rfi فارسی- عزیز احمد فرد: جنگ غزه بر سلامت روان، به ویژه در میان کودکان تأثیر گذاشته است.

نبیله حماده در غزه، در آغاز جنگ، در بیمارستانی که متعفن از اجساد و پر از افراد آواره بود، دو قلو به دنیا آورد. هنگامی که نیروهای اسرائیلی بیمارستان را تهدید کردند، او و همسرش تنها با یکی از نوزادان فرار کردند و کارکنان پزشکی گفتند که کودک دیگر برای ترک بیمارستان بسیار ضعیف است. او دیگر آن پسر را ندید.

این بیمارستان که بزرگترین بیمارستان غزه است، به سرعت مورد حمله نیروهای اسرائیلی قرار گرفت.

ضربه روحی ناشی از از دست دادن فرزندش، هامادا ۴۰ ساله را بسیار ترسانده است که مبادا فرزند دیگر را از دست بدهد. او گفت: “من نمی توانم از دیگر فرزندان بزرگترم مراقبت کنم یا عشقی را که نیاز دارند به آنها بدهم.” او یکی از صدها هزار فلسطینی است که پس از نه ماه جنگ با مشکلات روانی دست و پنجه نرم می کنند.

مردم کشته شدن اعضای خانواده و دوستان خود را در جریان بمباران اسرائیل تحمل کرده اند. آنها مجروح شده اند یا از بین رفته اند.

کارشناسان و پزشکان می گویندکه اضطراب، ترس، افسردگی، کمبود خواب، عصبانیت و پرخاشگری بسیار گسترده است. کودکان آسیب پذیرترین افراد هستند. منابع کمی برای کمک به فلسطینی‌ها برای مقابله با مشکلاتی که دارند وجود دارند. متخصصان بهداشت روان می گویند که آشفتگی و تعداد زیاد افراد آسیب دیده توانایی آنها را برای ارائه حمایت معنادار محدود می کند. بنابراین آنها نوعی “کمک های اولیه روانی” را برای کاهش جدی ترین علائم ارائه می دهند.

«تقریباً ۱.۲ میلیون کودک به حمایت روانی و روانی اجتماعی نیاز دارند. اولریکه جولیا ونت، هماهنگ کننده اضطراری حفاظت از کودکان در کمیته بین المللی نجات گفت: این تقریباً همه کودکان غزه را تحت تأثیر قرار می دهد.

حدود ۱.۹ میلیون از ۲.۳ میلیون ساکن غزه از خانه های خود رانده شده اند. بیشتر آنها در چادرهای محقر زندگی می کنند و برای یافتن آب و غذا تلاش می کنند. جهاد الحمس، پناهنده در نزدیکی شهر جنوبی خان یونس، گفت که چشم راست و انگشتان دست راست خود را زمانی که چیزی را که فکر می کرد یک قوطی حلبی بود برداشت از دست داد. معلوم شد که این یک مهمات منفجر نشده است که منفجر شده است. بچه هایش تحت تأثیر قرار گرفتند. از آن زمان، او از بی خوابی و بی قراری رنج می برد. او گفت: هر بار که به خودم نگاه می‌کنم و می‌ بینم چه شده‌ا م گریه می‌کنم.

او با یکی از معدود ابتکارات بهداشت روان در غزه که توسط آژانس سازمان ملل متحد برای پناهندگان فلسطینی اداره می شود، تماس گرفت.

فواد حماد، ناظر بهداشت روانی آژانس سازمان ملل متحد، گفت که آنها معمولاً با ۱۰ تا ۱۵ بزرگسال در روز در پناهگاه های خان یونس مواجه می شوند که از اختلالات خوردن و خواب، عصبانیت شدید و مشکلات دیگر رنج می برند.

محمود ریحان خانواده اش را در هم شکسته دید. در حمله اسرائیل پسر و دخترش کشته شدند. پای همسرش قطع شده بود. او اکنون در چادر خود منزوی شده و بیشتر روز را می خوابد. او به سختی با کسی صحبت می کند. او می‌ گوید که نمی‌ داند چگونه اتفاقاتی که برایش می‌ افتد را بیان کند. می لرزد، عرق می کند. “من گریه کردم و فقط سنگینی در قلبم احساس می کنم. »

یکی از بستگانش به نام عبدالرحمن ریحان در یک اعتصاب پدر، دو خواهر و برادر و چهار پسر عمویش را از دست داد. حالا وقتی صدای بمباران را می شنود می لرزد و سرگیجه دارد و قلبش تند می تپد. این جوان ۲۰ ساله گفت: احساس می‌کنم در یک کابوس هستم و منتظر هستم تا خدا مرا بیدار کند.

وندت از کمیته بین المللی نجات گفت: برای کودکان، پیامدهای روانی جنگ می تواند اثرات طولانی مدت بر رشد آنها داشته باشد. او گفت که کودکان غزه به دلیل استرس، سر و صدا، ازدحام بیش از حد و تغییر مداوم، کابوس می بینند و رختخواب خود را خیس می کنند. نشوه نبیل از دیرالبلاح گفت که سه فرزندش احساس امنیت خود را از دست داده اند.