پس از فراخوان به برپایی تجمعی در مقابل دانشگاه تهران در سالگرد حصر رهبران جنبش سبز شماری در این رابطه بازداشت شدند. همزمان، گزارش‌ها از حضور گسترده نیروهای امنیتی در اطراف دانشگاه تهران و خیابان انقلاب حکایت دارد.
روز چهارشنبه ۲۴ بهمن، سه تن از فراخوان‌دهندگان تجمع اعتراضی به تداوم حصر خانگی میرحسین موسوی، زهرا رهنورد و مهدی کروبی بازداشت شدند. رحیم قمیشی، ناصر دانشفر و اکبر سرارودی، که همگی از رزمندگان دوران جنگ ایران و عراق هستند، توسط نیروهای امنیتی دستگیر شدند.
این افراد پیشتر فراخوانی برای برگزاری تجمعی مسالمت‌آمیز در مقابل دانشگاه تهران در روز ۲۵ بهمن منتشر کرده بودند.
اردشیر امیرارجمند، از نزدیکان به میرحسین موسوی، با تأیید خبر بازداشت این سه نفر اعلام کرد که آنها علی‌رغم طی تمام مراحل قانونی برای برگزاری تجمع، دستگیر شده‌اند.
ناصر دانشفر پیش از بازداشت در ویدئویی اعلام کرده بود که احتمال دستگیری‌اش وجود دارد، اما تأکید کرد که “راهپیمایی همچنان پابرجاست”.
بیشتر بخوانید: کروبی رفع حصر خود، بدون رفع حصر میرحسین موسوی را رد کرد
کانال تلگرامی “تحکیم ملت” خبر داده که محمود دردکشان و پسرش جواد دردکشان پس از عزیمت به سمت دانشگاه تهران توسط مأموران به مکانی نامعلوم منتقل شدند.
به گفته این کانال تلگرامی، سایر اعضای خانواده به منزل بازگردانده شده و داخل منزل حبس شده‌اند. همچنین در گزارش آمده که مأموران لباس شخصی جلوی درب منزل این خانواده مستقر و از خروج اعضای خانواده ممانعت به عمل می‌آوردند.
در همین حال، منابع نزدیک به اصلاح‌طلبان از بازداشت سعید و سعیده منتظری، فرزندان آیت‌الله منتظری و حصر عبدالرحیم سلیمانی اردستانی، از فراخوان‌دهندگان اعتراض ۲۵ بهمن در خانه خود خبر داده‌اند.
حضور گسترده نیروهای امنیتی در اطراف دانشگاه تهران و خیابان انقلاب
همزمان با این بازداشت‌ها، گزارش‌های متعددی از حضور گسترده نیروهای امنیتی در اطراف دانشگاه تهران و خیابان انقلاب منتشر شده است.
شاهدان عینی در شبکه‌های اجتماعی از استقرار “دست‌کم ده‌ها ون و خودرو پلیس” در خیابان انقلاب تهران خبر داده‌اند. یکی از شاهدان گفته است: «عده زیادی هم در پیاده‌روی جنوبی راه می‌رفتند که این‌قدر تعداد مأمورها زیاد بود که نمی‌شد فهمید مردمند یا مأمور».
روایت زهرا رهنورد از آغاز حصر خانگی
همزمان با این رویدادها، زهرا رهنورد، از رهبران جنبش سبز، روایتی از آغاز حصر خانگی خود و همسرش میرحسین موسوی منتشر کرد.
در این روایت که با عنوان “زمان و مکان برزخی” در وب‌سایت “کلمه” منتشر شد، رهنورد از حمله ناگهانی مردان ناشناس و نقابدار در شب آغاز حصر خبر داد. او نوشت که مأموران امنیتی به آنها دهان‌بند و چشم‌بند زده و به پایشان زنجیرهای سنگین بستند.
رهنورد همچنین به تلاش مأموران برای “تفکیک جنسیتی” در حصر اشاره کرد و نوشت، از او خواسته شد به سمت دیگر ساختمان که در آن مأموران زن هستند، برود، که او با این مسئله مخالفت کرده است.
وی همچنین به ابعادی از برخورد مأموران با او به عنوان یک زن اشاره کرد و گفت که حکومت جمهوری اسلامی “مواظب” بوده که در زمینهٔ حصر از او و فاطمه کروبی، همسر مهدی کروبی، نامی نبرد.
واکنش‌ها به ادامە حصر و حمایت‌ها از معترضان بازداشت‌شده
واکنش‌ها به این بازداشت‌ها گسترده بوده است. کیوان صمیمی، فعال سیاسی، این بازداشت‌ها را “یک خطای استراتژیک” خواند و تأکید کرد که برگزارکنندگان تجمع قصد داشتند یک تجمع آرام و همراه با سکوت برگزار کنند.
حزب مجمع ایثارگران نیز با صدور بیانیه‌ای اعتراضی، خواستار آزادی فوری بازداشت‌شدگان و پایان دادن به حصر رهبران جنبش سبز شد.
علی‌محمد دستغیب، از مراجع تقلید شیعه نیز همزمان با یادآوری سالروز حصر ۱۴ ساله رهبران جنبش سبز، خواستار آزادی آنها شد.
پیش از این رویدادها، بیش از ۵۰۰ تن از افرادی که خود را “دلسوزان کشور” و از خانواده‌های کشته‌شدگان و مجروحان جنگ عراق و ایران معرفی کرده بودند، از تصمیم برای برگزاری تجمع در آستانهٔ پانزدهمین سال حصر خانگی رهبران اعتراضات ۸۸ خبر داده بودند. همچنین بیش از چهار هزار و ۶۰۰ کنشگر سیاسی و مدنی با راه‌اندازی “پویش تقاضای رفع حصر”، از این فراخوان حمایت کرده بودند.
زهرا رهنورد، میرحسین موسوی و مهدی کروبی، رهبران اعتراضات به نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸، از ۲۵ بهمن ۱۳۸۹ خورشیدی در حصر خانگی به سر می‌برند.
از خلال اظهارات مقامات ایران، از جمله فرمانده پیشین نیروی انتظامی چنین برداشت شده که حصر خانگی این سه نفر به فرمان علی خامنه‌ای، رهبر جمهوری اسلامی، اجرایی شده است.
این حصر خانگی که بدون حکم قضایی و خارج از چارچوب‌های قانونی اعمال شده، همواره مورد انتقاد فعالان حقوق بشر و بسیاری از شخصیت‌های سیاسی داخل و خارج از ایران بوده است.
با وجود وعده‌های متعدد مقامات دولتی و نمایندگان مجلس برای پیگیری رفع حصر، این وضعیت همچنان ادامه دارد و به یکی از دەها چالش مهم سیاسی و حقوق بشری در ایران تبدیل شده است.
.
دویچه وله