نویسنده این یادداشت در پاسخ به مخاطبی که «با استفاده از مفاهیمی، چون حقوق شهروندی، آزادی و… که قبول عام دارند از حجاب اختیاری دفاع می‌کند» نوشته: «لباس – خصوصا لباس بانوان – یک پدیده دو وجهی است یعنی علاوه بر حریم خصوصی، در حریم عمومی نیز تعریف می‌شود. پس محل نزاع و چالش میان موافقان و مخالفان حجاب، حریم خصوصی نیست تا گفته شود فردی که با حجاب مشکل دارد باید برای با حجاب شدن قانع شود وگرنه اگر در حریم عمومی مجبور به رعایت حجاب شود، در حریم شخصی و در برابر نامحرم محدودیتی برای خود قائل نخواهد شد. بله، برای اینکه این فرد در حریم خصوصی نیز حجاب را رعایت کند، باید از طریق ابزار‌های فرهنگی با فلسفه حجاب آشنا شود و از روی آگاهی و اختیار طرز فکر خود را نسبت به نوع پوشش خویش تغییر بدهد.»
وی تاکید کرده که «ادعای موافقان حجاب این نیست که در وضع قانون و نظارت نهاد‌های ذی‌ربط، بانوان بی‌حجاب یا بدحجاب، باحجاب خواهند شد و طرز فکرشان درباره حجاب تغییر خواهد کرد؛ بلکه ادعا این است که بی‌حجابی بانوان در فضای عمومی جامعه خواسته یا ناخواسته عوارض و پیامد‌های سویی دارد و حاکمیت نمی‌تواند در برابر این ناهنجاری بی‌تفاوت باشد، چرا که در تعارض میان حق فردی و حق عمومی باید حق عمومی مقدم داشته شود.»
وی در ادامه از شهید مطهری نقل قول آورده تا ثابت کند که «بی‌حجابی آسیب‌های اجتماعی متعددی از جمله سست شدن پیوند‌های عاطفی میان زوجین، تخریب نهاد خانواده، افزایش آمار طلاق و… را در پی خواهد داشت».
نویسنده این یادداشت همچنین نوشته: «مقصود این است همان طور که در حوزه سیاست و اقتصاد، قوانین و مقررات محدود‌کننده‌ای وجود دارد که به روابط و مناسبات این دو حوزه اجتماعی انضباط می‌بخشد و از سرکشی غریزه قدرت‌طلبی در حوزه سیاست و حس زیاده‌خواهی در حوزه اقتصاد جلوگیری می‌کند، در عرصه اخلاق جنسی نیز وجود مقررات محدود‌کننده که مانع هرج و مرج و بی‌بند و باری و فساد اخلاقی شود، امری منطقی و معقول به نظر می‌رسد. به عبارت دیگر همچنان که در سیاست و اقتصاد، مصلحت عمومی آزادی فردی را محدود می‌کند، در حوزه اخلاق جنسی نیز این حق اجتماع است که آزادی پوشش را به منزله یک حق فردی محدود سازد.»
وی تاکید کرده که تمرکز نگارنده در این نوشتار بر تقدم حق اجتماع بر حق فرد بود. اما اینکه پوشش مناسب و درخور، حافظ کرامت و شخصیت زن است و ارزش و اعتبار او را نزد خود وی و دیگران بالا می‌برد، واقعیتی است که به فلسفه حجاب مربوط می‌شود و شرح و بسط آن مجال دیگری می‌طلبد.
در پایان جای این پرسش باقی است که چرا دشمنان این ملت در آن سوی مرز‌ها سنگ به اصطلاح آزادی زنان ایرانی را به سینه می‌زنند و در حالی که با تحریم‌های ظالمانه درصدد‌ند تا به خیال خام خود مردم ایران را به زانو درآورند، برای قشر بانوان دایه دلسوز‌تر از مادر شده‌اند؟ آیا این همه جار و جنجال و هیاهو از سر خیرخواهی و دلسوزی است یا اهداف دیگری در میان است؟!