ابوالحسن بنی صدر: – ما انسان ها چه وقت مصلحت می سازیم و بکار می بریم؟ وقتی که نمی خواهیم به حق عمل کنیم یا حقیقت را اظهار کنیم. برای عمل نکردن به حق  و اظهار نکردن حقیقت، توجیه لازم است و این توجیه، اسمش مصلحت است. مثلا در همین رژیم، آقای خمینی یک مجمع تشخیص مصلحت جعل کرده که در قانون اساسی نبود. یعنی چه؟ آن مجمع چکار می کند؟ می گوید، اگر قانونی را مجلس تصویب کرد و شورای نگهبان آنرا موافق با موازین دین ندانست، آن قانون به آن مجمع می تواند برود و به نام مصلحت، مثلاً تصویب بشود که آن قانون ناقض موازین دین اجرا بشود. 

 

– حتی یک مورد استثنا ندارد و همیشه مصلحت، جانشین حق و حقیقت می شود. خوب یک، چرا این کار را میکنید؟ دو ، چرا مصلحت می سنجید؟ برای آن مسلحت می سنجیم که گفتن حقیقت، یا عمل به حق، ما را با قدرت در رابطه ای قرار می دهد که از آن می ترسیم، و مثلاً از قرار گرفتن در آن رابطه، صدمه می بینیم. 

 

– نه تنها با دولت استبدادی، چنین کاری [مصلحت آمیزی] می کنیم، بلکه در خانواده هم همین کار را می کنیم. مثلاً، یک آموزشی که به شوهران می دهند، این است که شما هرگز به همسران خود، راست نگویید، چون مصلحت در این است. خوب با دروغ تنظیم رابطه با همسر یعنی چه؟ رابطۀ قوایی است، دیگر. چون شما نمیخواهی حقیقت را به همسرت بگویی، به نام مصلحت، دروغ مصلحت آمیز می گویی.

 

– پس، مصلحت، در واقع تنظیم رابطه با قدرت و تنظیم رابطه با دیگری، بنابر ایجابات قدرت است.

 

– الان در کشور ما زبان رسمی دولت، دروغ است، راست نم یتواند بگوید. چون اگر بخواهد راست بگوید، باید حق را بشناسد و نمی خواهد بشناسد. ملت هم بناچار به دولت دروغ می گویند تا رابطه شان را با قدرت تنظیم کنند …