پارسال آخرین بار عید در کنارش بودیم مثل سالهای دیگر اما بیماری شروع شده بود و برای اولین بار اثر خستگی را میشد در چهره اش دید. در کنار سفره هفت سین تابلوی “استقلال و آزادی” هم گذاشته شده بود و همانطور که در عکس زیر مشاهده می کنید او با چشمانی نگران به این نوشته نگاه دوخته بود. چندی بعد از عید پارسال بود که بیماری شدت گرفت تا اینکه در اکتبر گذشته او را از ما گرفت. سال بسیار بسیار بدی بود.

بنی صدر در نوروز سال 1400

من مادرم را هم اندی بعد از دست دادم سخت بود بسیار سخت. اما فکر کنم من هم سخت تر شده ام و مصمم تر برای مبارزه علیه ستم و استبداد و نابرابری. دیروز اولین تحویل سال را در کنار خانواده و دوستان در کنار مزار مردی بودیم که در زندگی مان تاثیر مهمی داشته و امکان فراموش کردن او و یا پر کردن جایش برای ما وجود ندارد. او با ما خواهد بود تا خود روزی به پیشش برویم. به رسم زیبای ایرانیان سال نو شروع شد و ما نوروز را در کنار آقای بنی صدر بودیم و بر سر مزار پر گلش گرد هم آمده بودیم. همان موقع به ذهنم خطور کرد که براستی نوروز در فرهنگ ما ایرانیان و کلیه مردم فلات ایران که هزاران سال است آنرا چشن می گیرند چه صفات و کیفیتها و رابطه هایی را بیان می کند و بیاد می آورد که اینگونه ماندگار شده است؟ اگر چشمان خود را ببندیم و بدون اینکه در باره اش خیلی فکر کنیم از نوروز چه چیزهایی به ذهن ما خطور خواهد کرد؟ به گمانم برای اکثریت ما این صفات را در ذهن خواهیم آورد: فرهنگ بزرگ و تاریخ طویل ایران، ساختن، صفا، درستی، پاکی، امید، نو شدن، سبزی و طبیعت را دوست داشتن و شادی.

مزار بنی صدر در آرامستان شهر ورسای

حال اگر به این کلمات دقت کنیم می بینیم بنی صدر در خود این صفات را داشت. او با تمامی این ویژه گی های برجسته نوروز یگانگی داشت. زندگی اش همه در این کلمات جای داشتند. فرهنگ و تاریخ ایران را از دوران اساطیری تا دوران معاصر بطور شگفت انگیزی می شناخت و این فرهنگ و تاریخ را دوست داشت، بنی صدر اهل ساختن و حل کردن بود از هر خرابی و مسئله سازی کاملا پرهیز می کرد، رسم دوستی را ارج می نهاد، پاک و درستکار بود و درستکاران را با هر اندیشه ای دوست داشت، همیشه پر از امید بود و به استمرار مطالب نو بیان می کرد، او طبیعت را دوست داشت و ایران را سبز می خواست. او براستی نوروز بود زیرا همه صفات نوروز را در بر داشت و نوروزی زندگی کرد. شاید از اینروست که در آغاز فروردین هم بدنیا آمده بود. بدون تردید خلق اندیشه و نو گفتن و پاکی و امید داشتن و شادی بودن از صفات بارز بنی صدر بودند. او به معنای واقعی هر روزش نوروز بود زیرا در خلق اندیشه و پاک بودن و امید داشتن هم استمرار داشت. با اینکه او دیگر در کنارمان نیست اما او در عین حال راه و رسم و روش و منش زندگی کردن در استقلال و آزادی را بعنوان یک هدیه نوروزی در اختیار ما قرار داد. امیدوارم راه و روشمان طوری باشد که سزاوار این هدیه باشیم. ما مصمیم که از تلاش برای ساختن ایرانی مستقل و آزاد، برای ساختن نظامی بر اصل برابری و عدالت و رشد که در آن هیچ دین و عقیده ای امتیاز خاصی نداشته باشد دست نکشیم.