واقعیت آن است که آگاهانه و با ناآگاهانه و یا با توطئه دشمن و یا هر نوع که شما تحلیل کنید، تصویری که از ما در سطح‌بین‌المللی ترسیم شده، تصویر شرخر و شرفروش است. بسیاری در داخل به‌تصور این‌که این یک تصویر قدر‌مندانه و یا بازدارنده است به آن دامن می‌زنند. لذا، تصورشان از مذاکره نیز این است که این امتیازها را به ما بدهید تا شر کمتری برسانیم و یا اقدامات تهدیدآمیزمان را کم کنیم.

با توجه به تاکید و‌کاربست طولانی مدت این استراتژی و تصویرسازی، اینک قدرت‌های رقیب بدل آن را زده‌اند و موانع زیادی در راه موفقیت‌آمیز بودن آن ایجاد کرده‌اند. لذا، در صددند که بگویند ما از شما نمی‌ترسیم. لذا پیشنهادم تغییر تصویر با اقدامات یک جانبه و انجام مذاکره برای توسعه ایران و منطقه است. و‌ نه مذاکره برای کاهش تهدید. از همین‌رو، من اخیرا بیشتر به این فکر می‌کنم که چگونه با اقدامات یک‌جانبه به نحوی‌که پذیرش در زیر سایهٔ زور را تداعی نکند، می‌توان این تصویر را در جهان اصلاح کرد. از همین رو، مثلا در باره‌ی کاهش‌ غنی‌سازی بدون ‌مذاکره‌ فکر می‌کنم.

با این کار ما قدرت تهدید و یا به عبارت برخی، بازدارندگی را در پشت دست داریم لیکن به رخ نمی‌کشیم‌ و‌ می‌آییم در باره‌ی ظرفیت‌هایمان برای توسعه گفت‌وگو می‌کنیم.نمی‌دانم تا چه حد این رویکرد ذهنی است‌ و تا چه حد می‌تواند واقعی باشد. نظر شما چیست؟

عباس اخوندی – هاما