جمهوری اسلامی با دروغ و خُدعه و وعده های پوچِ خمینی آغاز گردید؛ با عوامفریبی و دین فروشی آخوندها پا گرفت؛ و با چماق ارازل و اوباش هائی که سپاه را در کنترل داشتند، جا افتاد. با در نظر گرفتن متن مذهبی جامعه مان، قابل پذیرش است که میلیون ها تن، همراه با بخشِ بزرگی از روشنفکران و تلاشگران مان، گولِ وعده هایِ آزادی، برابری و عدل اسلامیِ یک روحانی سالخورده و مخالفِ حکومت را بخورند!؟ “اعتبار و حیثیتِ” آقای طالقانی در بین مردم و روشنفکران نیز، در ایجادِ اعتماد به خمینی، نقشِ بسیار بارزی داشت. عواملی که زمینه را برای دگرگونی آماده ساخته بودند: حکومت فردی و تکبرِ جنون آمیزِ شاه، جلوگیری از شرکت مردم در تعیین سرنوشت خود، فساد گسترده ی دربار و هزار فامیل، و وابستگی حکومت به بیگانگان بود.

رژیم فقاهتی که لکه ننگی است بر پیشانی مردم، و دامن ایران – با فلسفه ی ناچیز شمردن و اُمت پنداشتنِ مردم، فقر و درماندگی را در میهنمان همگانی ساخت. سیاست خارجیِ فرقه ای و غیر ایرانی رژیم، میهنمان را منزوی کرد و بشدت آسیب پذیر نمود. “دوگانگی شخصیت و اختلال هویت” عاملِ دیگری بود که این فاجعه ی سیاه را امکان پذیر کرد. این پدیده که طی قرون، در فرهنکمان جاسازی شده بود، باعث شد که راحت تر دستخوش احساسات شویم و بدون تأمل و تفکر، دنباله روی کنیم.

دوگانگی شخصیت وتضاد؟

ویژگی های فرهنگی، هم – پندار و گفتار و کردار افراد جامعه را شکل میدهند؛ و هم – تعیین کننده یِ نظام های اجتماعی، اقتصادی و سیاسی هستند. این ویژگی ها، ما را ناخودآگاه به یک سو، یا سویِ دیگر جلب و جذب می کنند، و می توانند در عقب ماندگی و یا پیشرفت جامعه نقش اساسی داشته باشند. “دوگانگی شخصیت”، یکی از این ویژگی ها است. “دوگانگی شخصیت و اختلال هویت” هر زمان به نوعی آشکار می شوند: خوب و بد، دیانت و معصیت، تصمیم و تقدیر، ظاهرسازی و پشت سر بدگوئی کردن، حسادت و کینه ورزی، و … .

حسن نراقی می نویسد: “… هر پدیده ای را اعم از جریان، شخص، دوست، همسر، همکار، کلاً به صورت سفید و سیاه، خوب مطلق و یا بد مطلق، دیو یا فرشته ارزیابی می کنیم. … بعبارتی رفتارهایمان معتدل نیست.” (جامعه شناسی خودمانی)

محمدعلی جمال زاده می نویسد: “پدرم عوالم خاصی داشت و میتوان در وصف او گفت که متدین معصیت کار و فاسق خداپرستی بود.” جمال زاده، برنامه ی عصرهای پدرش را که چگونه در دو گوشه ی باغ خانه، روی دو تخت برای “آقا” بساط نماز و دعا روی یک تخت، و بساط ماست و خیار و مزه و عرق روی تخت دیگر پهن می کردند تعریف می کند. می نویسد پدرش حتی برای هر کدام از این مراسم، لباس مخصوص آنرا به تن می کرد و در پایان روز هر دو انجام میداد!؟ (دارالمجانین)  

صادق هدایت می نویسد: “سیاست چیز گُهی است. کار من نیست. تو یک مملکتِ حسابی، سیاست را می دهند دست متخصص، نه دست من و امثال من، … .” (بوف کور)

در رابطه با نوشته ی هدایت: ما از چاله ی حکومت فردی و خودکامه ی شاه، به گودالِ بی کفایتی آخوند، سقوط کردیم. پس از انقلاب مردمی و اجتناب ناپدیرِ 57، با ورود آخوند و اوباش و ارازل به صحنه ی سیاست؛ و پیاده کردنِ فتوایِ خمینی که “ما متخصص نمی خواهیم، متدین میخواهیم”؛ موهومات و خشونت بر اریکه قدرت نشست و شایسته سالاری ذبحِ اسلامی شد.

امروز، جمهوری اسلامی، بار دیگر در تلاش است که مردم را به پای صندوق های رأی بکشاند. زمان رآی گیری برای ریاست جمهوری است. انتخاب رئیس جمهور، نه به چهره ی خندان (خاتمی) ربط دارد و نه به چهره ی مضحک (احمدی نژاد)! نه به آخوند ربط دارد و نه به چماقدار! برای انتخاب رئیس جمهور، باید تنها دو عامل را مورد توجه قرار داد: – نخست، آیا برنامه او پاسخگوی خواست های مردم و نیازهای جامعه هستند؟ دوم، آیا دانش و بینش، پاکی و راستی، و شهامت و از خود گذشتگی لازم را دارد که برنامه اش را به درستی پیاده کند و در انجام تعهداتش، استوار باشد؟ با در نظر گرفتن فلسفه ی وجودی ولایت فقیه، و قانون اساسی جمهوری اسلامی؛ نه تنها چنین امکانی وجود ندارد، بل که فرقه گرائی رژیم، با تمامیت ارضی در تضاد است. رئیس جمهور منتخب شورای نگهبان، مأمور حکومت است، نه خدمتگذار ملت!؟ امروز در جمهوری اسلامی، نان و آزادی؛ خواست مردم است، نه برنامه ی حکومت!؟

نان و آزادی؟؟

ما کشوری می خواهیم که در آن همه افرادِ جامعه (زن و مرد و اقلیت ها) برابر هستند، و قادرند آزادانه در تعیین سرنوشت خود شرکت داشته باشند؛ کشوری که مردم برای برخورداری از حد اقلِ زندگی انسانی، از فرصت های برابر اقتصادی برخوردار هستند و می توانند با کار و کوشش و دستمزد کافی، شرافتمندانه زندگی کنند. باید به کسی رأی داد که توانائی فراهم آوردنِ نان و آزادی را داشته باشد و گرنه شرکت در انتخابات مانند چهار دهه ی گذشته، یک حرکتِ بی نتیجه ی تکراری است!؟

در رابطه با رأی گیری هایِ ساختگی و مهندسی شده ی رژیم، بارها اعلام خطر کرده ام. نوشته ام، که در جمهوری اسلامی – ما حق انتخاب نداریم، – حق رأی داریم، آن هم به کاندیدهایِ منتخبِ رژیم که از سَرَند (اَلَک) شورای نگهبان گذشته باشند. این پدیده نخستین حقِ طبیعی انسان، یعنی آزادی و حقِ انتخاب را از ملت ایران، سلب کرده است!

هفت سال پیش در مقاله ی “ما حق رأی داریم، نه حق انتخاب”، … با نگاهی به تاریخچه ی رأی گیری در میهن مان، با این واقعیت آشنا شدیم که جمهوری اسلامی برای مردم، حق انتخاب قائل نیست. زیرا رژیم فقاهتی در این توهم است که: انسان ها قادر به تشخیص راه از چاه نیستند و باید تابع روحانیت … باشند. در اثبات این ادعا، مصباح یزدی، عضو مجلس خبرگان رهبری، یک پا فراتر می گذارد و می گوِید: “اگر نود و نه (99) درصد مردم به کسی رأی بدهند؛ اگر رئیس جمهور منتخب، از طرف ولی فقیه نصب نشود، طاغوت به شمار می آید و اطاعت از او حرام می باشد.”

در پاسخ به اعتراضات “رأی من کو” ؟ می گوید:”مردم چه حقی‌ دارند؟ مردم کسی‌ رو به عنوان رئیس جمهور انتخاب کنند، مردم چه کاره هستند؟ مردم چکاره هستند که بخواهند کسی‌ رو انتخاب کنند. مردم چکاره هستند که به کسی‌ حق بدهند، مردم چه حقی‌ دارند؟” آیا هنوز توهمی برایتان باقی است که آخوندها، نه حق و حقوقی برای مردم قائل اند و نه کوچکترین ارزش و احترامی برای رأی آنان.

دوسال پیش در مقاله ی “نه به رأی گیری، آری به انتخابات”، نوشتم: مهم ترین و حیاتی ترین رأی گیری در تاریخ چهل ساله ی جمهوری اسلامی، در اسفند ماه … صورت می گیرد. این رأی گیری، در رابطه با شعار ” اصولگرا، اصلاح طلب دیگه تموم ماجرا” … زنگ خطری بود برای هر دو جناحِ حکومت که مشت شان باز شده … .

رژیم، پس از این ماجرا، مدتها برنامه ریزی کرد که برای به پای صندوق رأی کشاندن مردم از ترفندهایِ جدیدی استفاده کند. ولی تمام رشته هایش با دو شعارِ: “مرگ بر ستمگر، چه شاه باشه چه رهبر” و “اصلاحات، رفراندوم رمز فریب مردم”، دود شد و به هوا رفت!؟ این شعارها، عمقِ درک مردم مان را به نمایش می گذاشت. در شعار اول به وضوح می گوید که ستمگر را شناسائی کرده: هم شاه و هم شیخ. شعار دوم: ” اصلاحات، رفراندوم رمز فریب مردم”، نه تنها این امر را تأئید می کند، بل که اعلام می کند که اصلاحاتِ جمهوری اسلامی و رفراندوم سلطنت، چیزی جز فریب نیستند. … یعنی دیگه تمومه ماجرا!؟

شش هفته پیش در مقاله ای نوشتم: محمدجواد ظریف، وزیر خارجه جمهوری اسلامی می گوید: “مردم ایران با انقلاب اسلامی، انتخاب کرده اند که اینگونه زندگی کنند.” در ضمن گفته که مردم با شرکت در تشیع جنازه قاسم سلیمانی نشان دادند موافق روشِ رژیم هستند. ظریف می گوید، اگر مخالف این روش هستید چرا در مراسم تشیع جنازه شرکت کردید؟ سپس خودش پاسخ می دهد: “یک دلیل وجود دارد و این است که ما خودمان انتخاب کردیم یک جور دیگر زندگی کنیم.”

چرا باید به این دو گفته توجه ویژه داشت؟ زیرا، … محمدجواد ظریف، از مُهره های اصلی و سیاست گذارِ رژیم است. دید و برداشت و نظر او، دید و نظر حکومت است. او، به درستی، شرکت در رأی گیری را، انتخابِ مردم و تأئید برنامه های رژیم بوسیله ی مردم می داند. ظریف می گوید، چون مردم جمهوری اسلامی را انتخاب کرده اند، زندگی در رژیم فقاهتی را انتخاب کرده اند. چون در تشیع جنازه ی سلیمانی شرکت کرده اند؛ روش و برنامه های رژیم را تأئید کرده اند. سر خودمان کلاه نگذاریم – سیاست گذارِ حکومت، در این دو جمله شفاف بیان می کند که شرکت در رأی گیری، تأئید رژیم می باشد.

طیِ دو سال گذشته، مردم تنفر و انزجار خود را از رژیم آخوندی، با دو شعاری که به آن اشاره شد، بطور شفاف بیان کردند و به نمایش گذاشتند. رژیم، – برایِ رَد گم کردن و تمرکز را از روی ملاهای حاکم برداشتن؛ – برایِ ادامه ی کنترل ابزارهای قدرت و ثروت؛ و – برایِ حذفِ مخالفان درونیِ حکومت؛ قصد دارد در رأی گیری بعدی از ترفند جدیدی استفاده کند: “عَلَم کردنِ یک سپاهی برای مقامِ ریاست جمهوری.” حیله و شعبده بازیِ جدید آخوندها اینستکه به مردم بقبولانند، این بار به کسی رأی می دهند، که نه طرفدار اصلاح طلب و نه طرفدار اصولگرا است.

عَلَم کردنِ یک سپاهی برای مقامِ ریاست جمهوری، ترفند تازه ای است در مقابله با مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم و بی تفاوتی آنان در رابطه با انتخابات. بیتِ خامنه، با آگاهی از انزجارِ عمیقِ مردم نسبت به حکومت آخوندی، این ترفند را برنامه ریزی، پشتیبانی و تبلیغ می کند. دارو دسته ی خامنه ای، این ترفند را مانند یک پروژه ی عظیم، برنامه ریزی و هدایت می کنند. شخصیت ها، نهادها و حوزه های متفاوت بخش هائی از این برنامه را در دست گرفته اند.  

گام نخستِ ترفندِ عَلَم کردنِ یک سپاهی برای مقامِ ریاست جمهوری، دو سال پیش برداشته شد. علی خامنه ای در دیدار با گروهی از دانشجویان بسیجی اعلام کرد که خواهان تشکیل “دولت جوان حزب الهی” است. بسیج و حزب اله با راهنمائی و بودجه ی عظیم بیت رهبری، خواستِ خامنه ای را “فتوا” مانند دنبال کردند، تا زمینه را برای این انتخاب آماده سازند. کتابی با عنوان “دولت جوان حزب الهی” نوشته شد؛ گزارش ایسنا به نقل از سازمان بسیج اساتید کشور را مرور می کنیم:

“با توجه به طرح دولت جوانان حزب الهی از سوی امام خامنه ای برای انتخابات 1400 و مطالبه معظم له در این خصوص و با توجه به سوء برداشت هائی که … صورت گرفت و امام خامنه ای را به تشریح بیشتر واداشت، بسیج اساتید با هدف رفع شبهات و سوء برداشت ها در خصوص دولت جوان حزب الهی و تحقق دغدغه های نایب امام زمان … اقدام به تألیف کتابی با همین عنوان کرد.” (خبرگزاری دانشجویان ایران)

یکی دیگر از مُهره های اصلی این برنامه، رئیس قوه قضائیه، ابراهیم رئیسی است. حضور او در قوه قضائیه، برای بیت رهبری، حکم سیستمِ “بررسی و تعادل” را دارد. بنابراین، نقشِ رئیسی، کلیدی و حساس می باشد. اصولگرایان بر این باورند که انتصاب ابراهیم رئیسی؛ تشکیل مجلس یازدهم که در فرقِ اصولگرایان می باشد؛ همراه با مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم؛ و ناامیدی رأی دهندگان از وعده های عملی نشده و ضعف دولت روحانی؛ زمینه را برای گام بعدی آماده تر ساخته است.  

گام بعدی بوسیله ی مشاور فرمانده کل قوا (خامنه ای) سرتیپ پاسدار حسین دهقان برداشته شد. او در مصاحبه هائی، موضوعِ تأثیر گذار بودنِ یک سپاهی در حلِ مشکلات اقتصادی مملکت و معیشتیی مردم را، بذرپاشی و آغاز کرد. بلندگوهایِ بخش هایِ دیگری از نظام، با تکرارِ “قاطعیت های نظامی” و تغییرات مورد نیاز جامعه، این ترفند جدید را بر سرِ زبان ها انداخته اند. در یکی از نوشته های شان، ادعا می کنند که “کاندیدای نظامی در عرض یک سال، ایران را از بحران ها نجات می دهد. ادعائی بی اساس و پوچ، مانند بقیه ی معجزه های توهمی رژیم!؟ بیت خامنه ای بخوبی می داند که “زور” در فرهنگمان از مقبولیت ویژه ای برخوردار است. از اینرو، قدرت نظامی را در مقابل نارضایتی‌های اقتصادی و معیشتی مردم قرار داده، و برای جا اندازی – از همه سو آنرا تکرار می کنند. این ترفند را نباید دست کم گرفت.

رژیم امیدوار است که با این شعبه بازی بتواند، بار دیگر عده ای از مردم را اغفال کند، سرِ کار بگذارد به این امید که راه نجاتی وجود دارد! آیا هم میهنانمان، به دامِ جدید رژیم می افتند، یا اینبار، دست رَد به سینه ی رژیم می زنند؟ طیِ چهل سال گذشته، به انواع اعتراضات دست زده ایم، بجز “نه گفتن” به رأی گیری. آیا دلیلی بهتر از “شرکت نکردن” در این خیمه شب بازی، برای کسب ارزش و احترام انسانی و حقوق شهروندی، می بینید؟ آیا راهی ساده تر و بی خطرتر، برای مبارزه با رژیم، دارید؟ زندگی انسانی، دو بُعدِ اساسی دارد: نان و آزادی که تنها، پس از نه گفتن به رژیم فقاهتی، بدست میآید.

برای رهائی خودمان و نجات میهن مان

در این رأی گیری، شرکت نمی کنیم.

امیرحسین لادن