هر کجا باشم مگر تو بامنی نی عجب چونکه مرا جان و تنی
نسج ماو تو با هم تافته است تا رو پودش نیز در هم بافته است
آب و خاک تو گشتم درسرشت ای ترا پیوسته بادا باغ و کشت
نگسلم هرگز ترا زآن آب خاک ای که زیبد باشی گرمالک رقاب
با توام اما دلتنگ توام زخمه ها ی تار آهنگ توام
ای زر سبز و سیاهت مستدام جمله کان و معدنت بادا مدام
آن خنک ها چشمه ات چو سلسبیل غاره ها و دره هایت بی بدیل
ریک ها در ریک زارباد سخن از کویرت می دهد داد سخن
هر اذانت دل برد از ماذنه نزل برکت باردت از روزنه
درتو شد هرخانه ای قرآن مقر دست کم یا گشته دررف مستقر
ای هماره صوت خوش داوودما هستی ات شد افتخار بود ما
خاورت بالاتراست از آفتاب بی غروب است آفتابت خوش بتاب
ای وطن !داری نور ایزدی خاک تو گیرد ز هور ایزدی
نورخورشیداست چون شد دسترس از خراسانش گیرد یک قبس
دانش و دین گربود اندر ثری پارسی درچنگ می آرد ورا
بین دماوند دائما تاجش حریر گویی افرشته نشسته بر سریر
گشته است اسپید سد درغلغله تا که شالی را کند پر سنبله
کان ارس با شیب تند و در خروش چون به دریا می رسد گردد خموش
سهندبرتبریزشدهمچون عروس گشته آذربایجانش پای بوس
چشمه ها ی کوه سبلان ازبهشت طبعشان شد جملگی مینو سرشت
آب گرمش اردبیل سرد را معتدل سازد دمش رابا صفا
ای همیشه شد خلیجت پارسی جاودانی زیر چرخ اطلسی
گویمت با دل اما بی کلام کاسپین بارد پیوسته نعام
بوده البرزش همواره قرین چون تراوداین به آن وآن براین
تنگه ی هرمزدر بحرعمان غیرت ایران بود از باستان
آن جزایر کان سه گانه نامی است ادعایش از انیران خامی است
ازدوان تنب و بوموسی را گربپرسی چیستی و از کجا
ملک طلقم جمله بر ایران زمین گشته ام برپارسی حق الیقین
زنده رودوکرخه وکارون ونور اترک و گرگان ولار،رود کجور
هیرمندوجاجرود و شاهرود رودکر، زرینه رود ولنگرود
با هرازو سبزه و اروندرود پارسی را خاک کرده تار وپود
منظری گسترد ساحل بر خزر خامه عاجز دربیان زیب و فر
کوه و دریا شد بهم در راستا درتجلی شد بهشت کبریا
دخت رز شد محو تاکستان تو شرب مکنونات نشئه جان تو
آیت زیتون تو در رودبار بارشی کرده صفا راکوهسار
نی شود منحوت بحرپارسی جاودان ماناد شهرپارسی
شاه شطرنج است بلوچ وآذری لربود وبا کردو گیل ،مازندری
آفتاب توسی می گرددطلوع مطلع هرشعرباشد در شروع
با شمایک پارچه است ایران ما زان ردا اندازه شد بر جان ما
شهردانش وشهرعرفان و ادب شهر مردان ورجال با خطب
علم طب ازرازی شدوامخواه بی حضورکشف اوشد بی کلاه
بوعلی اعجوبه ای شد پرفنون نیست مثلش زیرچرخ آبگون
شاه بیت شعر ایران است وطن رحمت ملخص بود اورا به تن
هفت شهرعشق تو با هفت خوان عارض عرفان ورزمش شدنشان
طاهرعریان گمنامی بنام عارفی کوبود ایرانش کنام
فهلویاتش درذکرودعا است نغمه هایش شرح در خوف و رجاست
هرقدرگویم اگر از رودکی شرح و بسط من گردداندکی
ای که (عرفانت) مارا جان ودل کرده چون اشعار حافظ مشتعل
پند سعدی ات روان صیقل زند همچو سوهانی زمختی بر کند
آنقدرشیرینش می یابی غزل بی قدریابی زکندورا عسل
مولوی تو بود درمان ما هست تریاکی به زهر جان ما
سرخوشی و مستی ات خیام وار رازورمز فلسفی ات هوشیار
بحرمواجی ازموج هنر آسمان سایی در اوج هنر
شعرعطاری درشوریدگی رگ رگت سرشارشداززندگی
شاعری و شعر من دیدم بسی همچو فردوسی ندیدم من کسی
درحقیقت اوست معمارزبان طرح نو افکنده بنیان زبان
رستم وی گرد ایران دلیر بی همال است زیر این چرخ اثیر
مثل وی ایزد دگرناساخته است آفتاب دیگر چنو ناتافته است
شعرناصرخسرواست شمشیرسا همچوپتکی شد به فرق ناروا
کی رودازیاد ایران گنجوی خمسه اش با روح شعر مثنوی
زو شیرین شد زبان پارسی حرف وحی است هان روان پارسی
خاقانی زد فریاد وطن درخزان های شمشاد وطن
وزبهارستان جامی یاد کن با درودی یاد آن استاد کن
وی به میهن فراین فرهنگ شد خامه اش در سبعه اورنگ شد
صائب تبریزآن نیکو سرا سالها بودش ورا ایران سرا
می توان گفتش ورامیرغزل گشته درتک بیت اکسیرغزل
این وطن هان بحر معنا هاستی درج خاک و گنج دریاها ستی
زآن سبب گشته انیران پرشمار خاک و دارش در ثمار و میوه دار
مسقط الراسی دلیران را زمین بوده ای پیوسته شیران راعرین
نام نامی آریوبرزن بود نقش بر کوه ها و بر دامن بود
سربداران بر میان بستند جان تا براندازندتاتار ازمیان
روز تلخ و کوته میر کبیر میرزا کوچک سردار دلیر
باقر و ستارخان نا ستوه عزمشان ستواربود مانند کوه
ازدلیران تنگستان همی کی شود خاطردرنسیان همی
نی فقط ایران بود در روزگار شد ازآن آوازه در دارالقرار
تاب ظرفم نی از روزوطن گویم و سوزم ازسوزوطن
ای حقیقت در توبرتر از وطن شد طلایه جایگاهت در زمن
هان که ایران است یک کل کلان کی توانم آورم جزوی ازآن
خاک را شد نقطه نقطه قصه ها
کی محاط شعرگــــــــردد عبدکا
عبدالحسین آقابزرگی(عبد)