تاثیراتی که مانموهان سینگ، تکنوکرات هندی طی دو دهه بر اقتصاد هند برجای گذاشته، توانست هند را از یک اقتصاد بسته و کشوری ورشکسته، به کشوری با اقتصاد قوی تبدیل کند.
برنامه‌های اقتصادی سینگ در هند از سال ۱۹۹۲ به بعد باعث شد این کشور در حال حاضر یکی از اقتصادهای نوظهور مطرح جهان به‌شمار بیاید که در رقابتی جدی با اقتصادهای پیشرو و برتر جهان یعنی ایالات‌متحده، چین و اتحادیه اروپا قرار گرفته است.
سینگ شخصیتی متحول‌کننده در تاریخ هند بود. او نه‌تنها معمار اصلاحات اقتصادی این کشور بود، بلکه پس از جواهر لعل نهرو او دومین کسی بود که در تاریخ هند توانست دو دوره پیاپی به این سمت برگزیده شود و از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۴ نخست‌وزیری هند را عهده‌دار شود.
مانموهان سینگ که در روستایی در شمال غربی پاکستان متولد شد، پس از سفر خطرناک خانوادگی به شهر سیک‌ها در امریتسار پنجاب مهاجرت کردند.
او از دانشگاه پنجاب فارغ‌التحصیل شد و پس از آن در کالج سن جان در کمبریج ادامه تحصیل داد و اولین دانشجو در رشته اقتصاد این دانشگاه بود و پس از آن برای دریافت مدرک در کالج نوفیلد آکسفورد به بریتانیا بازگشت.
این اقتصاددان برجسته، طی سال‌های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۶ در سمت وزیر دارایی هند، نقش مهمی در اصلاحات اقتصادی ایفا کرد که به رشد سریع تولید ناخالص داخلی این کشور منجر شد.
سینگ در سال ۱۹۹۱ به‌عنوان وزیر امور مالی هند، اول از همه اقتصاد هند را از قید پروانه راج رها کرد و سپس اقدام به آزادسازی اقتصاد این کشور کرد. با آزاد شدن اقتصاد هند، سرعت توسعه به‌شدت افزایش یافت.
در سال ۲۰۰۷ هند به نرخ رشد ۹درصدی رسید که دومین رشد سریع در میان اقتصادهای بزرگ جهان بود.
به‌طور کلی اصلاحات مانموهان سینگ حول محور آزادسازی، خصوصی‌سازی و جهانی‌سازی بود که به‌طور اساسی اقتصاد هند را تغییر داد.
اصلاحات کلیدی سینک موجب کاهش ارزش روپیه و آزادسازی تجارت، لغو مجوزها در نظام بوروکراتیک حاکم، اصلاحات بانکی و مالی شد.
سینگ با اصلاحات اقتصادی رشد اقتصادی پایدار را در هند نیز پایه‌گذاری کرد و با جذب سرمایه‌گذاری خارجی، موجب افزایش صادرات و شکل‌گیری صنایع جدید شد و با گسترش فرصت‌های شغلی، میلیون‌ها هندی از خط فقر خارج شدند.
در واقع، سینگ ۲۰ سال به‌عنوان یک بوروکرات و بیش از ۳۰ سال در مقام یک سیاستمدار، نقشی حیاتی در تاریخ اقتصادی هند ایفا کرد.
رشد اقتصاد هند در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ سالی سه تا چهاردرصد بود و به کنایه آن را «نرخ رشد هندو» نام‌گذاری کرده بودند، یعنی تا زمانی که این سیاست‌ها برقرار است نرخ رشد به همین منوال خواهد بود.
آزادسازی سرمایه‌گذاری در صنعت و سرمایه‌گذاری خارجی بیشترین نقش را در رشد اقتصاد و خروج هند از بحران اقتصادی داشت.
تا پیش از اصلاحات ۱۹۹۱، بالاترین تعرفه در هند ۲۰۰ درصد بود و به‌طور متوسط تعرفه برای کالاهای واسطه ۱۱۰ درصد و برای مواد اولیه ۹۵ درصد بود.
چنین تعرفه‌ای در یک کشور بزرگ بی‌سابقه بود. واردات مواد مصرفی کلاً ممنوع بود. سه سال بعد یعنی سال ۱۹۹۴ بالاترین نرخ تعرفه کاهش یافت و به ۶۵ درصد رسید. تعرفه کالاهای واسطه به ۳۰ درصد و کالاهای سرمایه‌ای به ۳۵ درصد رسیده بود.
هند تحقق اصلاحات اقتصادی را بیش از همه مدیون سینگ است که در تمام پنج سال دوره وزارت و ۱۰ سال دوره نخست‌وزیری‌اش لقب «معمار اقتصاد جدید هند» را دریافت کرده بود و توانست اقتصاد هند را «متحول» کند.
منبع: تجارت فردا، شماره ۵۷۵