بیانیۀ جمعی از دانشجویان دانشگاه چمران اهواز در رابطه با سرکوب خونین در ایذه در خوزستان، کردستان، زاهدان و دیگر شهرهای ایران و حجم گستردۀ بازداشت و ممنوع الورودی به دانشگاه: از خون طفلان وطن، لاله دمیده،
در این روزهای پر از رنج و زخم، خیابان ها آبان است و دانشگاه ها تیر.
زبان قاصر است از حجم ظلم و جنایت به این مردم و دانشجویانی که از همین مردمند.
از یک طرف در ایذه، مأموران حکومتی در سالروز قیام خونین آبان ۹۸، جان چندین نفر، از جمله کیان ۹ ساله را می گیرند، و از طرف دیگر در کردستان میدان جنگ به راه می اندازند.
اما سرکوب ها محدود به خیابان ها نیست، در دانشگاه چمران نیز علیرغم منع قانونی ورود نیروهای امنیتی به دانشگاه، شاهد آن هستیم که نیروهای امنیتی و لباس شخصی با حضور در دانشگاه چمران، ضرب و شتم و بازداشت دانشجویان در ساعت های خلوت دانشگاه و یا یورش به خوابگاه و یا محل سکونت آن ها، به دنبال ایجاد رعب و وحشت در بین دانشجویان هستند، آمار دقیقی از تعداد بازداشتی های دانشگاه که بخصوص در روزهای اخیر افزایش پیدا کرده است در دست نیست، اما حدوداً می توان گفت، تاکنون خبری از آزادی حدود ۱۰دانشجو بازداشتی بدست نیامده است. از بین این دانشجویان بازداشتی، می توان به معصومه حمید اشاره کرد. همچنین حدود ۲۰ دانشجو ممنوع الورود به خوابگاه پسران و حدود ۱۵ دانشجوی ممنوع الورود دختر به خوابگاه حضرت معصومه اعلام شده است.
دانشجویانی که از شهرهای دور و نزدیک برای تحصیل به اهواز آمدند و حالا باید بی هیچ جرمی، یا آواره خیابان ها شوند، و یا مجبور به بازگشت به شهرستان های خود باشند، امکان رزرو غذا در سامانه تغذیه برای این دانشجویان غیرفعال شده است و با احضار و تهدید بسیاری دیگر از دانشجویان، صدای اعتراض و داد‌خواهی مان را سرکوب کرده اند.
ما اعلام می داریم که از این وضعیت بیزاریم، نمی خواهیم دوستانمان از همه حقوق تحصیلی خود محروم شوند و از طرفی خون کیان ها بیشتر و بیشتر ریخته شود. در این میان اما، تنها خبر دستگیری تعدادی از دانشجویان، بعد از شناسایی منتشر می شود و بسیاری دیگر خاموش وار سرکوب می شوند. همه دانشجویان بازداشتی دانشگاه چمران باید آزاد شوند و همه دانشجویان ممنوع الورود باید بتوانند سرکلاس های درس حاضر شوند و از حقوق رفاهی خود بهره مند شوند!
اما این تنها مطالبۀ ما نیست، مطالبۀ ما نابودی ظلم است و تا دست یافتن به این خواست، ذره ای عقب نخواهیم نشست.
در نهایت تشکر می کنیم از اساتید شریفی که در این مدت، صدای ما دانشجویان بودند. فراموش نخواهیم کرد نام هایی که در این روزهای سخت در طرف دانشجویان ایستادند.
دانشگاه چمران اهواز
***
بیانیۀ جمعی از دانشجویان و فعالین صنفی مستقل دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران در تداوم اعتصابات:
به نام خداوند رنگین کمان،
درود بر جانباختگان راه آزادی و مردم آزادی خواه ایران.
آنچه در قریب به ۷۰ روز گذشته در دانشگاه تهران، دیگر دانشگاه ها، و سراسر میهن عزیزمان اتفاق افتاده و کماکان نیز ادامه دارد، بر همگان روشن است و نیازی به تکرار و شرح مجدد وقایع نیست.
ما دانشجویان دانشکده تربیت بدنی، ظلم و جوری که شما، برخی مسئولین و حراست دانشگاه، در حق دوستانمان روا داشته اید را فراموش نخواهیم کرد.
طی چند هفتۀ اخیر دانشجویان را از ورود به خانۀ دومشان، منع کردید. چند تن از دانشجویان را مورد ضرب و شتم شدید غیرقانونی و فحاشی قرار داده و حرمت محیط دانشگاه را زیر پا گذاشته اید.
بر خلاف شیوه نامه انضباطی دانشجویان مصوبه ۹۸، از هیچ عملی جهت ارعاب و تهدید دانشجویان، از جمله لغو اسکان، ضبط کارت دانشجویی، عکاسی از چهرۀ دانشجویان بدون دلیل قانونی، و قطع دسترسی به سامانه های دانشجویی و آموزشی، دریغ نکرده اید.
اکنون با توجه به عدم فراهم شدن امکان اعتراض صنفی و مدنی برای دانشجویان که حق قانونی آنان است و نیز تداوم برخورد سلیقه ای حراست، حضور افراد ناشناس غیردانشجو و نا امن ساختن محیط دانشکده، بی توجهی مسئولین دانشگاه به خواسته های دانشجویان و هتک حرمت دانشگاه، برای همدردی و همبستگی با سایر دانشجویان دانشگاه‌های کشور و اعلام حمایت از حرکت آزادی خواهانۀ مردم ایران، ما دانشجویان دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، با استمرار اعتصاب، از اساتید و مسئولین دانشکده نیز انتظار داریم برای دفاع از حریم دانشگاه و حرمت دانشجو که طی روزهای گذشته دچار خدشه شده و مورد تعرض افراد غیر مسئول خارج از دانشکده قرار گرفته است، با دانشجویان برای بازگرداندن فضای امن و آرام به دانشکده همراه شوند و در پایان نیز خواسته های خود را به شرح زیر اعلام می داریم.
◾️ خواسته های مربوط به دانشکده:
۱. عدم اجازۀ ورود به لباس شخصی ها و افراد غیردانشجو به محیط دانشکده،
۲. رسیدگی به پروندۀ ضرب و شتم شدید چند تن از دانشجویان دانشکده، توسط افراد منتسب به حراست فیزیکی دانشگاه تهران،
۳. پایان کلیۀ اقدامات و تهدیدهای غیرقانونی، اعم از ضبط کارت دانشجویی، لغو اسکان و ممنوع الورود کردن تعدادی از دانشجویان،
۴. بازگشایی پارکینگ دانشکده برای ورود دانشجویان دارای خودرو شخصی.
◾️ خواسته های مربوط به دانشگاهیان ایران:
۱. آزادی بی قید و شرط کلیۀ دانشجویان بازداشتی دانشگاه های سراسر ایران، بویژه دانشجویان دستگیر شدۀ دانشگاه تهران، بالاخص ماهان گچپزان عیدگاهی و ریحانه معروف،
۲. پایان دادن به وضعیت امنیتی حاکم بر محیط دانشگاهی،
۳. فراهم شدن امکان اعتراض صنفی و سیاسی دانشجویان در شرایطی امن داخل محیط دانشگاه.
در پایان، خاطر نشان می کنیم، در صورت محقق نشدن خواسته های به حق مان و عدم رسیدگی به موارد ذکر شده، به اعتصاب خود ادامه خواهیم داد.
دانشگاه تهران
***
بیانیۀ جمعی از دانشجویان دانشگاه گیلان در محکومیت سرکوب های خشونت آمیز در کردستان و سرکوب دانشگاه:
***
بیانیۀ جمعی از دانشجویان دانشکدۀ زبان ها و ادبیات خارجۀ دانشگاه تهران در رابطه با تشدید و اعمال فشارها بر دانشجویان و از سرگیری اعتصابات خود:
***
نامۀ ۲۱۰ تن از اساتید دانشگاه علوم پزشکی تبریز به رئیس این دانشگاه در حمایت از دانشجویان:
به نام خداوند جان و خرد،
ریاست محترم دانشگاه علوم پزشکی تبریز، جناب آقای دکتر بهمن نقی پور،
با عرض سلام و ادب،
ابتدا به مناسبت درگذشت غمبار دانشجوی جوان پزشکی، خانم آیلار حقی، لازم می دانیم به همه جامعه پزشکی و دانشگاهی و دوستان و همکلاسی های ایشان و خانواده داغدارشان صمیمیانه تسلیت بگوییم.
در روزهای سختی که جامعه، و از جمله فضای دانشگاه از سر می گذارند، بازنگری مکرر شرایط و انتخاب بهترین رویکرد متناسب با اقتضائات زمان بسیار ضروری است، تا مدیریت امور به بهترین وجه ممکن و با درایت و همه جانبه نگری انجام گیرد. این نامه با مشفقانه ترین نیت و برای حصول به این نتیجه نوشته می شود، با امید به اینکه دریچه نوری به این وضعیت نامطلوب بگشاید.
در شرایط کنونی حفظ امنیت دانشجویان که فرزندان یگانه این کشور هستند، از وظایف مهم همۀ ما و بخصوص مدیران دانشگاه است. امنیت دانشجو علاوه بر امنیت فیزیکی، شامل امنیت روانی نیز هست. اعتراضاتی که شنیده نمی شود و خواسته هایی که به آینده ای نامعلوم موکول می شوند، دانشجویان را خسته، فرسوده و مهمتر از هر چیز نا امید می کند. آفت شوم نا امیدی نسل جوان و اندیشمند را باید با راهکاری مدبرانه، مبتکرانه و ایجابی ریشه کن کرد، نه با برخورد و تشدید محدودیت ها. اگرچه تاکنون عدم ورود نیروهای امنیتی به دانشگاه علوم پزشکی تبریز را که نص قوانین است، باید به فال نیک گرفت، اما برخوردهای فزایندۀ انضباطی و تشویق دانشجویان به سکون و محدودیت در ابراز نظر در شرایط انباشت مطالبات ایشان، نتایج نامطلوبی دارد که تشویش و استیصال و نا امیدی گسترده در دانشگاه، یکی از آنهاست. ما با لمس این بی انگیزگی و نا امیدی، نگران آشفتگی روحی و سلب آرامش حداقلی دانشجویان مان برای رسیدگی به وظایف معمول تحصیلی، درمانی و انسانی شان هستیم.
دانشجویان دانشکده های مختلف به حق در تحقق انتظاراتشان از ما و شما در ایجاد یک چتر حمایتگر از ایشان، احساس سرخوردگی دارند و همین موضوع نگرانی مهم دیگر ماست. نبود کنش عملی از طرف استادان در همدلی مشفقانه، دانشجویان را با حس بی یاوری و احساس فاصله و شکافی عمیق میان خودشان و اساتید مواجه کرده است. زنهار که حتی اگر می خواهیم دانشجو به همان کارهای آموزشی و پژوهشی معمولش هم برسد، با این جدا افتادگی روزافزون همین مقدار نیز مقدور نیست. همه ما می دانیم که کار آکادمیک به فضای امن و تعامل میان استاد و دانشجو نیاز دارد و این فضا اگر در گذشته کم یا بیش موجود بود، به سرعت در حال مفقود شدن است و این به معنای از دست رفتن کارایی دانشگاه در دستیابی به مهم ترین اهداف آن است. این یک دغدغۀ جدی است که در صورت تثبیت آن، خروج از این وضعیت بسیار سخت و زمان بر خواهد بود.
برای چاره جویی عاجل در این زمینه، از شما چند درخواست داریم:
◾️ درخواست اول: برای حفظ امنیت دانشجویان، تمام توان خود را به کار بگیرید و نهایت گشاده دستی را به خرج دهید. احکام انضباطی فزاینده دانشجویان را که گه گاه سختگیرانه هم هست، با درایت و برای دستیابی به هدفی بزرگتر، لغو کنید.
◾️ درخواست دوم: در اولین فرصت از تمام ظرفیت و توامندی فردی و حقوقی خویش برای آزاد سازی دانشجویان در بند از این دانشگاه، استفاده کنید و این را فراتر از یک انتخاب، یک امر ضروری تلقی نمایید.
◾️ درخواست سوم: استقلال نهاد دانشگاه را مهم و بنیادین بدانید و با بکارگیری همه ظرفیت های خود و مدیران ارشد دانشگاه، به این اصل اساسی پایبند بمانید.
این روزها، روزهای سختی برای همۀ ماست و باید بکوشیم تا از آزمون این روزهای دشوار، سربلند بیرون آییم. توفیق شما را در راه گذر از این دوران پر فراز و نشیب، از خداوند منان خواستاریم.
پی نوشت: در آخرین روزهای جمع آوری امضاهای این نامه، با خبر شدیم که همه دانشجویان بازداشت شده دانشگاه علوم پزشکی تبریز به قید وثیقه یا غیر آن آزاد شده اند که خبر مسرت بخشی است. آرزوی ما تحقق کامل همه درخواست های مطرح شده در این نامه است.