دماوند!
ای ریشه در اساطیر
ابهت دیرینه سرزمین اهورایی
غرش آتشین تودیریست
اصالت مردمان ملک مرا
صلا نمی دهد
ورخت عزاوارثان
کاوه ورستم وارش
دیر گاهیست پرچم حقارتشان
ازترس زیستن است
ارش !
کجا جان در کمان برای وطن
واینگونه زبونی
برای نان.
کاوه!
دیرست به نام خدا
خون می مکن.
نه تنهاجوانان که
چوکربلا
خون کودکان برادرت حسین
معجزه عشق خداوند بر زمین
رستم!
رخش ارزو دیریست
به لقمه نان!
باید دوباره توسن ارزو
زین شود
دوباره شقایق در بزم باد برقصد
تا رسم بهاران بر دیده جاری
وسکوت دماوند
در بزم دل فریاد بر ارد
وسرورچشمه ساران
از تزویج یرف وخورشید
صلا دردهد تا
مردمان سرزمین
من درشوق
دریا ازادی راهی
ودررقص سفید ماهیان خزر
سرود ازادی از مناره های
دماوندبه صدا در اید
وشب از ابهت
این صور اسرافیل رخت بر بندد
و در بزم خوشه های گندم
نسل عاشقی ردای شادی
به تن کند
شاعری از ایران