هفته ها از آغاز جنبش سراسری مردم ایران در پی مرگ مظلومانه دختر ایران، «مهسا امینی» می گذرد. جنبشی که بر دوش تجربه ای غنی از مبارزه تاریخی ایرانیان برای دستیابی به کرامت و حقوق انسانی، شیوه هایی نوین و خلاقانه از مداومت در پیگیری مسالمت آمیز خواسته های مردم را نشان می دهد. در این مدت حکومت جز پی گرفتن سیاست های همیشگی و شکست خوردۀ گذشته، از جمله بازداشت گستردۀ شهروندان و سرکوب اعتراضات مسالمت آمیز خیابانی، پاسخ دیگری به بحران های انباشته شده حاصل از سال ها نا کارآمدی و اجرای سیاستهای تبعیض آمیز اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی نداشته است. در این میان همگامی و همراهی دانشگاه و جنبش دانشجویی با دیگر اقشار اجتماعی در جنبش «زن، زندگی، آزادی»، برگ زرین دیگری را ضمیمۀ دفتر افتخارات جنبش دانشجویی ایران کرده و نشان می دهد که با وجود تلاش های نظام سیاسی برای کنترل و به انقیاد درآوردن دانشگاه، این نهاد همچنان تبلور خواسته های اساسی جامعه است.تجمعات اعتراضی در دانشگاه علم و صنعت و نامگذاری فضاهای دانشگاهی به نام فرزندان ایران، از «کیانوش آسا» تا «ژینا»، نمایانگر این مسئله است که علیرغم تقلای جریانات متصل به قدرت، برای تبدیل این دانشگاه به پایگاهی در خدمت ایدئولوژی حاکم؛ توجه به دغدغه های اجتماعی که از نسل های گذشته تا به امروز وجود داشته، در نسل فعلی دانشجویان قوام بیشتری یافته است.
اخبار دانشگاه علم و صنعت حاکی از تلاش مدیران گوش به فرمان آن در جهت تهدید و ارعاب دانشجویان و افزایش هزینه های نقد و اعتراض است. بازداشت چندین تن از دانشجویان و از جمله چهار عزیز در بند، ایلیا تابعی، علی فتاحی، همایون سلیمانی و علیرضا عباسی، ممنوع الورود کردن ده ها دانشجو، احضار های غیرقانونی به کمیته انضباطی و صدور احکام تعلیق، در پیش گرفتن رویه های خلق الساعه تحت عنوان اخراج موقت، حضور نیرو های شبه نظامی و لباس شخصی در دانشگاه و ضرب و شتم دانشجویان توسط افراد منتسب به تشکیلات شبه نظامی مستقر در دانشگاه، همگی شواهدی بر افزایش فشارها به منظور سرکوب دانشگاه هستند.
روایت بازداشت تأسف برانگیز علی فتاحی که نشان از همکاری مستقیم حراست و معاونت دانشجویی دانشگاه با نهادهای امنیتی دارد، از موارد بی سابقه ای است که عزمی راسخ را از طرف خانواده دانشگاهیان علم و صنعت جهت حمایت از حق اعتراض مسالمت آمیز دانشجویان می طلبد. جز معدودی از اساتید خوشنام که در سال های اخیر همواره پناه دانشجویان بوده اند و این روزها نیز اسامی آنها در راستای حمایت از دانشجویان دیده می شود. این رویه های امنیتی و سرکوب دانشجویان با سکوت اکثر اساتید دانشگاه علم و صنعت و چه بسا همراهی عده ای استمرار یافته است.
بیانیۀ شرم آور تعدادی از اساتید که در آن بدون اشاره به برخورد های پلیسی با دانشجویان، به طور ضمنی از روند های امنیتی جاری حمایت نموده و خواهان پیگیری فعالیت های عادی دانشگاه بدون توجه به وضعیت دانشجویان شده اند، به یقین از ننگین ترین اتفاقات در تاریخ نود سالۀ این دانشگاه است.
امضاکنندگان این نامه به عنوان عضوی از خانوادۀ بزرگ دانشگاه علم و صنعت ایران، ضمن اعلام حمایت از حق اعتراض دانشجویان؛
تأمین امنیت دانشجویان در دانشگاه را وظیفۀ بدیهی مدیریت دانشگاه می دانند و خواستار پیگیری فوری دانشگاه برای آزادی بی قید و شرط دانشجویان در بند، جلو گیری از بازداشت خودسرانۀ دانشجویان توسط نهاد های امنیتی، جلوگیری از ورود نیرو های امنیتی لباس شخصی به دانشگاه، لغو ممنوع الورودی دانشجویان و احضارها و احکام کمیته انضباطی و بر کناری فوری مدیران دخیل در بازداشت ها و پرونده سازی علیه دانشجویان، از جمله رئیس ادارۀ حراست و معاون دانشجویی و جایگزینی افرادی با رویکرد متفاوت هستند. از اساتید دانشگاه می خواهیم با حمایت عملی از دانشجویان، اجازۀ تسهیل برخوردهای امنیتی با فرزندان خود را ندهند و از تمامی مجاری مدنی و امکانات موجود برای تأمین امنیت دانشجویان استفاده کنند.
پیروزی نزدیک است