به نام خدایی که آتش بر دل ها انداخت، آنگاه گلستانش کرد  

 

جنایات صورت گرفته در کشور و در دانشگاه علوم پزشکی شیراز، بر دل‌هایی که غم دیگران بیشتر از غم خود در آن موج میزند پوشیده نیست. ما دانشجویان دلسوخته ی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، بارها تلاش کردیم صدای جامعه مان را فریاد بزنیم اما هر بار سرکوب‌گرانه تر از دیروز با ما برخورد کردید و از هیچ ظلمی فروگذار نکردید تا صدای محزون و خشمگین ما را ساکت کنید؛ حال آنکه نمی‌دانید صدایی که از قلب آتش گرفته منشأ می‌گیرد، نه تنها با سرپوش های ترس و ارعاب شما خاموش نمی‌شود بلکه سوزاننده تر از پیش شعله می‌کشد و بنای ظلم را از بیخ و بن نابود می‌کند.  

 

تا به امروز این آتش سوزان را مهار شده نگاه داشته بودیم اما آنچنان به پای آن هیزم ریخته اید که اگر دست از مهار برنداریم، خودمان در آن می‌سوزیم؛ روزی نیست که بغضمان را فرو نخوریم و خودمان را نفرین نکنیم و تشر نزنیم که «آی فلانی، اگر تو شجاعتر بودی این کودک به رگبار گرفته نمیشد، اگر تو از خود گذشته تر بودی به این دختر تعرض و سپس کشته نمی‌شد و اگر تو اگر تو اگر تو…» آخر مگر خون من رنگین تر از آن جوانی است که وقتی از فاصله ی نزدیک به او شلیک می‌کنید، در حالی که بر زمین افتاده فریاد می‌زند «جانم فدای ایران… جانم، فدای، ایرا…»؟  

 

یا خودتان ضمن رفع تمامی تعلیق ها و صدور حکم تبرئه برای هر دانشجویی که به شورای انضباطی و حراست احضار کرده اید، امنیت کامل ما دانشجویان را برقرار و تضمین می‌کنید، و به تجمعی که خودتان در محلی امن بدون تعرض و دخالت نیروهای سرکوب و «ضد» امنیتتان، تدارک دیده اید، دعوت میکنید و قانونا تعهد می‌دهید که هیچ خطر بازداشت، تعلیق و آسیب از سمت نیروهای سرکوب یا دانشگاه هیچ یک از دانشجویان معترض را تهدید نمی‌کند، یا دانشگاه‌تان رو بدون حضور دانشجو مدیریت کنید.  

 

از فردا ۳۰ام آبان ماه، در راندها و کلاس های آموزشی شرکت نخواهیم کرد و از ابتدای آذرماه، در کشیک های بیمارستان نیز حاضر نخواهیم شد. (۳۰ام فقط اعتصاب راند و ۱ و ۲ ام اعتصاب کشیک خواهد بود)