به نام زن، زندگی، آزادی،در روزگاری که تعداد دانشجویان در زندان بیشتر از دانشگاه است و مطالبات به حق مردم با گلوله و باتوم پاسخ داده می شوند، تلاش شما برای خاموش کردن صدای دانشجویان حق طلب بیهوده است. این صدا، صدای آزادی است و این جنبش دیگر نه با تهدید و ارعاب، و نه با خشونت های روزافزون شما، پایان نمی یابد.
از گفتگو و انتقاد سازنده می‌گویید، اما حتی به قانون خودتان نیز پایبند نیستید. دانشگاه را به لانه ی لباس شخصی ها و بسیجی ها تبدیل کرده اید. فضای دانشگاه را مصادره کرده اید و به نفع خودتان از زبان عموم دانشجویان و خانواده هایشان حرف می زنید. خانواده های داغداری که به فرزندانشان درس آزادی و آزادگی می دهند.
چطور می توانید پیشنهاد گفتگو دهید، وقتی در برابر این همه ظلم آشکار سکوت کرده اید؟ وقتی بازداشت صدها دانشجوی بی‌گناه راه دیدید و دم نزدید، تعرض به حریم دانشگاه را دیدید و هیچ نگفتید. کشته شدن انسان های بی گناهی که تنها جرمشان آزادی خواهی بود هم نتوانست سکوت بی شرمانه ی شما را بشکند، اما حالا برای تهدید دانشجویان، زبان باز کرده اید.
شما را چه به گفتگو؟ شما که حتی معنای کلمات را نمی دانید. حراست که وظیفه اش حفاظت از دانشجوست را به بازوی سرکوب تبدیل کرده اید و دانشجویی که تنها با قدرت کلمات در برابر ظلم و شقاوت شما ایستاده است را دشمن می بینید. تقابل ما، تقابل خیر و شر است. روزگار بیداد شما به پایان رسیده است.
ما عزادار، خشمگین و دادخواهیم. دادخواه دانشجویان و هنرمندان و همه ی انسان های آزاده ای که به جرم فریاد حق طلبی در بند هستند. عزادار تمام کشته شدگان اعتراضات اخیر و قربانیان جنایت های بی شمارتان. امروز شعله ی خشم ما، برافروخته تر از همیشه است. امروز ما شجاع تر از همیشه با آگاهی و راستی به جنگ جهل و دروغ شما آمده ایم. آمده ایم تا بگوییم که خون خواهران و برادرانمان را تسلیم تهدیدها و زورگویی های همیشگی تان نخواهیم کرد.
ما جمعی از دانشجویان دانشگاه سوره، هرگونه سرکوب و خشونت علیه دانشجویان را محکوم می کنیم و فریاد آزادی خواهی مان را بلندتر از همیشه به گوشتان می رسانیم.