مدیران ارشد اداره کننده نهاد دولت ونیز مجلس قانونگذاری بدون اینکه به روی خود بیاورند تماشاگر روزگار شهروندان اند که به سوی راه‌های ترسناک رانده می شوند. آن‌ها همچنان به خرده مسایل نگاه کرده وخود را با رسیدگی به مسایل حاشیه‌ای سرگرم کرده‌اند. واقعیت این است که دگرگونی در مدیریت کاخ سفید و روی کار آمدن تیم دونالد ترامپ درآمریکا و شتاب دولت تازه بر سرکارآمده برای حل مساله ایران کار جمهوری اسلامی را سخت کرده است. تیم برسر کارآمده در آمریکا لخت وعریان می‌گوید جمهوری اسلامی یا پای میزمذاکره می‌نشیند وامتیاز می‌دهد وامتیاز می‌گیرد یا اینکه باید پیامدهای گفت وگونکردن را بردوش بکشد. از نظر دونالد ترامپ جمهوری اسلامی باید چشم به راه بدترین رژیم تحریم‌های حداکثری باشد و همچنین باید چشمی به رفتارهای اسراییل داشته باشد که بدون پرده پوشی از جنگ در سال 2025 می‌گوید. در چنین وضعیتی است که برخی بازارها به خواست نهادهای حاکمیتی تن در نمی دهند وبا سرکشی ذاتی دیگر بازارها را به هم می‌ریزند. بازار ارز در نوک پیکان بازارهای سرکش ایستاده و جمهوری اسلامی راهی برای مهار آن نمی یابد زیرا دلار به‌اندازه کافی برای عرضه ندارد و تقاضا نیز با رویکر آینده نگرانه روندی فزاینده را در قیمت‌های امروزی را دنبال می‌کند. این گونه شده است که بازار کالا از بازار ارز تبعیت کرده وبا شتاب به سوی بالا می‌روند و نرخ تورم را به سوی عددهای تازه می‌برند. این رخداد تورمی قدرت خرید کارگران را کاهش داده و بازار کار از تعادل فعلی باید بیرون آید تا شهروندان به کارتن دهند و بنگاه‌ها دنبال کارگر ندوند. برایند دگرگونی در بازارها به زیان شهروندان می چرخد و کسب وکار و روزی آن‌ها را به سیاه چاله می‌کشاند وفضای کار و زندگی غبارآلود تر می‌شود. آیا شهروندان تاب آوری را با مدارا و بردباری را ادامه می‌دهند و تن و دوش آن‌ها توانایی کشیدن بار سختی‌ها را دارد؟بدیهی است نباید دراین باره خوش بین یا خوش خیال بود و باور کرد روزگار همیشه همین است که بوده وهست. کارشناسان واقتصاددانان سالهاست به نهادهای حاکمیتی یاد آور می شوند رنج مردم را ببینید. دردهای بی درمان اگر از اندازه بیشتر شوند عصیان جسم و جان حتمی است.