سال ها بازوان ایدئولوژیک قدرت سیاسی تن نحیف نظام دانشی ما را از آزاد اندیشیدن با نهایت توان، محروم ساخته است. سال ها با جراحی نظام دانشی– آنچه عنصر نامطلوب قلمداد می‌کرد- را حذف کرد. از قضا تمام توان خود را به کار برد، بخش انسانیِ علوم انسانی را تضعیف و کمرنگ سازد اما موفق نشد زیرا سوژه هایی چونان ققنوس از خاکستر این کودتای فرهنگی برخواستند و بخش انسانی علوم انسانی را فریاد زدند، نوشتند و گسترش دادند. استادانی تصفیه شدند تا فضا برای مهندسی علوم انسانی از سوی دشمنان علم فراخ تر شود، اما بودند و هستند مسیحانی که دانشگاه و علم را انسانی نگاه دارند و با نفس های خود دانشگاه را زنده.پروژه بعدی به میدان آوردن مستقیم بازوی نظامی است!
وزیر علوم گفتند که می‌خواهند نیروهای مسلح دفتری در دانشگاه داشته باشند تا تفاهم و تعامل بیشتر شود! به راستی درست گفتند، دانشجویان شریف که ما فاتحه این دانشگاه و وزرات خانه را خواندیم!
آری، پروژه مشخص است، حذف همان نفس هایی که سبب شدند، دانشگاه و علم نمی رد.
وقتی بازوان ایدئولوژیک در این جنگ شکست خورد، حال نوبت به بازوان نظامی رسید که ابایی از حذف و سرکوب ندارند.
الگوی دانشگاه مطلوب قدرت سیاسی، اگر روزگاری دانشگاه امام صادق بود، امروز در این فضای امنیتی دانشگاه افسری امام حسین است، اما دانشگاه پادگان نمی شود، همانطوری که پادگان هایی که نام دانشگاه برآن گذاشتید، دانشگاه نشدند.
پیوند دانشجو و مردم ناگسستنی است و مادامی که نفسی برآید، بر آن هستیم که به دردهای این مردم نظر کنیم و دوای درد و رسانه ی گفتارها و خواسته های به حق آنان باشیم.
میل سرکوبی فراگیر شکل گرفته که گمان می کند می توان همه‌چیز را سرکوب کرد، اما علم وحشی و رام نشدنی است و دانشجو نیز ناظری منفعل مانند سرباز نیست تا دستورات مافوق را اجرا کند.