١٣٩٣/٠٧/١٣- محمود دلخواسته: مدیر اجرایی هنگ کنگ به دانشجویانی که بر ضد طرح نظارت استصوابی دولت چین به اعتراض برخواسته اند اخطار داده است که تا فردا خیابان ها را تخلیه کنند[1]. این هشدار همانقدر ناشی از عجله و بی فکری می باشد، که اولتیماتوم دانشجویان مبنی بر اینکه اگر این مدیر تا نیمه شب (چند شب قبل)، استعفا ندهد، ساختمان های دولتی را به اشغال خود در خواهند آورد، که دیدیم با یک مانور سادۀ سیاسی شکست خورد. این اخطار هم شکست خواهد خورد، چرا که سبب بسیج عدۀ زیادتری خواهد شد، ولی امکان خونریزی اصلاً کم نخواهد بود. در کل وقتی جریانی و یا قدرتی سیاسی به چنین روش هایی متوسل می شود، در درجۀ اول نیاز دارد که توانایی نیروهای خود برای بسیج، و طرف مقابل را بسنجد و باندازۀ این توانایی مانور سیاسی بدهد. به بیان دیگر دچار جو گرفتگی نشود، و آرزو را جانشین واقعیت، نکند. دانشجویان در آن اولتیماتوم خود نشان دادند که ارزیابی بسیار غلطی از توانایی جنبش کرده بودند، و در این هشدار نیز خواهیم دید که ارزیابی دولت هنگ کنگ از توان مبارزۀ دانشجویان غلط بوده است، و این می تواند به قیمت خونریزی، ضربه ای سنگین را به این دولت و در واقع دولت چین وارد کند. یا دولت مجبور خواهد شد مانند دانشجویان، عقب نشینی کند، و یا دست به سرکوب بزند. ولی سرکوب می تواند نتایجی بسیار متفاوت از کشتار میدان تیان آن من داشته باشد. چرا؟ حداقل دو واقعیت در رابطه با اجرای سناریوی میدان تیان آن من فرق کرده است: ١. در زمان کشتار میدان تیان آن من، رسانه های مردمی و عمومی وجود نداشت؛ رسانه هایی که اثر عظیمی بر افکار عمومی جهان و مردم چین بتوانند بگذارند. ٢. بعد از کشتار آن میدان، دولت چین انرژی سیاسی دانشجویان را با برنامه ریزی در رشد اقتصادی سریع، به طرف بعد اقتصادی حرکت وارد کرد، در حالیکه در حال حاضر رشد اقتصادی بسیار بالایی وجود دارد و بنابراین کانالیزه کردن این انرژی سیاسی در مسیری دیگر، بسیار مشکل یا حتی غیر ممکن خواهد بود.
چند روز آینده خواهد گفت که در این کنش و واکنش، جنبش در چه موقعیتی خود را خواهد یافت. در هر حال، نفس وجود این جنبش به نسل جوان اصلاح طلب ما می گوید که تحمیل نظارت استصوابی به معنی نابود کردن مردسالاری می باشد و بقول امیلی لو (Emily Lau)، رئیس حزب دموکراتیک هنگ کنگ:”مردم کرۀ شمالی حق رأی دارند، ولی این به معنی داشتن دموکراسی نیست. حق رأی باید به این معنی باشد که مردم به بتوانند به نامزدهای مختلفی از جریان های سیاسی متفاوت (آزادی نامزد شدن) مورد نظر خود رأی بدهند. در کرۀ شمالی و ایران، هر نفر یک رأی دارد، اما حق انتخاب نامزدها، بشدت محدود شده است. آیا ما مانند ایران و کره شمالی خواهیم شد؟ نه، ما در هنگ کنگ هستیم و می خواهیم مطابق معیارهای بین المللی عمل کنیم که در آن هر رأی دهنده، حق انتخاب واقعی و اصیل دارد”[2].
سخن امیلی لو بار دیگر به ایرانیان و به خصوص کسانی که به هر دلیلی به طرف صندوق های رأی می روند، می گوید که جهان می داند که در ایران دموکراسی وجود ندارد، و دیکتاتوری می باشد. رأی دادن در درون رژیم ولایت مطلقۀ فقیه، قبل و بیش از هر چیز، رأی مشروعیت و قانونیت به استبدادی بس فاسد و تبهکار دادن است. و نیاز دارند به این پرسش پاسخ دهد که چگونه از دل مشروعیت بخشیدن به استبداد، مردمسالاری را بیرون خواهند کشید؟
پاورقی ها:
[1] http://www.theguardian.com/world/2014/oct/04/hong-kong-protesters-cleared-monday-chief-executive