زنی در خیابانبه یک قرص نان
خود را می فروشد
آن سو تَرَک مردی
گِرده نانی را
از دست عابری می رباید
ما گرسنه
در کوچه های غربت این شهر
پرسه می زنیم
و می دانیم
که دست های کثیفی
نان ما را
از سفره های مان ربوده است
این پول نان ماست،
که در هزار توی دالان های پنهان
کیک زرد می شود
برای تزیین بساط بیداد!
پول نان ما،
موشک هایی است
که به اسرائیل می رسد
زودتر از آنکه
آب و نان،
به “ورزقان” و”اهر” برسد!
نگاه کن!
این پوکه های گلوله
این لاشه های تانک،
پول نان ماست،
که در خیابان های حُمص ریخته است!
این پول نان ماست،
که در ویرانه های دمشق
در کنار آرزوهایگزاف یک قمارباز
دفن می شود
این پول نان ماست
که در کوچه های حلب
پیش چشم جنازه ها
برای یک بازنده هزینه می‌شود
– بازنده ای که قبل از بازی باخته بود!-
پول نان ما،
بذرهای دروغ و فساد است
که بر زمین پاشیده می‌شود
تا شاید برزگری خام اندیش
آرزوهای پوچ خود را
از آن درو کند
پول نان ما،
هیزم هایی است که در هر سو
آتش می افروزد
و در آتش می سوزد
پول نان ما،
تفنگ هایی ست
که هدف های غلط را نشانه گرفته است
پول نان ما،
پایگاه اتمی بوشهر است
که غبار یک عمر سفاهت حاکمان
بر آن نشسته است
پول نان ما،
باج هایی است
که در جیب های چین و روسیه
ورم کرده است!
پول نان ما،
مزد سردارانی است
که سرها را به دار می کنند
و لب ها را می دوزند،
تا گرسنگان نفهمند گرسنگی تقصیر کیست!
پول نان ما،
منبری است
که واعظی ابله بر آن نشسته است
و به ما می آموزد که:
“گرسنگی تقصیر خداوند است”
گرسنگی،
بشارت ظهور یک منجی است!
و ما می دانیم
این تقصیر ماست
که ابلهی بر منبر نشسته است
این تقصیر ماست
که خیره سری بر مسند نشسته است
ما می دانیم،
محصول بذرهای دروغ و تزویر
و خارهای ترس و سکوت
جز قحطی نیست
پول نان ما را قماربازان،
در قمارخانه های سیاست و قدرت
باخته اند
اکنون
ما مانده ایم و فرزندانی،
با آرزوهای سبز و جوان
و خانه ای با تیرک نازک
آنقدر نازک
که به لرزیدنی فرو می ریزد
و ما زنده،
زیر آوارهای آن می مانیم
هان!
فردا که از خواب برخیزیم،
ما را
و فرزندان ما را
و خانه ما را نیز
باخته اند
صدیقه وسمقی، اوپسالا؛ سوئد،
مرداد ١٣٩١
پول نان ما، از مجموعۀ شعر بزن به تار شکسته، از صدیقه وسمقی