«آن زمان که بنهادم سر به پای آزادیدست خود ز جان شستم از برای آزادی
در محیط طوفان زای ماهرانه در جنگند
ناخدای استبداد، با خدای آزادی»
به نام خدای آزادی!
سالیان درازیست که ما عزادار گیسوان مهسا، چشمان ریرا، لبخندهای نیکا و گلوی بریدۀ ندا هستیم.
اما اینک هنگام سوگواری نیست. تا زمانی که فضای خفقان بر سراسر کشور مستولی گشته، دانشجویان وظیفه خود می دانند تا در کنار اقشار مردم برای احقاق حقوق پایمال شدۀ آنها تلاش کنند.
ما در کنار خواهران و برادرانمان در دانشگاه های شریف، پلی تکنیک، تهران، علامه، الزهرا، شیراز، دانشگاه گیلان، نوشیروانی بابل، فردوسی مشهد، رازی کرمانشاه و دیگر دانشگاه ها، شانه به شانه ایستاده ایم و نشان دادیم حرف هایمان شعار نبود و دانشگاه زنده است.
اعتراض به شرایط موجود حق همۀ ماست. اعتراض برای اقتصاد مریض، برای سفره های خالی، برای حق زندگی، بری حذف اساتید نخبه، برای انزوای بین المللی، برای شهر آلوده، برای آزادی بی قید و شرط دانشجویان، برای انتخابات تحمیلی، برای ۱۷۶ زندگی گرفته شده، برای داغ مادران آبان، برای اشک خشک شدۀ ارومیه،برای کردستان تا تبریز،برای زاهدان تا تهران، و برای این همه برایِ غیر تکراری…
تجزیه، میوۀ درخت تبعیض است و تجزیه طلب حامی چرخۀ تبعیض. جمهوریت بدون آزادی، تهی از معناست. هیچ فرد معترضی بنابر اصل ۲۷ قانون اساسی موجود، نباید بابت اعتراض بر حق خود در دفاع از حق زندگی در کشور مورد بازجویی و بازخواست نهادهای امنیتی داخل و خارج دانشگاه قرار گیرد.
تهدید دانشجویان با بازوی فشار، سلب روشن این حق از آنهاست و نتیجه ای غیر از تکرار آنچه رخ داد و دمیدن بر آتش خشم جامعه نخواهد داشت.
رفتارهای عده ای تندروی مشخص که در مقابل مردم و دانشجویان صف آرایی کرده اند و سر سپردۀ سرکوب هستند، تنها باعث منفور تر شدن آنها در جامعه خواهد شد.
انجمن اسلامی به این گروه شبه نظامی هشدار می دهد که در برابر رفتارهای افراطی آنها سکوت نخواهد کرد و درصورت لزوم پاسخی دندان شکن و کوبنده خواهد داد و همچین جامعه نیز رفتارهای متخاصمانۀ آنها را برنخواهد تابید.