بیش از یک قرن از مبارزات زنان کارگر نساجی در نیویورک که برای بهبود شرایط کار و در اعتراض به پایین بودن دستمزد، دست به اعتراض زدند و توسط پلیس به شدت سرکوب شدند، می‌گذرد. از آن زمان تا کنون، ۸ مارس به عنوان سمبل مبارزه زنان با بی‌عدالتی و فقر و نابرابری شناخته شده است و در این روز زنان بسیاری در گوشه گوشه‌ی نقاط جهان، به خیابان می‌آیند و اعتراض خود را نسبت به نابرابری‌های جنسی و سایر حقوق پایمال شده‌ی خود، با صدای بلند فریاد می‌زنند. زنان ایرانی نیز از همان ماه‌های اول برقراری حکومت اسلامی، در مخالفت با حجاب اجباری به خیابان‌ها آمدند و آزادی را فریاد زدند. اما از همان ماه‌های اول با خشونت شدید و سرکوب برنامه‌ریزی شده نیروهای به اصطلاح خودسر حکومتی مواجه شدند. حکومت اسلامی در ادامه روند تثبیت و تحکیم خود با تصویب قوانین به شدت زن ستیزانه از قبیل: حجاب اجباری، محروم کردن زنان از حضور در بعضی رشته‌های دانشگاهی و مشاغلی مانند قضاوت، سعی در راندن و حذف زنان از فعالیت‌های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی کرد و زنان را در بسیاری موارد، از ظاهر و لباس گرفته تا تحصیل و اشتغال و ازدواج و طلاق، مورد تبعیض قرار داد.
از طرف دیگر حکومت اسلامی با دست زدن به خشونتِ سیستماتیک و برنامه‌ریزی شده علیه زنان از قبیل اسیدپاشی، پونز زدن به پیشانی و چاقوکشی، سعی کرد زنان را به کنج خانه‌ها و مطبخ‌ها بکشاند، ولی موفق نشد. هم‌چنین با افزایش سیاست سرکوب و تبعیض علیه زنان و زندانی کردن و شکنجه و اعدام صدها زن آزادی‌خواه، هرچه در توان داشت انجام داد تا حرکت آزادی‌خواهانه و حق طلبانه‌ی آنان را به شکست بکشاند. تبعیض و خشونتی که توسط حکومت اسلامی در جامعه تبلیغ و گسترش می‌یافت و با استفاده از فرهنگ مرد سالارانه باز تولید می‌شد.
شاید بتوان گفت اوج این سرکوب‌ها و کشتارها در دهه شصت اتفاق افتاد. در آن دوران سیاه که زنان آزادی‌خواه و دگراندیش، دوشادوش مردان در گوشه و کنار کشور و در زندان‌های مختلف زیر شکنجه کشته یا اعدام و در گورستان‌های علنی و مخفی از قبیل خاوران دفن شدند. پس از آن دوران بود که مادران و دیگر اعضای خانواده‌ی جان‌باختگان که قبلا جلوی زندان‌ها بودند، ناخواسته در خاوران گرد هم آمدند و مادران خاوران شکل گرفت. این خانواده‌ها، از همان سال‌ها زیر بار انواع فشارها و تهدیدها بودند و کمر خم نکردند و استوار و مقاوم، امر دادخواهی را پیش بردند. در سال ۸۸ نیز پس از سرکوب گسترده و کشته شدن ده‌ها نفر از اعتراض کنندگان در خیابان، ما مادران پارک لاله، حرکتی مستقل و دادخواهانه را شکل دادیم و تا رسیدن به خواسته‌های عدالت‌خواهانه خود از پای نخواهیم نشست.
دیگر مادران و زنانِ دادخواه نیز در اعتراض به بی‌عدالتی‌ها، جلوی حکومت ایستاده‌اند و به شکل‌های مختلف اعتراض خود را نشان می‌دهند و به دلیل این فعالیت‌ها یا دایم تحت کنترل و فشارند یا در زندان‌های رسمی و غیر رسمی، شرایط بسیار سختی را می‌گذرانند. در زندان نیز آن‌ها را راحت نمی‌گذارند و گاهی مجبور می‌شوند برای رعایت حداقل حقوق زندانیان سیاسی، دست به اعتصاب غذا بزنند و باز با شرایطی به مراتب خطرناک‌تر روبرو شوند. تعدادی از زندانیان زن از جمله آتنا فرقدانی، نگار حائری، رویا صابری‌نژاد، بسمه جبوری و حکیمه شکری را به دلیل همین اعتراض‌ها به زندان قرچک ورامین منتقل کردند. حکیمه شکری، از همراهان مادران پارک لاله، با شرایط بد جسمانی، هم‌چنان در زندان قرچک ورامین است و به دلیل همین ایستادگی‌ها از برگزیدگان امسال جایزه حقوق بشری رها شد. یا زنانی هم‌چون نسرین ستوده که در اعتراض به محرومیت از تحصیل خود با شعار «حق کار، حق دگراندیشان» نزدیک به پنج ماه در ساعت‌هایی از روز جلوی کانون وکلا تحصن می‌کند.
مبارزات زنان ایرانی برای رفع تیعیض و نابرابری با مردان در همه عرصه‌ها سال‌هاست که علیرغم سیاست‌های زن ستیزانه جمهوری اسلامی ادامه دارد. ممکن است گاهی کمتر شده، ولی هیچ‌گاه متوقف نشده است. حکومت در سال‌های اخیر به‌ویژه در سال گذشته با تصویب قوانینی از قبیل طرح تفکیک جنسیتی، طرح تعالی جمعیت و خانواده، طرح ازدواج با فرزند خوانده، طرح دانشگاه تک جنسیتی و طرح صیانت از عفاف و حجاب، سعی کرد زنان را هر چه بیشتر به حاشیه برده و تبعیض و نابرابری را بر آن‌ها تحمیل کند، اما این طرح‌ها و لوایح در عرصه اجتماعی توسط زنان با شکست مواجه شده است.
خواسته‌های دادخواهانه و عدالت‌جویانه مادران خاوران و سایر خانواده‌های قربانیان و جان‌باختگان، باعث شده که نور امیدی در قلب سایر آسیب‌دیدگان و خانواده‌های قربانیان جنایت‌های صورت گرفته در جمهوری اسلامی و دیگر دادخواهانی که به دنبال حق خود هستند، ایجاد شود . این مبارزات که با مبارزات سایر زنان آزادی‌خواه جهان از قبیل زنان کوبانی، ترکیه، مصر و تونس همسو و همراه شده است، به ما یاد آوری می‌کند که جهان روز‌های سختی را پشت سر می‌گذارد، اما امید هم‌چنان زنده است.
ما مادران پارک لاله ایران، با یادآوری سه خواست همیشگی خود و تاکید بر این‌که بدون آزادی بیان و اندیشه، رفع هر گونه تبعیض و جدایی دین از حکومت نمی‌توان به این خواسته‌ها دست یافت، ۸ مارس روز جهانی زن را بر همه زنانِ مبارز و دادخواهِ ایران و جهان تبریک می‌گوییم و اعلام می‌داریم که در پیوند با مبارزات سایر خواهران خود در سراسر جهان، تا رفع هر گونه نا برابری و تبعیض و برقراری آزادی و برابری و عدالت تلاش خواهیم کرد.
۱۷ اسفند ۱٣۹٣ (٨ مارس ۲۰۱۵)،
مادران پارک لاله ایران