دهم اسفند ، اکثریتی از معلمان در سراسر ایران ، نشان دادند که می توانند از دیوارِ اختناق بگذرند و بیانگر خواسته های انباشته گردیده در سینه های پر درد ِ خود و فرزندانشان ، با سکوتی معنی دار باشند .
در این چند سطری که خواهد آمد ، تنها اشاره ای به پویایی و ارزشمند بودن این همبستگی در آغاز ِ گسترش ترک های در پیش ، بر ساختار قدرت . کافی خواهد بود .
اما پرسش اینجاست …. کجا بودند این هواداران ِ محرومین و چپ های رنگارنگ ِ خود بزرگ بین که در حمایت از این اعتراضات ، بیانیه ای را مرقوم دارند .
آیا جوهر در قلم هایشان به آخر رسیده بود ، یا در شام ِ آخر این تشتت و گسیختگی ، به دنبال ردیف کردن منشور های وحدت چپ ، برای به اهتزاز در آوردن آن به پیشگاه ملت خویش بودند .
پاسخ چیست ؟
از کدامین دریچه می بایست ، درون تفکر این راهیان خدمت به خلق را کاوید . این کدام واقعییتی است که تشکل های چپ را در مقابل هم به خود سانسوری واداشته است .
نگاهی گذرا به نشریه های پر طمطراق و سرشار از رنگ و تصویر ِ چپ ، منعکس کننده همان نوشتار هایی است که در رسانه های مجازی به وفور می توان دید ، شنید یا مطالعه کرد .
دریغ از تفسیری مستقل و حمایت از جنبش هایی غیر از اعتصابات کارگری .
در گفتار های هفتگی از تجمعات اعتراضی معلمان ، به عنوان خبر سخن می گویند ، بی هیچ حرفی و اشاره ای به حمایت یا عدم حمایت از آن .
تعجب بر انگیز نیست. چرا که اگر یکی از این نشریات ، پا از گلیم ِ خود فراتر می گذاشت و مثلأ ، حمایت گسترده ای را شکل می بخشید یا در صفحات خود منعکس می کرد و دلایل مبسوطی را از درد ها و تألمات ِ این گستره عظیم مردمی و محروم در سراسر ، کشور می نوشت .
آیا آن نکته بینان ِ تا دندان مسلح به تؤری پردازی ها و انگ زدن ، از کتاب های نا گشوده در قفسه کتاب هایشان ، سر از لاک بیرون نیاورده و نمی گفتند که در شرایط کنونی که آمریکا در مذاکراتش با ایران به آخرین سنگر مقاومت ، در به زانو در آوردن حکوکت نزدیک می شود ، حمایت از هر گونه اعتراضات گسترده مردمی ، تقویت موضع امپریالیسم آمریکاست ؟
این چنین برداشت هایی است که چپ را به دو گانه اندیشی وا داشته است .
 مردم یا تؤری ، جهان بینی یا مبارزه مردمی از درون ؟
پاسخ چیست ؟

داریوش لعل ریاحی
یازدهم اسفند 1393
Dlr1266@hotmail.com