۱۳۹۴/۰۱/۲۴- دویچه وله فارسی: گونتر گراس (Günter Wilhelm Grass)، نویسندۀ مشهور آلمانی و برنده جایزه نوبل ادبیات در سال ۱۹۹۹، روز دوشنبه (۱۳ آوریل/ ۲۳ فروردین) در سن ۸۷ سالگی در شهر لوبک آلمان درگذشت. گونتر گراس، نویسندۀ سرشناس آلمانی، در سال ۱۹۵۹ در سن ۳۲ سالگی با انتشار نخستین رمان خود به نام “طبل حلبی” به شهرتی جهانی دست یافت. گراس، در سال ۱۹۹۹، ۴۰ سال پس از انتشار اولین رمان اش، برای مجموعه آثارش، جایزۀ ادبی نوبل را از آن خود کرد.
فعالیت‌های گونتر گراس اما به خلق آثار ادبی محدود نبود. گراس، در زمینه های سیاسی هم فعال بود. سال ۱۹۸۲ این نویسنده به عضویت حزب سوسیال دموکرات آلمان درآمد و با آنکه همیشه طرفدار سوسیال دموکرات ها ماند، اما پس از ۱۰ سال از عضویت این حزب استعفا کرد. اعترافات او دربارۀ عضویت اش در نوجوانی در بخش مسلح حزب نازی (اس اس) هم یکی از موضوع های جنجالی زندگی گراس بود.
گونتر گراس و ماجرای شعری که جنجال آفرید:
گونتر گراس، نویسندۀ برجستۀ آلمانی در شعر تازه اش ضمن انتقاد به طرح حملۀ اسرائیل به ایران، سکوت عمومی در این باره را محکوم کرده است. اثر تازۀ گراس با واکنش های متفاوتی از دنیای سیاست و هنر همراه بوده است.
اما شعری از او دربارۀ مناقشه هسته ای ایران و احتمال جنگ علیه این کشور، موضوعی بود که گراس را سال ۲۰۱۲ با انتقادهای فراوانی روبرو کرد. او در این شعر که با عنوان «آنچه باید گفته شود» در روزنامۀ “زوددویچه” منتشر شد، به “سیاست های جنگ طلبانه” اسرائیل تاخت و از “حملۀ پیشگیرانه” به ایران انتقاد کرد.
گراس، رمان سه گانۀ “طبل حلبی”، “موش و گربه” و “سال های سگی” را در دهۀ ۶۰ میلادی نوشت و تقریباً ۵۰ سال پس از انتشار آن ها، “آخرین رقص”، “داستان های هانس کریستیان آندرسن از دیدگاه گراس”، “پوست کندن پیاز” را منتشر کرد. سه اثر پر اهمیت عرصۀ فراخ، قرن من و با گام خرچنگ گراس نشان داده بود که حاضر نیست تعهد و شعور انسانی را در مذبح “ادبیات” قربانی کند. او در هر مقاله و هر گفتگو بر مسئولیت اخلاقی خود پافشاری می کرد: روشنفکری که نمی خواست به مقوله های ادبی صرف، دل خوش کند و در برابر مسائل حساس روز خاموش بماند.
ابوالحسن بنی صدر: درگذشت کونترگراس، انسان فرهیخته و همه کرامت و منزلت را به مردم آلمان و انسانیتی تسلیت می گوید که در آتش خشونت می سوزد و به الگوهایی چون او نیاز دارد برای آموختن و بکار بستن آموزش در خشونت زدایی و زیست انسان وار، در روابط حق با حق.