چهار کنشگر سیاسی و اجتماعی با ملیت‌های مختلف در بیانیه‌ای مشترک خواستار توقف اعدام‌ها در ایران و پاسخگویی مقامات این کشور در برابر جامعه جهانی شدند.
در این بیانیه تاکید شده است که مجازات اعدام به ابزاری در دست مسئولان جمهوری اسلامی برای ارعاب و ایجاد هراس در میان مخالفان تبدیل شده است.
این بیانیه را جودی ویلیامز، کنشگر آمریکایی، شیرین عبادی، فعال حقوق بشر و حقوق‌دان ایرانی، لیما گبوی، کنشگر لیبریایی و فعال حقوق زنان و نیز توکل کرمان، روزنامه‌نگار و فعال سیاسی یمنی که به ترتیب در سال‌های ۱۹۹۷، ۲۰۰۳ و ۲۰۱۱ برنده جایزه نوبل صلح شدند، امضا کرده‌اند.
امضا کنندگان در ابتدای این بیانیه مدعی شده‌اند که ایران تحت پوشش درگیری‌ها در خاورمیانه، استفاده از مجازات اعدام را علیه فعالان سیاسی و حقوق بشری و مخالفان رژیم جمهوری اسلامی تشدید کرده است.
بر اساس آنچه در این بیانیه آمده «به طور متوسط روزانه یک نفر در ایران به اتهامات واهی مرتبط با مواد مخدر یا جرائم مبهم مذهبی اعدام می شود.»
نویسندگان سپس به جان باختن صد‌ها نفر در جریان سرکوب جنبش اعتراضی «زن، زندگی، آزادی» پس از سپتامبر ۲۰۲۲ در پی جان باختن مهسا امینی، دختر کرد‌تبار ایرانی در بازداشت گشت ارشاد و نیز دستگیری شمار زیادی از مدافعان حقوق بشر، هنرمندان، نویسندگان، روزنامه نگاران و هر آن کس که جسارت ابراز مخالفت و شرکت در اعتراضات را از خود نشان داد، اشاره کرده‌اند.
این بیانیه سپس از کشتار و دستگیری مخالفان به عنوان تاکتیکی یاد کرده که به اعتقاد امضا کنندگان «رژیم سال‌هاست که از آن استفاده می‌کند.»
امضا کنندگان این بیانیه مشترک همچنین تاکید کرده اند که «بسیاری از فعالان از جمله نرگس محمدی، برنده جایزه نوبل صلح همچنان در زندان با رفتار غیرانسانی روبرو هستند.»
در بخش دیگری از این بیانیه آمده است: «اکنون استفاده از اعدام برای خاموش کردن صدای مخالفان و ایجاد رعب و ترس از سوی مقامات ایران در سایه جنگ فزاینده در خاورمیانه به طور تصاعدی افزایش یافته است.»
امضا کنندگان همچنین با استناد به گزارش‌های سازمان غیردولتی عفو بین‌الملل یادآور شده‌اند که «اعدام‌ها در ایران به بالاترین حد خود طی هشت سال گذشته رسیده است.»
در ادامه به نقل از شیرین عبادی، فعال حقوق بشر و حقوق‌دان ایرانی که از جمله برندگان نوبل صلح امضا کننده بیانیه به شمار می‌رود، آمده است: «مردم ایران خواهان تغییر هستند. ما خواستار تغییر هستیم. اما رژیم در پاسخ صریحاً نشان داده است که برای اساسی‌ترین حق ما یعنی حق زندگی اهمیتی قائل نیست.»
این بیانیه سپس به وجود یک «نظام آپارتاید جنسیتی» در ایران و اقداماتی چون حبس، بدرفتاری و اعدام مخالفان رژیم که «به طور نامتناسب و به ویژه زنان را تحت تأثیر قرار می‌دهد» اشاره کرده و خواستار واکنش فوری بین‌المللی برای متوقف کردن «موارد نقض سیستماتیک و بی‌اعتنایی آشکار حکومت ایران به کرامت انسانی و حقوق بشر» در این کشور شده است.
امضاکنندگان در همین راستا ضمن محکوم کردن «تشدید اعدام‌ها در ایران» از جامعه جهانی خواسته‌اند که حکومت ایران را برای توقف بازداشت و اعدام فعالان و آزادی زندانیان سیاسی تحت فشار قرار دهد.
این بیانیه در پایان خواستار آن شده است که شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، گزارشگر ویژه و هیأت حقیقت یاب این نهاد در امور ایران، تلاش‌های مستمر خود را برای انعکاس دقیق میزان آزار و اذیت و آپارتاید جنسیتی در ایران در اولویت قرار دهند.