مقاله ای از Marie-Liévine Michalik

روزنامه فرانسوی فیگارو – ۱۲ اسفند ۱۴۰۰

عکس در سراسر جهان پخش و منتشر شد. یک میز مرمر سفید بزرگ، با طولی بیش از پنج متر. امانوئل ماکرون در مقابل ولادیمیر پوتین که سیاستهای جاه طلبانه و خصمانه اش در قبال اوکراین کمتر و کمتر پنهان بود، قرار گرفته است. اگر از وضیعت بهداشتی برای توضیح فاصله استفاده شد، با این حال سنبل ها قوی هستند.

رئیس جمهور روسیه برای استقبال از رئیس دولت فرانسه به فرودگاه یا روی پله های کاخ نیامد، تنها به داخل کاخ آمد. مضاف برآن، به امانوئل مکرون یک لیوان شامپاین … روسی پیشنهاد شد. و یادآوری اینکه در ژوئیه ۲۰۲۱، روسیه می خواست نام معتبر “شامپاین” را به خود اختصاص دهد.

در ۷ فوریه امسال برای اولین بار نبود که ولادیمیر پوتین اینطور رفتار می کرد. در نوامبر ۲۰۰۷، هنگام پذیرایی از آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان، یک سگ لابرادور با پشم سیاه وارد اتاق پذیرایی شد. در عرض چند ثانیه، صدراعظم سابق خود را جم کرد – او از کودکی از سگ ها وحشت دارد-. یک فرصت دیگر برای ولادیمیر پوتین تا مهمان خود را بی ثبات کند و شرایط خود را تحمیل نماید.

ولادیمیر فدورفسکی، دیپلمات سابق روسی و نویسنده «پوتین و اوکراین وجوه پنهان بحران- انتشارات بلان» به فیگارو میگوید «پوتین مانند یک افسر اطلاعاتی امور کشور را اداره می کند، حرفه ای که قبل از به دست گرفتن ریاست روسیه انجام می داد». او زمینه را آماده می کند، مخاطبان خود و نحوه پذیرایی از آنها را انتخاب می کند.

تحمیل زمان و ریتم مذاکرات

رئیس جمهور روسیه در برهم زدن پروتکلی که با دقت توسط دو تیم ریاست جمهوری تنظیم شده است، ابا ندارد. فرانسوا اولاند (رئیس جمهور اسبق فرانسه) در مصاحبه ای در لو پوینت، که در آن تعریف می کند «چگونه (او) با پوتین مذاکره کرد»، می گوید: «ما فقط دو یا سه ساعت در سالنی که قرار بود میزبان کنفرانس باشد ماندیم زیرا شام برنامه ریزی شده برگزار نشد. زمان بسرعت می گذشت و همه چیز در سالن دیگری تصمیم گرفته میشد، نوعی سالن انتظار بزرگ، که در آن ساندویچ هایی که به سختی قابل خوردن بود، برای ما سرو می شد». ولادیمیر پوتین مانند یک رهبر ارکستر ریتم خود را تحمیل می کند.

در ۵ مارس ۲۰۲۰، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در مسکو برای گفتگو در مورد وضعیت سوریه پذیرفته شد. در حالی که فکر می کرد مورد استقبال رئیس کرملین قرار خواهد گرفت، وی او را مجبور کرد دو دقیقه طولانی پشت در منتظر بماند. یک برخورد کلاسیک برای بی ثبات کردن حریف خود، که به نظر می رسد رئیس جمهور روسیه هر بار از آن بسیار لذت می برد.

۲۸ سپتامبر ۲۰۱۵، ولادیمیر پوتین با باراک اوباما نیز ملاقات کرد. در حالی که هر دو رئیس جمهور یک ساعت فرصت بیشتر نداشتند، رئیس کرملین با ۴۵ دقیقه اختصاص دادن برای شمردن توهین‌های آمریکا به روسیه، مذاکره را به بی راهه برد.

Anne de Tinguy، محقق CERI در Sciences Po چنین تحلیل می کند: « پوتین باید زمان را اتصدی کند و در نشان دادن آن تردیدی نمیکند. او مذاکرات بسیار طولانی که چندین ساعت طول می کشد را تحمیل میکند». استاد بازنشسته در اینالکو مذاکرات مینسک را مثال می زند که تمام شب به طول انجامید. مثال دیگر، مذاکرات بین امانوئل مکرون و ولادیمیر پوتین که بیش از پنج ساعت به طول انجامید. این متخصص خاطرنشان می کند: «آشکارا تمایل پوتین برای به تحلیل بردن حریف است. علاوه بر این، او ساعت ها تکرار می کند که روسیه کشوری است که مورد تحقیر و بدرفتاری غربی ها قرار گرفته است و آنها مدیون آن کشور هستند».

تهدیدهای لفظی

“خوبه، تمومش کردی؟“. در حالی که نیکلا سارکوزی (رئیس جمهور اسبق فرانسه) در سال ۲۰۰۷ با همتای روس خود دیدار کرد تا «به همه موضوعات ناراحت کننده»، مانند چچن یا ترور آنا پولیتکوفسکایا، روزنامه نگار روسی رسیدگی کند، بر اساس گزارشات مشاوران وی، ولادیمیر پوتین پاسخ داد و تهدید کرد: «از حالا به بعد، یکی از دو چیز: یا با این لحن ادامه می دهی و من تو را له می کنم یا اینطور حرف نمی زنی و می بینی، می توانم تو را پادشاه اروپا کنم».

در مستند The Poutine Mystery ساخته نیکلاس هنین، نزدیکان سابق رئیس جمهور سارکوزی تعریف می کنند که: «ولادیمیر پوتین در سخن خود، مرتب از فرمول های زشت و تحقیر آمیز استفاده می کند تا تاثیر آن را افزایش دهد». برخورد توهین آمیز را فرانسوا اولاند نیز تجربه کرد. وی به مجله لو پون تعریف کرده است: «او همچنین از خشم خود استفاده می کند که می تواند به حد افراط برسد و از تهدیدهایی که می تواند تقریباً مستقیم طرف مقابلش (همیشه ضعیف ترین) را هدف قرار دهد». تهدید نظامی بخشی از پانل او است.

افزایش تنش حول یک درگیری مسلحانه

ایزابل فاکون، محقق ارشد بنیاد تحقیقات استراتژیک و مدرس دانشگاه پلی تکنیک، تهدیدات هسته ای اخیر رئیس جمهور روسیه را به فیگارو یادآوری می کند: «این اولین بار نیست که او یادآوری میکند که روسیه یک قدرت هسته ای است. او با درخواست برای بالا بردن سطح هوشیاری نیروهای بازدارنده، فشار را تا حدی بالا می‌برد و با ابهام بازی می‌کند؛ این نوعی تشدید در نشانه عزم او برای حفظ دست بالا با وجود هر مانعی و با وجود فشار غرب».

رئیس کرملین همچنین از رفرانس تاریخی کمال استفاده را میکند. این نوستالژیک امپراتوری روسیه «ابدی»، برای هر یک از همتایان خارجی خود، اشاره ای تاریخی آماده می کند که آشکارا روسیه را برجسته می کند. به عنوان مثال، صندلی امانوئل ماکرون در مقابل تابلوی نقاشی بزرگ الکساندر اول، امپراتور متخاصمی که پس از چندین نبرد بین سال‌های ۱۸۰۴ و ۱۸۱۵، در سقوط ناپلئون اول شرکت داشت، نصب شده بود.

ناپلئون، شخصیتی است که پوتین به آن علاقه دارد و دوست دارد در مقابل روسای جمهور فرانسه به نمایش بگذارد. در دسامبر ۲۰۱۴، چند هفته قبل از ملاقات مینسک، او نامه ای از امپراتور سابق ناپلئون به فرانسوا اولاند داده بود که در هنگام عقب نشینی از روسیه نوشته شده بود. روش دیگری برای یادآوری جایگاه خودش و “پیروزی های گذشته“.

ان دو تینگوی مشاهده می کند که: « ارجاع به تاریخ یک عنصر اساسی در روایت پوتینی است». او مقایسه ها با جنگ جهانی دوم را مکرراً انجام میدهد: «پوتین بطور خستگی ناپذیر تاکید می کند که به لطف اتحاد جماهیر شوروی بود که نازیسم شکست خورد و نتیجه میگیرد که جهان به روسیه بدهکار است».