۱۳۹۴/۰۳/۲۹- هشتمین و به قولی آخرین دور از مذاکرات هسته ای بین جمهوری اسلامی و کشورهای ۵+۱، برای نگارش متن توافقنامه ای جامع بر تعهدنامۀ ایران و گروه ۵+۱ از صبح امروز (چهارشنبه ۲۷ خرداد ۱۳۹۴ – ۱۷ ژوئن ۲۰۱۵) در سطح معاونان وزیر، در شهر وین اتریش آغاز شد. طرفین پایان ماه ژوئن، برابر با دهم تیرماه را به عنوان مهلت نهایی دستیابی به توافق تعیین کرده اند.این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که از چند هفته پیش از آغاز آن، “اپوزیسیون” طرفدار دولت روحانی که تحت عنوان اصلاح طلبان شناخته شده اند بر این عقیده پا می فشارند که در خلال مدت مذاکرات، همۀ اپوزیسیون باید نسبت به آنچه که در ایران می گذرد سیاست سکوت پیشه کنند و دم فروبندند تا موقعیت ایران در مذاکرات تضعیف نشود. اما از نظر من شناخت و پرداختن به شرائطی که در آن این مذاکرات شروع می شود برای تشخیص روند و انتظاراتی که از نتیجۀ آن می توان داشت، کمک می کند تا با توجه به داده های عینی هر یک از ایرانیان علاقمند به آیندۀ میهن با توجه به آرمان خود و تجربیاتی که اندوخته اند و سطح شناخت و منطق عقلانی که دارند، در مورد این رژیم قضاوت کرده و انتظارات خود را با توجه به واقعیت ها تنظیم کنند.
این مذاکرات در شرایطی شروع می شود که فضای خفقان نسبت به دگراندیشان و مخالفان جمهوری اسلامی در داخل کشور به شدت بالا گرفته و زندان ها از روزنامه نگاران و خبرنگاران، وکلای دادگستری، نویسندگان و شاعران و هنرمندان مملو می باشد.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که نه تنها نسبت به مطالبات کارمندان و معلمین و کارگران در سراسر کشور اهمیتی داده نمی شود، بلکه اجتماعات آن ها قدغن گردیده، دفاتر سندیکاها و انجمن های صنفی بسته شده و نمایندگان اصناف مختلف، یا به شدت تحت نظر قرار دارند، و یا با تهدیدات مختلف هر گونه اظهار نظر از آن ها گرفته شده، و یا در زندان ها به سر می برند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که ایران در اثر تحریم ها در یکی از بدترین موقعیت های اقتصادی قرار گرفته و بخش بزرگی از کارفرمایان خصوصی و دولتی قادر به پرداخت دستمزد و حقوق کارمندان و کارگران و به طور کلی شاغلان ایرانی نیستند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که تولیدات داخلی ایران به حداقل رسیده و مایحتاج مردم ایران تأمین نمی گردد و قیمت‌ها به طور سرسام‌آور بالا رفته و مردم به شکل وحشتناکی در مضیقه به سر می برند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می‌شود که مافیای سپاه پاسداران و وابستگان به رژیم جمهوری اسلامی ثروت ملت ایران را به نفع خود و خانواده های حکومتی به تاراج برده‌اند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که هزینۀ مستقیم و غیر مستقیم دست یازیدن به تسلیحات اتمی به بیش از ۶۰۰ میلیارد دلار تخمین زده می شود، که هیچ، بلکه تعهد نامۀ ژنو به شکلی تنظیم شده است که این هزینه های غیر ضروری ادامه پیدا خواهند کرد. جمهوری اسلامی بطور غیر منطقی و از روی لجاجت نمی خواهد قبول کند که این اقدام از همان ابتدا روند نادرستی را در پیش گرفته است و باید ─و به صرفۀ ملت ایران است- که کاملاً تعطیل شود.
این مذاکرات در شرایطی صورت می گیرد که از نظر سیاسی هیچ شخص حقیقی یا حقوقی، حتی دولت حسن روحانی، اختیار تصمیم گیری و دخالت در این زمینه را ندارد و همۀ اختیاراتش دست ولی فقیه و بیت رهبری قرار گرفته است.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که حقوق انسانی و منشور جهانی حقوق بشر و میثاق های وابسته به آن، نه تنها مورد احترام قرار نمی گیرند، بلکه تمام کسانی که از این حقوق دفاع می کنند، یا ناچار به سکوت محض هستند، و یا باید تنبیه زندانی شدن را قبول کنند و از حقوق شهروندی خود در راه این مبارزه دست بردارند و به زندان های نظام جمهوری اسلامی بیفتند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که تعداد اعدام های روزانه زندانیان سیاسی و غیرسیاسی هر روز افزایش پیدا می کند و اعتراضات مخالفین لغو حکم اعدام، چه در داخل، و چه در خارج کشور، هیچ گوش شنوایی ندارد.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که جمهوری اسلامی با تعهدات خود استقلال کشور را بیش از پیش و بطور رسمی به قدرت های بزرگ خواهد سپرد، تا بقای نا میمون خود را تصمین کند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که بسیار از ایرانیان، آن را با توافقنامۀ ترکمن چای و حتی بدتر از آن مقایسه می کنند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که مردم ایران معتقدند جمهوری اسلامی ایران در این بحران همچون دو بحران بزرگ دیگرِ حیات بدخیم خود، یعنی مسئلۀ گروگانگیری و جنگ ایران و عراق، در اثر اشتباهات فاحش و غیرقابل جبران، مجبور خواهد شد جام زهر را بنوشد و زیان های ناشی از آن به گردۀ رنجور ملت ستمدیده ایران تحمیل خواهند شد.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که هم میهنان ما از امنیت و صلح و پیشرفت فرهنگی و آموزشی و حق دگراندیشی و برخورداری از عدالت و آزادی و دموکراسی و استقلال در چارچوب سرزمین ایران برخوردار نیستند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که خاورمیانه مبدل به بزرگ ترین بازار خرید اسلحه در جهان شده است و تمامی درگیری های نظامی در این منطقه حساس تنها در جهت ترویج بازار فروش تولیدکنندگان و بازرگانان اسلحه و جنگ افزارهای خانمان سوزی خواهد بود که بی تردید استقلال و آزادی مردمان آن را مورد تجاوز قرار خواهند داد و حکومت های استبدادی و دیکتاتوری را تقویت کرده و در این رهگذر فرهنگ ها و تمدن ها را تخریب خواهد نمود.
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که منطقۀ خاورمیانه در آتش جنگ های منطقه ای می سوزد و قدرت های وابسته به سرمایه داری جهانی و دست نشاندگان آنان مانند مصر، عربستان سعودی و اسرائیل در منطقه به دنبال ایجاد تنظیمات جغرافیایی دیگری در خاورمیانه می باشند.
این مذاکرات در شرایطی انجام می‌شود که جنگ شیعه و سنی در تمام کشورهای خاورمیانه به طور وحشتناکی ترویج پیدا کرده و آرامش را از مردمان این منطقه سلب نموده است .
این مذاکرات در شرایطی انجام می شود که قدرت های جهان با تأخیر فراوان، تازه به این باور رسیده اند که داعشِ ساخته و پرداختۀ آنان، نیرویی مخوفی است و مخالفان داعش از جمله باراک اوباما بعد از یک سال جنگ اذعان می دارد: “ما هنوز استراتژی مشخصی برای مقابله با داعش نداریم” و مدت بسیار کوتاهی است که پی برده اند که داعش استراتژی جنگی خطرناکی را ابتدا برای خاورمیانه و سپس برای سایر نقاط جهان دنبال می کند، با انگیزه به ایجاد دولت های اسلامی می پردازد، بطور منظم جنگ را پیش می برد، سازمانی است که درست برنامه ریزی می کند، و ساختار سازمانی دقیق و استراتژی جنگی کارآمدی دارد.
آیا در جنین شرایطی باید در انتظار معجزه ای بود؟
چهارشنبه ۲۷ خرداد ۱۳۹۴ – ۱۷ ژوئن ۲۰۱۵
فرهنگ قاسمی