بیانیهٔ جمعی از دانشجویان دانشکدهٔ روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبائی خطاب به اساتید دانشکده و اعضای جامعهٔ روان رشته ها:
به نام خدای بی قدرتان،
«پرپر کردن یک گل، ستم به همهٔ طبیعت است».
گوته
در روزگاری به سر می بریم که غالب نهادهای اجتماعی دچار ابتذال معنا شده اند؛ از نهاد قانون و امنیت تا نهاد علم، تمام همّ و غمشان این است که صدای مردم و به خصوص دانشجویان این مرز و بوم را خفه کرده و هم دست حاکمیت سرکوبگر در جنایاتش باشند.
اینک، در اتفاقی مؤخر، ملیکا قراگوزلو، دانشجوی روزنامه نگاری دانشگاه علامه طباطبائی، به بیمارستان روان پزشکی امین آباد منتقل شده و در طی تماسی تلفنی، از ضرب و جرح خود توسط کارکنان بیمارستان و نیز اعتصاب غذا خبر داده است. به گفتهٔ وکیل او، تاکنون دستِ کم ٧ متخصص روانشناسی و روان پزشکی، در طول زمان دادگاه، بر امکان ناپذیری تحمل کیفر توسط وی گواهی و هشدار داده بودند. از اینرو نگهداری او در زندان و نیز در بیمارستان مصداق نقض حقوق شهروندی و شکنجه است.
جامعهٔ روانشناسی تا کجا در برابر این ظلم آشکار سکوت می کند و با پافشاری بر این خاموشی، هم دست ظالمان می شود؟ در شرایطی که برای ملیکا و ملیکا ها، احکام سنگین صادر و سلامت جسم و نیز روان آنان توسط غاصبان به گروگان گرفته می شود، صحبت از اخلاقیات و نوع دوستی در کلاس های درس، شوخی ای بیش نیست! اساتید این حوزه و جامعهٔ روان رشته ها بدانند که اگر همچنان انتخابشان سکوت باشد، باید پاسخگوی وجدان خود، مردم و خون های به ناحق ریخته شده باشند.
ما، جمعی از دانشجویان دانشکدهٔ روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه علامه طباطبائی، ضمن محکوم کردن همدستی نهاد روانشناسی با سرکوب، اعلام می کنیم که از سکوت شما استادان، روانشناسان و مشاوران بیزاریم و تا احقاق مطالبات بر حق مردم، کنار آنها خواهیم ایستاد.
***
گزارشی از روزهای خفقان در دانشگاه کردستان: تشخیص دوست از خبرچین مشکل شده است
طبق گزارش دانشجویان دانشگاه کردستان در روزهای گذشته و با شروع ریاست آقای حامد قادر زاده، جو اختناق و سرکوب حاکم بر دانشگاه چندین برابر شده است. پیش از این، اگر دانشجویانِ شرکت کننده در اعتراضات با تهدید و شکنجۀ روحی توسط حراست دانشگاه روبرو بودند، در حال حاضر و تحت ریاست جدید دانشگاه، دانشجویان با پرونده سازی امنیتی توسط عاملان حراست و در همکاری با نهادهای امنیتی خارج از دانشگاه، روبرو گشته اند.
روند این پرونده سازی امنیتی به این صورت است که ابتدا گوشی همراه دانشجو توسط کارمندان دانشگاه و حراست ضبط می شود و در اختیارهای نهادهای خارج از دانشگاه قرار می گیرد. تصویر دوربین های مداربسته از دیگر منابعی است که در اختیار نهادهای امنیتی قرار می گیرد.
در مراحل بعدی، این دانشجویان از طرف نهادهای امنیتی برای تحویل گوشی فراخوانده می شوند، که در بعضی موارد، یا دانشجو را همانجا بازداشت می کنند، یا با اخذ تعهد پرونده سازی برای دانشجو را به زمان دیگری موکول می کنند و در هر دو حال، طی این جلسات، دانشجویان را به شدت مرعوب و تهدید میکنند.
یکی از دانشجویانی که به همین ترتیب بازداشت شده و در موردش اطلاع رسانی شده، نیلوفر نجف پور است که فردای روز ضبط گوشی اش از جانب یکی از کارمندان دانشگاه کردستان، توسط نیروهای امنیتی و در مقابل خوابگاه فرشتگان ربوده می شود.
بنا به گزارش یکی از این دانشجویان، فضای دانشگاه به واسطۀ عملکرد حراست چنان در خفقان، مسموم و مرعوب کننده است که نمی توان دوست و خبرچین را از هم تشخیص داد.
البته فضای امنیتی ایجاد شده توسط ریاست و حراست دانشگاه با واکنش و مقاومت دانشجویان همراه بوده و دانشجویان به صورت خودجوش از روز ۱۳ آذر با اعتصاب کامل و عدم مشارکت در کلاس های درس، اعتراض خود را به این مسئله نشان داده اند.
***
بیانیۀ کنشگران دانشگاه خواجه نصیر دربارۀ فاجعۀ روز دانشجو در این دانشگاه:
به نام زن، زندگی، آزادی
«روز دانشجو گرامی باد.» باز هم وجهه پوچ شعارهایتان را به ما نشان دادید. ۱۶ آذر امسال، به هیچ وجه گرامی نبود! چگونه و با چه رویی مقابل درب دانشگاه بَنِر تبریک می گذارید و در مقابل همان بنر، در مقابل همان در و در مقابل چشمان این همه دانشجو، اجازه می دهید دوستان ما توسط افراد ناشناس به بدترین شکل ربوده شوند و درهای کمک را به روی ما می بندید؟
روز دانشجو به هیچ وجه مبارک نبود! چگونه این روز را در زبان تبریک می گویید، اما در دل هایتان ذره ای احساس مسئولیت در قبال دانشجویان این دانشگاه که در زندان هستند یا هر روز که خبر ربوده شدن برخی از آنها به گوش می رسد نمی کنید؟! شما مسئول سلامت این دانشجویان هستید؛ شما مسئول امنیت این دانشجویان هستید؛ شما مسئولین این دانشگاه هستید و مسئولیت دارید!
شما مسئول حراست از این دانشگاه هستید؛ چگونه در فاصله بسیار کم مقابل چشمانتان دانشجویان را می ربایند و شما حتی فریاد بر‌نمی آرید؟ چه برسد به کمک! شما حتی درب دانشگاه را به روی دیگر دانشجویان می بندید تا کسی نیز نتواند برای کمک به آنها اقدامی کند. چگونه زبانتان در مقابل حجاب یک دختر اینگونه دراز است و دستتان برای حفاظت از دانشجویان اینگونه کوتاه؟!
شما مسئول مدیریت این دانشگاه هستید. چگونه اجازه می دهید نیروهای امنیتی این چنین در دانشگاه رخنه کنند که نه امنیتی برای ما بگذارند، نه نیرویی؟ چگونه افرادی که با هزاران گواه می توانستند به طور کلی از دانشگاه اخراج شوند، نه تنها در دانشکدهۀ خود، بلکه در همۀ دانشکده ها تردد می کنند؛ اما افرادی که از همین دانشجویان آسیب دیده اند تعلیق شده اند؟! چگونه و با کدام قانون؟ با کدام عدالت درمقابل وحشی گری، آدم فروشی و از همه بدتر تبعیض، سکوت می‌کنید؟
شما مسئولین این کشور هستید. ساحت آزادی و امنیت در دانشگاه را به سخره گرفته اید؛ مزدورانتان در روز دانشجو، دانشجو ها را بر زمین کشیدند و در مقابل دوربین های دانشگاه ربودند. لباس شخصی هایتان محوطه دانشگاه را با حضورشان خفه کرده اند و در بیرون از دانشگاه به دانشجویان پوزخند می زنند. با چه رویی در دانشگاه ها حاضر می شوید و همچنان شعارهای تو‌خالی تان را بر سرمان می کوبید؟ ما دانشجویان همچنان ایستاده ایم و کاری خواهیم کرد که همان مزدورانتان را برای پر کردن دانشگاه ها بر سر کلاس بفرستید.
دستتان را از گلوی دانشجو بردارید؛ دانشجو هرگز سکوت نخواهد کرد! همان روز که حکم ممنوع الورودی دادید، دیدید که چگونه پشت هم ایستادیم. حال اوضاع وخیم تر است؛ از مقابل چشمانمان، دوستانمان را ربودند و هیچ یک از نیروهای به اصطلاح حراست تان، کک اش هم نگزید! هر لحظه ای که شما تعلل می کنید، امنیت دوستان ما رنگ می بازد. از ۱۵ آذر تاکنون، ۷ تن از دانشجویان ربوده و دستگیر شدند. چقدر روز دانشجو را گرامی می دارید؟!
دانشجویان دیگر با چه اعتمادی به دانشگاه بیایند؟ آیا شما مسئولین دانشگاه می توانید امنیت دانشجویان را در مسیر دانشگاه تضمین کنید؟! آیا می‌ت وانید امنیت دانشجویان را مقابل درب دانشگاه تضمین کنید؟ در خود دانشگاه چطور؟!
خیالتان آسوده، اگر به هر دلیلی تا به امروز شجاعت و جسارت نیاموخته اید؛ امروز در کلاسی که دانشجوها استادی اش را بر عهده دارند، خواهید آموخت.
حال، زمان واقعیت بخشیدن به شعارهایمان است. تا زمانی که دانشجویان زندانی آزاد نشوند و امنیت دانشجویان را تضمین نکنید، ما دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، دانشگاه را به طور کامل تعطیل می کنیم و در هیچ کلاسی، چه مجازی، چه حضوری، شرکت نمی کنیم.
با یاد دانشجویان دربند: آراد رستم زاد، امیر رضا محمدی دهکردی، علیرضا پورصفر، محمد امین افتخاری، محمد حسین رحمتی، عرفان زارعی، آرین حیدری، امیر حسین گرشاسبی، ریحانه هادی پور، سمیه دوستی
***
وضعیت اضطراری در خوابگاه دانشگاه خواجه نصیر:
طبق اخبار رسیده به دست دانشجویان متحد، در شامگاه ۱۷ آذر و در ادامه آدم ربایی و دستگیری دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی توسط نهادهای امنیتی، ابلاغیه‌ای توسط آقای ناصری فر مدیر امور دانشجویی و دبیر کمیته انضباطی مبنی بر لغو امکان مهمان شدن در خوابگاه دانش در کانال خوابگاه اعلام می‌شود.
این اقدام با علم بر حضور چندتن از دانشجویان به عنوان مهمان در خوابگاه انجام می شود. با پیگیری دانشجویان جهت جلوگیری از خروج دانشجویان مهمان و
خطر دستگیری ایشان، قائم مقام دانشگاه ابتدا قول مساعدت می دهند، اما پس از آن به دستور رعیتی معاونت دانشجویی و ناصری فر مدیر دانشجویی، علیرضا میر علی (سینا) و ٢ نفر دیگر از دانشجویان خواجه نصیر به اجبار خارج می شوند و حتی حراست دانشگاه اجازه ورود ماشین برای سوار شدن این دانشجویان را نمی دهد و آنها را به بیرون می راند.
به محض سوار شدن این دانشجویان به ماشین و شروع به حرکت کردن، ماشین نهادهای امنیتی که یک سمند سفید رنگ بوده است، آنها را متوقف کرده و در خیابان اطراف دانشکده دستگیر می نماید.
این روایت، نشان از همدستی آشکار دانشگاه خواجه نصیر الدین طوسی با نهادهای امنیتی برای دستگیری دانشجویان است.
امنیت جانی این ٣ نفر و امنیت تک تک دانشجویان در خوابگاه های دانشگاه خواجه نصیر در خطر است.
***
بیانیۀ شورای صنفی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیر در رابطه با وقایع تلخ روز دانشجو:
دانشگاه باید محیط امنی برای دانشجو باشد. محیطی که در آن بتوان با آرامش به نشر علم و فرهنگ پرداخت و در راه کاستن از مشکلات مردم قدم برداشت. با این حال در روزهای اخیر مشاهده کردیم که دانشجویان حتی روبروی درب دانشگاه هم در خطر هستند و مسئولین دانشگاه ناتوان در حفظ امنیتشان.
در روز ۱۵ آذر در پردیس ونک، دانشجویان هنگام خروج از دانشگاه مورد ضرب و شتم قرار گرفتند، سپس ۳ تن از آنان ربوده شدند که تا این لحظه ۲ تن هنوز در بندند.
در روز ۱۶ آذر، روز دانشجو، در پردیس سید خندان، هنگامی که در مقابل چشمان حراست دانشگاه، دانشجویان بر روی زمین کشیده می شدند و فریاد «کمک کمک» برمی آوردند، حراست دانشگاه نه تنها به وظیفۀ تعریف شدۀ خود که حفاظت از دانشجویان است، که به وظیفۀ انسانی خود نیز در یاری رساندن به انسانی دیگر عمل نکرد، همان شب، به خانۀ دانشجویان یورش برده شد و آنها را به زور دستگیر کردند.
اما به چه جرمی؟ آیا غیر از این است که افرادی از داخل دانشگاه دانشجویان را شناسایی می کنند؟ آیا حفظ امنیت دانشگاه به عهدۀ مسئولین آن نیست؟
دانشجو چگونه می تواند در محیط دانشگاه فعالیت داشته باشد، وقتی افراد غیر دانشگاهی و تشکل های سرکوب گری در همان محیط وجود دارند که بارها در این چند هفته ثابت کرده اند برای دانشجو خطرآفرین اند؟
دانشجو چگونه می تواند حتی در خانۀ خود تمرکز بر جستن دانش داشته باشد، وقتی هر آینه ممکن است کوبۀ در به صدا در آید و افرادی قصد ربودن او را کنند؟ چگونه می تواند سر کلاس درس حاضر شود، وقتی پیش روی چشمانش در مقابل درب دانشگاه، دانشجوی دیگری را کشان کشان ربوده اند؟
دیگر همۀ دانشجویان به این باور رسیده اند که مسئولین دانشگاه، بخصوص حراست، نمی توانند در مقابل این آتش به اختیاران بایستند و از ساحت دانش و محیط دانشگاه و جان دانشجو حفاظت کنند.
شورای صنفی دانشجویان همواره دغدغۀ امنیت دانشجویان– که از اساسی ترین حقوق انسان در عصر حاضر است- را داشته است. با وقوع فجایع اخیر در پردیس های ونک و سید خندان، شاهدیم که دانشجویان از حضور در دانشگاه احساس امنیت نمی کنند. در چنین شرایطی که برگزاری کلاس های درس سلامت دانشجویان را به خطر می اندازد، جایز نیست تا زمانی که امنیت دانشگاه تأمین نشده، دانشجویی در آن حضور داشته باشد.
از این رو، شورای صنفی دانشجویان، از جناب آقای دکتر کریمی مزرعه شاهی، ریاست محترم دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی، درخواست پیگیری آزادی دانشجویان دستگیر شده، برخورد با افراد سهیم در این جنایت که در دانشگاه حضور دارند و بیرون کردن نیرو های «امنیتی»– که تنها مخل امنیت دانشجویان اند- از محیط مقدس دانشگاه را دارد. همچنین درخواست تضمین امنیت دانشجویان، بخصوص دانشجویان خوابگاهی در دانشگاه و خوابگاه ها را دارد.
در آخر، بنابر بیانات منتشر شده از سوی دانشجویان که برای حفظ امنیت خود تصمیم بر تحریم دانشگاه گرفته اند، شورای صنفی دانشجویان نیز از این تصمیم حمایت می کند. همچنین از اساتید محترم دانشگاه خواهشمند است که با این تصمیم دانشجویان تا زمان تضمین شدن امنیت و آزادی دانشجویان در بند، همکاری به عمل آورند که دیگر شاهد این‌چنین اتفاقات ناگواری در دانشگاه نباشیم. زیرا که دغدغۀ اصلی این شورا چیزی جز امنیت دانشجویان نیست.
با مشت و لگد معنی امنیت چیست؟
با نفی بلد ناجی امنیت کیست؟
با زور مرا مگو که امنیت هست با ناله ز من شنو که امنیت نیست!
فرخی
منبع: شورای صنفی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی