وقتی ردیف و قافیه ام مشوش است

وقتی تمام قافیه ام پر غم است

وقتی که خون، شرشره از اشک جاری است

وقتی که روح و دل ام در کبودی است

دیگر نه رنگ و نور، نه فصل و نه بو و طعم

فرقی میان این من و آن “مردهِ تن” نمانده است

وقتی ردیف و قافیه ام فسرده است

وقتی تمام زمزمه ام، گوره گوره است

وقتی تمام روز و شب ام روزمرگی است

وقتی تمام تلاش ام تباهی است

وقتی تمام ردیف ام تهوع است

وقتی که کودک سوری ” لهیده” است

وقتی که چشم ها ناظر ” دیوارهای آوار” است

وقتی تمام غربت این شهرِ دور، سهم من است   

 وقتی ردیف و قافیه ی ثانیه ها، هم معلق است

دیگر مرا طاقت “ماندن و بودن” نمانده است

این شعر را در یکی از افسرده ترین تابستان های نا شاد زندگی ام سروده ام.

  7  اوت   2016