بیشک وگمانی میتوان باورداشت که دردوره نظام«فاشیستی ولایت فقیه»، بیشترین احتکار و دزدی روی داده ومیدهد، درهم سنجی با سامانه استبداد«محمد رضاشاه»!؟ پایوران فاشیسم ولایت فقیه، دردزدی وتاراج باشندگان ایران، تاکنون بی مانند بوده اند، وچوب حراج ایران را، بااین دزدیها واحتکار به اموال مردم زده ومیزنند!؟ تنها دزدی واحتکاراینها، دراین نیست که درآمار زیر _ به نقل از خبار روز_ آورده شده است، که فروش«400میلیارد» دلاری ویا«اورو»نفت به چین ، با«40درصد» تخفیف، ارزانتراز قیمت نفت درجهان، بی سابقه است، ونیزپای دولت غارتگر روسیه راهم درآبهای خلیج فارس بازنمودن، وبه خواست«پطرکبیر»امپراطورروسیه تزاری، گردن نهادن، نیزازاین جمله میباشد!؟

چهل میلیارد دلاری که در دو دولت اسلامی بر باد رفته است!

اخبار روز — سه‌شنبه, 12 نوامبر 2019

۲۲ میلیارد و ۱۸ میلیارد می شود چهل میلیارد دلار. ساده انگارانه است اگر تصور شود، همه ی «ببر و بخور» حکومتی ها همین رقم باشد. در روزهای آتی باید منتظر افشاگری های بیشتری از فساد و دزدی در عالی ترین سطح حکومت اسلامی بود

بازار افشاگری جناح های حکومتی این روزها داغ است. این افشاگری ها درست مثل افشاگری های روزهای انتخابات که کاندیداها و طرفدارانشان فسادهای پایان ناپذیر رقیب خود را رو می کردند، گوشه هایی از آن چه را که حکومتی ها برده اند و خورده اند رو می کند. آن هم در شرایطی که میلیون ها کارگر و بازنشسته و زحمتکش حقوق های زیر خط فقر خود را هم به سختی دریافت می کنند و اگر اعتراضی هم بکنند، با زندان و شکنجه روبرو می شوند.

در روزهای اخیر صحبت بر سر دو رقم اختلاس است. یکی به میزان هیجده میلیارد دلار که اصولگرایان دولت روحانی را به بالا کشیدن آن متهم می کنند و دیگری ۲۲ میلیارد دلار که دولت روحانی، دولت قبلی یعنی احمدی نژاد و حامیان دیروزی او و مدعیان امروزی دولتش را به حیف و میل کردن آن متهم می کند.

سخنرانی روحانی در میدان امیرچخماق یزد به این جنگ افشاگرانه دامن زده است. روحانی در این سخنرانی در صدد دفاع از عملکرد دولت خود و پاسخگویی به اتهام «۱۸ میلیارد» دلاری بر آمد و مدعی شد که بانک مرکزی همه ی اسناد مربوط به این ۱۸ میلیارد دلار را منتشر کرده و « ۷ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار کالاهای اساسی و درمانی و پزشکی وارد شده است و تمام فهرست آن کاملا مشخص می‌باشد. ۱۲ میلیارد دلار هم کالاهای دیگری وارد شده ». روحانی افزود در این مورد «تنها یک میلیارد دلار» اختلاف حساب وجود دارد که آن هم تعزیرات مشخص خواهد کرد. این توضیحات روحانی اما جناح مقابل را آرام نکرده و آن ها با رو کردن سندهای تازه ای از دزدی ثروت های ملی در دولت او پرده برداشته اند. در این افشاگری ها گفته شده آن چه روحانی می گوید متعلق به سال ۹۷ است و موضوع «۱۸ میلیارد دلار» به یک سال قبل از آن بر می گردد. امروز – سه شنبه – احمد جنتی دبیر همه کاره ی شورای نگهبان هم به موج این افشاگری ها پیوسته و خطاب به روحانی گفته است: «عصبانیت و درشت‌گویی پاسخ مناسبی به این مطالبه نیست. بالاخره این سؤال وجود دارد که ۱۸ میلیارد دلار مداخله ارزی در سال ۹۶ با چه منطقی انجام شد و چه نتیجه‌ای داشت؟»

این فشارها، باعث شده است طرفداران دولت به روش مشابه روی آورده و مشتی نمونه ی خروار را آشکار کنند. خبرگزاری دولتی ایرنا که از دولت روحانی دفاع می کند در تفسیری نوشته است:

حسن روحانی در همان سخنرانی معروف امیرچخماق یزد، از قوه قضاییه خواسته است که عادلانه به همه پرونده‌ها رسیدگی کند. در این شرایط این خواسته هم از قوه قضاییه و هم از آن خبرگزاری که دغدغه اموال عمومی را دارد و نیز از فعالان سیاسی اقتصادی مثل احمد توکلی یا علیرضا زاکانی وجود دارد که پرونده خروج ۲۲ میلیارد ارز در دولت احمدی‌نژاد را هم پیگیری کنند تا پس از گذشت حدود ۶ سال از پایان آن دولت، مردم بفهمند که بالاخره این میزان ارز آن‌ها در آن شرایط اقتصادی چگونه و توسط چه کسانی و بر مبنای چه قانون و مقرراتی از کشور خارج شده است.  

۲۲ میلیارد و ۱۸ میلیارد روی هم می شود چهل میلیارد دلار. اما ساده انگارانه خواهد بود اگر تصور شود، همه ی اختلاس و «ببر و بخور» حکومتی ها به همین رقم خلاصه شده باشد. در روزهای آتی باید منتظر افشاگری های بیشتری از فساد و دزدی در عالی ترین سطح حکومت اسلامی بود.

یادی از رفتگان کانون نویسندگان ایران: غفار حسینی

تهران ۲۰ آبان ۱۳۷۵؛ تنها شاهدان خاموش قتل او به دست مأموران امنیتی، دیوارهای خانه‌ی کوچکش بودند. او که در آن مهلکه تنها قلمش را به دست داشت، غفار حسینی بود؛ شاعر، مترجم، استاد دانشگاه، عضو کانون نویسندگان ایران و از امضاکنندگان متن ۱۳۴ نویسنده مشهور به «ما نویسنده‌ایم».

غفار حسینی بود که پس از دعوت اتحادیه نویسندگان ارمنستان از شماری نویسنده (که بیشترشان عضو کانون نویسندگان ایران بودند) هوشمندانه در جمع مشورتی کانون گفت: «همه‌تان را می‌اندازند ته دره».

هرچند آمران و عاملان قتل‌های سیاسی زنجیره‌ای در تلاش برای حذف گروهیِ نویسندگان در جریان معروف به «اتوبوس ارمنستان» ناکام ماندند، سه ماه بعد در جنایتی دیگر و گویی به سزای همین جمله، قلب غفار حسینی را از کار انداختند.

غفار حسینی متولد ۱۲ فروردین ۱۳۱۳ در الیگودرز، کودک کار و روستا بود. بعدتر کارگر ِ روشنفکر و فرهیخته‌ای شد که در رشته ادبیات انگلیسی درس خواند. سال ۱۳۴۸ در رشته جامعه‌شناسی از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. در دانشکده هنرهای زیبا، جامعه‌شناسی هنر درس داد، تحقیق و ترجمه ‌ کرد، سال ۱۳۵۵ برای دریافت دکترای جامعه‌شناسی به دانشگاه سوربن پاریس رفت، هم‌زمان با وقوع انقلاب به ایران بازگشت و تا زمانی که در کاشانه‌ی کوچک خود در پایتخت به دست ماموران برای همیشه خاموش شد، مقاله و نقد نوشت، ترجمه کرد و شعر سرود.

نام بعضی از آثار اوست: مجموعه شعر « خون سفید شمشیر»، ترجمه « تاریخ ترکان آسیای میانه» اثر بارتلد، « هنر و جامعه» اثر رژه باستید، «جامعه‌شناسی رمان» اثر گلدمن و « شهر کوچک ما» نوشته مادموازل اولی.

یادش گرامی