را محکوم می کنید؟ چرا سراغ سودان و یمن نمی روید؟ می گوید منطق شما درست نیست: رفتار این رهبران مانند راننده ای است که به دلیل سرعت غیرمجاز متوقف شده است، او با این استدلال که تنها فرد مرتکب این کار نیست، از اتوموبیل خود پیاده نمی شود. او استدلال می کند که جنایات و جنایتکاران بسیاری وجود دارند که دستگیری آنها واجبتر است.
در اسرائیل هرگز کسی را به خاطر اینگونه جنایات محاکمه نخواهند کرد، نه به خاطر جنگها و نه به خاطر اشغالگریهایش. هرگز چنین سابقه ای وجود نداشته است. البته ممکن است یک وقتی، سر فرصت، آنها را مثل سربازی که کارت اعتباری یک فلسطینی را دزدیده است، تحت پیگرد قانونی قرار دهند. همین.
اما احساس عدالت خواهی انسانی بر آن است که مجرمان را به دست عدالت بسپارد تا از ارتکاب جنایت در آینده جلوگیری شود. با این منطق تنها می توان امیدوار بود که دادگاه کیفری بین المللی لاهه به وظیفۀ خود عمل کند.
هر اسرائیلی که خود را میهن دوست می داند و به خیر و صلاح کشورش اهمیت میدهد باید این آرزو را داشته باشد. این تنها راهی است که معیار اخلاقی کنونی اسرائیل، که بر اساس آن هر چیزی و هر اقدامی مجاز است، تغییر می دهد. آرزوی دستگیری سران کشور و ارتش خیلی بعید است. و از آن مشکلتر اعتراف علنی به داشتن چنین آرزویی است. اما آیا راه دیگری برای مقابله با آنها وجود دارد؟
کشتار و ویرانی در غزه، اسرائیل را از اساس زیرو زبر کرده است. این بدترین فاجعه ای است که این کشور تا کنون برای خود رقم زده است. کسی (یا کسانی از درون) این کشور را به این ورطه کشانده اند؛ نه، یهود ستیزی، بلکه رهبران و فرماندهان نظامی آن. اگر آنها نبودند، پس از ۷ اکتبر به این سرعت از کشوری دوست داشتنی که مورد دلسوزی و شفقت بود این چنین منحوس و منفور نمی شد.
برای این افتضاح باید کسی محاکمه شود. همانطور که بسیاری از اسرائیلیها میخواهند بنیامین نتانیاهو به خاطر فسادی که به آن متهم است مجازات شود، باید آرزو کنند که او و عاملان زیردست او برای جنایات بسیار جدیتر، یعنی جنایات جنگی در غزه، مجازات شوند.
نباید اجازه داد آنها از مجازات فرار کنند. همچنین نمی توان برای همه چیز حماس را که در این جنایات نقش داشته به تنهائی مقصر دانست. این ما هستیم که در این مقیاس عظیم کشته، گرسنگی، آواره و ویرانی ببار آورده ایم. برای این همه بالاخره یک نفر باید حساب پس دهد. البته نتانیاهو رئیس است. تصویر او به عنوان یک محکوم زندانی در لاهه همراه با وزیر دفاع و رئیس ستاد ارتش او اجزای کابوس هر فرد اسرائیلی است که با این اوضاع، ایجاد شده است.
بسیار بعید است که فشار بسیار زیادی که اسرائیل و ایالات متحده (به اشتباه) بر دادگاه وارد می کنند موثر واقع شود. اما تاکتیکهای ارعاب و ترساندن می تواند مؤثر باشد.
اگر این مقامات واقعاً در چند سال آینده از سفر به خارج خودداری کنند، اگر واقعاً با ترس از آنچه ممکن است رخ دهد زندگی کنند، میتوان مطمئن بود که در جنگ بعدی، قبل از فرستادن ارتش به کارزارهای مرگ و ویرانی دو بار فکر کنند. با چنین شرایط جنون آمیزی، حداقل در آن زمان، می توانیم کمی آرامش داشته باشیم.
هاآرتس – ۵ مه ۲۰۲۴