یک تقسیم‌بندی بزرگ در این اعداد به این ترتیب است که 60‌درصد از افراد بالغ و عاقل کشور امید به اینکه کاندیداهای عبورکرده از صافی شورای نگهبان توانایی اجرایی کافی برای اداره کشور ایران را از وضعیت نامطلوب فعلی به وضعیت مطلوب برسانند، ندارند. شاید این 60‌درصدی که از حق رای خود استفاده نکردند به این نتیجه رسیده‌اند که شرایط سیاست داخلی و خارجی جمهوری اسلامی به‌گونه‌ای است که رییس‌دولت آینده حتی اگر بخواهد به دلیل تشدید تحریم و نیز به دلیل افزایش تعارض‌های داخلی نتواند کاری از پیش ببرد. یک معنای دیگر رای ندادن اکثریت شهروندان دارای حق رای در انتخابات هشتم تیرماه این است که برخلاف هیاهوهای برپاشده از سوی هواداران رسانه‌ای دولت سیزدهم و نیز وزرای دولت و معاونان شادروان رییسی، دولت سیزدهم نتوانسته است رضایت شهروندان را به‌دست آورد. واقعیت این است که دولت سیزدهم درتصمیم‌گیری برای افزایش مزد کارگران و نیز بازنشستگان کارگری و همچنین حقوق کارمندان خطای نابخشودنی داشت و با توجه به شمار بزرگ خانواده کارگران و کارمندان موجب دلسردی آن‌ها برای حضور در انتخابات شد. از سوی دیگر وعده‌های برجا مانده دولت سیزدهم درباره نرخ تورم و نیز ساخت مسکن به دلسرد شدن بیشتر شهروندان منجر شده است.دولت سیزدهم به هر دلیل نتوانست رضایت شهروندان را به‌ویژه در حوزه کسب‌‌وکار و معیشت برآورده کند و واقعیت‌های کتمان‌شده از سوی هواداران دولت سیزدهم نیز در مصاف با اکثریت شکست خورد. کاهش 9درصدی سطح مشارکت نسبت به انتخابات پیشین نشان می‌دهد در سه سال تازه‌سپری‌شده شهروندان از نهاد دولت و نهاد ریاست‌جمهوری قطع امید کرده و تبلیغات غوغاگونه نیز در عزم آن‌ها برای نیامدن خدشه وارد نکرد. حالا شهروندان چشم به رفتار و گفتار و تبلیغات چند روز آینده دوکاندیدای باقیمانده دوخته و می‌خواهند ببینند آیا آن‌ها از کلیشه‌ها عبور می‌کنند یا اینکه باز هم همان حرف‌های سابق را می‌زنند. در صورتی که شهروندان ببینند و بشنوند که دو کاندیدا نمی‌خواهند مرزهای از‌پیش‌تعیین‌شده در سیاست خارجی و نیز آزادی‌های اجتماعی در داخل را جابه‌جا کنند، شاید برایشان سخت باشد که بیایند. حقیقت این است که شهروندان را نباید ساده فرض کرد و هوش سیاسی جمعی آن‌ها را نادیده گرفت.

منبع : ساعت 24