ژاله ، برگ ِ سبز ِ گل را کرده پاک
تا نریزد اشگ ِ شادی روی خاک

غنچه ها آهسته لب وا می کنند
عطر ِ گل را با زبان ، ها می کنند

فرش ِ گل دار ِ قشنگی بر طناب
منتظر تا اوج گیرد ،  آفتاب

شیشه های پنجره شفاف و پاک
خانه ها پاکیزه و بی گرد و خاک

کار گر ، گرچه فقیر و دست تنگ
دل پُر از نور و ضمیرش بی شرنگ

روستایی شادمان از بوی عید
هفت سینش را کنار ِ سفره چید

ارغوان خود را سفیر انگاشته
پرچم نوروز را  ، افراشته

تخم ِ غم را عاشقی برداشته
بذر ِ آزادی به جایش کاشته

این وطن را بی ستم خواهد بهارA
تا بپاشد ، بند و حصر وظلم و دار

داریوش لعل ریاحی
28 اسفند 1393