بیانیۀ جمعی از شوراهای صنفی دانشجویی سراسر کشور در خصوص شیوه نامۀ انضباطی مصوب آبان ۱۴۰۱:
بار دیگر، دانشگاه. امروز بیش از هر زمان دیگر، دانشگاه را از زندگی تهی کرده اید. در این دانشگاه خالی، شبحی در گردش است. شبحِ نا امیدی. با ابلاغ شیوه نامه اجرایی آیین نامه انضباطی مصوب آبان ۱۴۰۱، شما این آخرین سنگر امیدِ دانشجو به عدالت را از ایشان گرفتید و اینگونه، دیگر چگونه توانِ زیستن در دانشگاه؟
ابلاغ این شیوه نامه به معنای کشتن هرگونه بختِ اجرای عدالت در دانشگاه است. بنابراین شورای صنفی دانشجویان، به عنوان نماینده ایشان، بر خود واجب می داند تا قویاً اعتراض خود را نسبت به این شیوه نامه اعلام کند. شیوه نامه ای که نه عادلانه است، نه قانونی.
این شیوه نامه، نقض آشکار حقوق انسانی و دانشجویی است. پیش از این در سال ۹۸ نیز شیوه نامۀ مصوب وزارت علوم در نسبت با آیین نامۀ قبلی بسیار ضد دانشجویی بود ولی در شیوه نامۀ جدید معدود مواردی که به نفع دانشجویان بود، حذف و یا به ضرر دانشجو تغییر یافته است. مطابق آن، دانشجو عملاً مجرم است. در اکثر موارد محرز شدن اتهامات، نه بر اساس مصادیق، ادله و شواهد، بلکه بر اساس نظر شورای انضباطی و در برخی از موارد بر مبنای نظر شخص رئیس دانشگاه است.
برخی از موارد تغییر یافته در این شیوه نامه را به اختصار ذکر می کنیم:
۱. حذف بند مربوط به اصل برائت:
بند “هرگونه شک در احراز تخلف بودن رفتار ارتکابی، باید به نفع دانشجو تفسیر شود” از آیین نامۀ جدید حذف شده است.
۲. حذف بند مربوط به اجبار به اقرار در اصل رسیدگی و دادرسی منصفانه: بند “ادلۀ استنادی و ابرازی علیه دانشجو باید به گونه ای باشد که به دور از هر گونه شک، شبهه و شائبه و تنها با با برداشت معقول، اثبات کنندۀ تخلف ادعایی باشد. و آزار دانشجو و اجبار و اقرار به هر نحوی و به هر منظوری ممنوع می باشد” به طور کامل حذف شده است.
۳. حذف بند مربوط به حقِ مطلع شدن از جزئیات پرونده. در آیین نامۀ جدید دانشجو عملاً حق مشاهدۀ پروندۀ خود پیش از دفاع را ندارد.
۴. بر اساس تبصره ۲ ماده‌ی ۳۲ این شیوه نامه، ایجاد گروه های مجازی بالای ۱۰۰ نفر فقط با مجوز نشریات مجاز است و تشکیل گروه های غیرقانونی می تواند از یک ترم تعلیق تا اخراج از دانشگاه و ۵ سال محرومیت از تحصیل را به دنبال داشته باشد. همچنین عضویت در گروه های غیرقانونی مشمول تعهد و توبیخ کتبی با درج در پرونده می شود.
فارغ از مبهم بودن این تبصره که مشخص نیست به چه گروه هایی در کجا اشاره دارد و فارغ از آنکه می دانیم خیلی از گروه های درسی و کلاسی بیش از این عدد جمعیت دارد؛ این تبصره مشخصاً مصداق بارز زیر پا گذاشتن حریم خصوصی دانشجویان و حق آزادی بیان آنان است.
۵. تشخیص حریم خصوصی دانشجو بر عهدۀ کمیتۀ انضباطی است. بر این اساس صفحات مجازی دانشجویان جزو حریم خصوصی محسوب نمی شود و کمیتۀ انضباطی حق تجسس در این صفحات و استناد به آنها را دارد. همچنین مادۀ مربوط به اصل عدم تجسس با گزارۀ کلی “کمیته حق تجسس در موارد خارج از پرونده را ندارد” بیان شده است، که به طور کلی این حق را به کمیته می دهد تا به هر نحوی در زندگی دانشجویان تجسس کند.
۶. بند مربوط به حق برگزاری تجمعات مسالمت آمیز در دانشگاه به طور کامل حذف شده است. بنابراین برگزاری و شرکت در هر گونه تجمعی علی الخصوص تجمعات اعتراضیِ مسالمت آمیز، تخلف محسوب می شود و از ۲ ترم تعلیق تا اخراج از دانشگاه را به دنبال دارد.
۷. در این شیوه نامه، استنکاف دانشجو از دادن تست اعتیاد به منزلۀ پذیرش اعتیاد است! بر این اساس به صورت کلی اصل برائت دانشجو و اصل دادرسی منصفانه عملا بی معنا خواهد بود!
۸. تنبیه مربوط به حجاب و پوشش نامناسب نیز از یک ترم تعلیق به ۴ ترم تعلیق افزایش یافته است!
۹. ابهام بند مربوط به شکایت و شرایط و اطلاعات شاکی در این آیین نامه به گونه ای است که شاکی می تواند به شکل ناشناس، ثبت شکایت کند!
۱۰. تمامی بندهای مربوط به روند احضار دانشجو به کمیتۀ انظباطی تغییر کرده است و مهلت مراجعۀ دانشجو، فرستادن احضاریۀ دوم و پیش برد پروندۀ انظباطی دانشجو در صورت عدم مراجعه، از ۱۰ روز و ۵ روز به ۲۴ و ۴۸ ساعت تغییر کرده است!
به جرئت می توان گفت که تمامی تغییرات این شیوه نامه، به ضرر دادخواهی دانشجو است. آنچنان که هیچکس کوچکترین امکانی برای دفاع از خود را نداشته باشد. این شیوه نامه به اصولی که ترسیم می کند هم پایبند نیست.
اصولی چون اصل قانونی بودن (کمترین چیزی که در این شیوه نامه دیده می شود، قانون است)، اصل بی طرفی (با گرفتن امکان دفاع عادلانه از دانشجو، این شیوه نامه اصلاً بی طرف نیست)، اصل محرمانگی (این اصل به دقت اجرایی خواهد شد، چراکه فرآیند بسیار نا‌عادلانه کمیته نیاز به محرمانه ماندن دارد)، اصل مستند بودن (با توجه به اختیارات تازه اعضا کمیته، این اصل هم زیر سؤال می رود)، اصل شفافیت لازم الاجرا است لیکن گوش دانشجو باید همواره در دسترس باشد مبادا دیر خبردار شود، و در آخر اصل عدم تجسس که ما گمان می کنیم در این شیوه نامه به قصد مزاح و طنز و خودمانی کردن متن شیوه نامه بدان اشاره شده است. این شیوه نامه، شیوه نامۀ انضباطی نیست، بلکه شیوه نامۀ «مجازات» است. چراک ه در آن دانشجو پیشاپیش مجرم است. مجرمی که باید برای آگاهی از «شیوه» مجازاتش، به کمیته رجوع کند. نگارندگان این متن یا هرگز دانشجو نبوده اند یا سال هاست از فضای دانشجویی بیرون شده اند. اینان فراموش کرده اند که دانشگاه را نه اساتیدش می سازند، نه مسئولینش. دانشگاه را دانشجویان می سازند و به آن زندگی می بخشند. این شیوه نامه تنها ضد دانشجو نیست، بل ضد دانشگاه است. آنچه شما می کنید، قتلِ نفسِ دانشگاه است. آنچه شما می کنید، تهی کردن دانشگاه از خودِ زندگی است. باید پرسید چرا این شیوه نامه می بایست در این زمانه پر التهاب ابلاغ شود؟ علت آن، به جز قانونی کردن اقدامات غیرقانونی دانشگاه و مجرم پنداشتن دانشجویان چه چیزی می تواند باشد؟
اجرایی شدن این شیوه نامه تنها باعث شعله ور تر شدن خشم دانشجویان خواهد شد و فضای دانشگاه را برای زیستی امن، دورتر از قبل خواهد کرد. شوراهای امضا کننده این بیانیه از وزرای علوم و بهداشت می خواهند تا هرچه سریعتر حکم به باطل شدن این شیوه نامه دهند. در غیر اینصورت، طبیعی است اگر فردای دانشگاه، چون شبی تیره پدیدار شود که در آن گربه ای چون سمور می نماید.
شوراهای صنفی امضا کننده:
۱. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه تهران
۲. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه شیراز
۳. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه شریف
۴. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شیراز
۵. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه گلستان
۶. شورای صنفی دانشجویان دانشکده‌ی علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی
۷. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه گیلان
۸. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه صنعتی بیرجند
۹. شورای صنفی دانشجویان آموزش عالی گناباد
۱۰. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه دامغان
۱۱. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه امیرکبیر
۱۲. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه کاشان
۱۳. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه اصفهان (مرکز آموزش عالی شهر رضا)
۱۴. شورای صنفی و رفاهی دانشجویان دانشگاه علوم و فنون دریایی خرمشهر
۱۵. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه اراک
۱۶. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه زابل
۱۷.شورای صنفی دانشجویان خواجه نصیرالدین طوسی
۱۸. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه هنر تهران
***
بیانیۀ جمعی از دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران در واکنش به همکاری مسئولین دانشگاه با نهادهای امنیتی و بازداشت غیرقانونی محمد شباهتی در روز دانشجو:
«چه فرق می کرد زندانی در چشم انداز باشد یا دانشگاهی؟»
گفتنی ها را گفته ایم و مطالباتمان را شفاف و رسا بیان کرده‌ایم. اکنون هرآنچه که از ما می شنوید، زاییده خشم است و حق طلبی و دفاع از زندگی، باشد که آیندگان ما با شرّ و سیاهی غریبه باشند.
امسال، روز دانشجو، در جریان اعتراضات مردمی و با وجود سرکوب ها و نفس های گرفته شده به دستان خونین حکومت در جای جای سرزمینمان، صدای دانشجویان خفه نشد. در ۱۶ آذر، در پردیس مرکزی دانشگاه تهران، و همزمان با حضور رئیس جمهور در دانشگاه مسئولین وقیح دانشگاه تهران و وحوش حراست، عاملان «خشونت فیزیکی، کلامی و بازداشت دانشجو در داخل دانشگاه» بودند. محمد شباهتی دانشجوی انسان شناسی دانشگاه تهران و فعال صنفی دانشجویی، در میان جمعی از دانشجویان و در حضور علیرضا وجهی، معاون ضددانشجوی امور دانشجویی دانشگاه تهران، مورد ضرب و شتم قرار گرفت و در صحن دانشگاه توسط بیش از ده نفر مإمور حراست دانشگاه، ربوده و به ساختمان حراست برده شد. علیر‌غم وعده های مسئولین و مقاومت و پیگیری دانشجویان دیگر، این دانشجو تحویل نهادهای امنیتی داده شد. در همان روز دست کم دو دانشجوی دیگر نیز توسط حراست و نیروی امنیتی به صورت خشونت آمیز بازداشتد و ساعاتی بعد آزاد شدند.
جنابان مقیمی و وجهی! شما مسئول تمام و کمال بی حرمتی ها، خشونت ها و بی قانونی هایی هستید که به طور علنی در روز ۱۶ آذر ۱۴۰۱ رخ داده است. در این خصوص چه دارید که بگویید؟ در همان روز آقای وجهی قول آزادی محمد شباهتی را دادند و شگفتا که بدان عمل نکردند! ننگ بر شما که غلامان حلقه به گوش نیروی سرکوبید. ما در برابر این بی قانونی، این هتک حرمت دانش، دانشجو و دانشگاه ساکت نمی مانیم و در پی احیای حرمت و شرف خود برمی خیزیم. ما از تمام دانشجویان و اساتید آزادی خواه و آزاداندیش دانشگاه های سرتاسر کشور، بویژه تمام دانشکده های دانشگاه تهران درخواست داریم که با هم سرنوشتان خود، به دفاع از خانه خود برخیزند. ما در برابر بی قانونی و بازداشت دانشجو درون دیوارهای دانشگاه قیام می کنیم تا زمانی که حضور حراست به عنوان بازوی سرکوب و ارعاب و خشونت، از دانشگاه ساقط شود تا فریاد حق طلبی همه ملت ایران آزادانه به دور از وحشت و خشونت از پنجره دانشگاه به گوش برسد.
در آخر، به مسئولین مربوطه گوشزد می کنیم که ما خواستار آزادی هرچه سریع تر تمام دانشجویان بازداشتی از جمله محمد شباهتی، لغو ممنوع الورودی های غیرقانونی، لغو شیوه نامه مذبوحانه جدید، اخراج عاملان خشونت و توحش در حریم دانشگاه و ممنوعیت بازداشت دانشجو درون خود دانشگاه هستیم و تا زمان رسیدن به این مطالبات، دست از مقاومت نخواهیم کشید و فریادی بلندتر برای همرهان، همدردان و هموطنان خود سر خواهیم داد.
***
بیانیۀ قرائت شده در دانشکدۀ علوم اجتماعی دانشگاه علامه طباطبایی:
ما هنوز زنده ایم.
از ۱۶ آذر ۱۳۳۲ که برای خوش‌خدمتی به اربابانتان، طاق نصرتی از خون را برای اعلیحضرت آراستید؛ تا ۱۶ آذر ۱۴۰۱ که دانشجویان را ربودید و ممنوع الورود کردید تا دلقکِ جمهور با خیال آسوده خاطره تعریف کند و دانشجویان استیجاری اش برایش کف و سوت بزنند، سودای مرگ ما را داشتید. این آرزو را به گور خواهید برد: “ما هنوز زنده ایم”.
ما هنوز زنده ایم، پس از ٧٠ سال همچنان جوان و آماده و جان بر کف. نه از تهدیدها و ارعاب هایتان می هراسیم و نه دیگر زندگیِ ذلیلانه زیر عبای مرگ آلود شما را بر می تابیم. جنبش دانشجویی به مدد پشتوانه مردم آن تاج به سرِ تکیه داده به تاریخ خونین ۲۵۰۰ ساله را به زیر کشید، آگاه باشید که شما مصادره کنندگان نامِ آن ٣ دانشجوی شهید نیز از آتش خشم ما در امان نخواهید بود. روز دانشجو تبریکی ندارد. تبریک را در این روز تاریخی کسانی به یکدیگر گفتند که در جنایت و سرکوب شریک بودند.
٢ ماه در کوچه و خیابان های این سرزمین جنایت جنگی مرتکب شدید، چند صد نفر را به قتل رساندید، از کودک معصومی که هدف تیر مزدورانتان قرار گرفت تا جوان بی گناهی که با اتهامات واهی، طناب دار را به دور گردن او نهادید و هزاران تن دیگر را، از مادران داغدار تا فعالین سیاسی، مدنی و دانشجویی به زندان کشاندید به این خیال که خواهید توانست سرو ایستادگی و مقاومت ملت را تبر زنید، حال آنکه این سرو ایستادگی همچنان پا برجاست.
بیش از یک ماه است که ٣ دانشجوی این دانشکده، میلاد عبدی، حسین برزو و جمشید مظفری با پرونده سازی حراست و نیروهای امنیتی ربوده شده اند. طبق اخبار واصله، دوستان و هم دانشکده ای های عزیزمان در مزان بدترین اتهامات قرار گرفته، در وضعیت بغرنجی بسر می برند و وعده های دروغین مسئولان دانشگاه مبنی بر آزادی آنان راه به جایی نبرده است. پیشتر نیز محمد خانی دیگر دانشجوی دانشکده ما بازداشت شده، در واقعۀ زندان اوین مجروح گشته و همچنان در وضعیت جسمی نامناسبی قرار دارد.
ما دانشجویان دانشکده علوم اجتماعی علامه خواستار آزادی بی قید و شرط تمام دانشجویان زندانی دانشگاه های سراسر ایران هستیم و اجازه نخواهیم داد بر نام پرافتخار دوستانِ در بندمان مهر فراموشی و بی‌توجهی زده شود.
مسئلۀ دیگر زمزمه هایی است که این روزها در رابطه با جذب اساتید جدید در گروه های آموزشی دانشکده به گوش می رسد. نام هایی که رزومه ای جز تولید شبه علم و خدمت به دستگاه های ایدئولوژیک و امنیتیِ حاکم ندارند. به مسئولینی که دانشگاه را ملک طلق خویش می دانند خواهیم گفت: “تمدن زایی و تولید علمی که شما از آن سخن می گویید، چیزی جز توحش زایی نیست، دانشگاه متعلق به دانشجویان است و ما در سرنوشت علمی خویش دخیلیم و در جذب و حذف اساتید به شیوه های گوناگون مداخله خواهیم کرد”.
خطاب به ملت شریف ایران،
شما در این دو ماه آزاد زیستن را دگرباره معنا کردید. جنبش دانشجویی همراه و هم قدم با شما ایستاده است و به بانگ بلند اعلام می کند نخواهیم گذاشت خواست دموکراسی خواهی و برابری طلبی شما مردم ایران به دست مرتجعین داخلی و خارجی مصادره شود. ارتجاع همواره به اشکال گوناگون خود را در جنبش های مترقی این تاریخ، بازتولید کرده است. از اصلاح طلبانی که اکنون دوباره به صحنه آمده اند تا جمهوری اسلامی استخوان پاره ای از نعش قدرت را به دامانشان بیاندازد و چنان ناشنوا شده اند که انگار سالیان پیش صدای دانشجویان و کارگرانی که یکصدا فریاد می زدند “ماجرای اصلاح طلب و اصولگرا تمام شده است” را نشنیده اند تا نوع دیگری از ارتجاع که می خواهد خروج مردم ایران از انقیاد را ذیل سلطه و انقیادی دیگر در آورد. اینان راه حل را یا در سلطنتی سیاه و خونین و منقرض شده می بینند و یا دست به دامان قدرت هایی می شوند که کمتر از مستبدین داخلی در این سال ها بر مردم فرودست جهان ستم نکرده اند. خطاب به تمام مصادره کنندگان و مرتجعین: “شما آزادید که سخن بگویید، امّا بدانید سخن هایتان دیگر خریداری در میان آحاد مردم و دانشجویان ندارد و ملت آگاه ایران، پیروزمندانه با گذر از مزار نحس تان، آیندۀ خویش را خواهد ساخت”.
پیروزی یک بار و برای همیشه متعلق به ملت ایران است.
***
بیانیه ۱۱ نهاد دانشجویی در اعتراض به تغییر شیوه نامه انضباطی:
چندی است که وزارتخانه های علوم و بهداشت، از تمهید جدید خود برای سرکوب دانشگاه رونمایی کرده اند. شیوه نامۀ جدید آیین نامه انضباطی دانشجویان که با امنیتی ترین رویکرد نسبت به زیست سیاسی و اجتماعی دانشجویان تدوین شده است با جرم انگاری های گسترده و نقض بی سابقه حقوق اساسی دانشجویان و پایه ای ترین اصول حقوقی همچون اصل برائت، اصل حق بر استماع، اصل شفافیت در رسیدگی و … در آبان ماه اخیر و بدون حضور نمایندگان دانشجویان تدوین و در کمترین مدت به دانشگاه ها ابلاغ شده است. دستپاچگی اقتدارگرایان در تغییر سریع این شیوه نامه نشان از ترس شدید آنها از دانشگاه و جنبش دانشجویی است. در این میان همزمان که دانشگاه ها صحنه اعتراض و اعتصاب است، مسئولان دانشگاهی بجای همراهی با دانشجویان و حفاظت از آنها، پیمانکار نهاد امنیتی شده و به پرونده سازی و تسهیل سرکوب انضباطی دانشجویان مشغول بودند. در این روزها، شاهد ورود نیروهای امنیتی به صحن دانشگاه ها، خوابگاه ها، شلیک گلوله به سمت دانشجویان، ضرب و شتم و بازداشت دسته دستۀ آنان بودیم. طنز تلخی است که آنان که در سرکوب مصمم تر از همیشه اند، شعار گفتگو سر داده و همزمان چنین شیوه نامه ای را تصویب می کنند.
دانشگاه نشان داد که پس از خزان دوران کرونا، اکنون سربلند در کنار مردم ایستاده است و زین پس بیش از پیش در صحنه سیاسی کشور نقش ایفا خواهد کرد.
ما تشکل های دانشجویی امضاکنندۀ این بیانیه بار دیگر اعلام می کنیم که در وهلۀ اول این شیوۀ مخفیانه تغییر مقررات، غیردموکراتیک و توهین آمیز است. علاوه بر این مورد، با محتوای این تغییر نیز مخالفت جدی داریم و خواستار ابطال تمام و کمال شیوه نامۀ جدید انضباطی و تشکیل شورایی که تمام دانشجویان را نمایندگی کند برای بازنگری در آن هستیم.
امضاکنندگان:
۱. انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه شریف
۲. انجمن اسلامی دانشجویان ترقی‌خواه دانشگاه پلی‌تکنیک
۳. انجمن اسلامی آرمان دانشجویان دانشگاه علم و صنعت
۴. انجمن اسلامی رویش دانشجویان دانشگاه علم و صنعت
۵. انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه خلیج فارس بوشهر
۶. انجمن اسلامی دانشجویان آزاداندیش دانشگاه علامه طباطبایی
۷. انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز
۸. انجمن اسلامی پیشرو دانشگاه تربیت مدرس
۹. انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه خواجه نصیر
۱۰. انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کرمان
۱۱. شورای صنفی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز
***
استعفای امیر علی سهراب پور از عضویت در هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران
دکتر میر علی سهراب پور طی نامه ای استعفای خود را از عضویت در هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران به رئیس دانشگاه اعلام کرد.
ایشان در این نامه عنوان کردند که تصور نمی کردند، شاهد عمق و وسعت یافتن نگاه نداشتن حرمت اساتید و دانشمندان کشور، بی اعتنایی به خرد جمعی، و پشت کردن به بدیهیات شایسته سالاری و شایسته گزینی، در دانشگاه باشند.
