سه شنبه, 04 مهر 1402 . چهل‌وپنجمین کمیته میراث جهانی یونسکو در شهر ریاض عربستان درحالی به کار خود پایان داد که در مجموع ۴۲ محوطه تاریخی، فرهنگی و طبیعی به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد.
به گزارش ایسنا، در چهل‌وپنجمین اجلاس کمیته میراث جهانی در شهر ریاض عربستان سعودی، در مجموع از میان فهرست ۵۰ نامزد معرفی‌شده در طول سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۳ که دارای ارزش جهانی برجسته بودند در نهایت ۴۲ محوطه شامل ۳۳ محوطه باستانی و ۹ محوطه طبیعی به فهرست میراث جهانی یونسکو راه یافتند.
فهرست میراث جهانی یونسکو با احتساب ۴۲ مکان جدید، اکنون شامل ۱۱۹۹ مکان در سراسر جهان است که ۹۳۳ محوطه فرهنگی ـ تاریخی، ۲۲۷ محوطه طبیعی و ۳۹ محوطه نیز ترکیبی (فرهنگی-طبیعی) هستند.
از جمله محوطه‌های باستان‌شناسی که به تازگی وارد فهرست میراث جهانی یونسکو شده‌اند می‌توان به گورهای مرموز در کره جنوبی، قلعه‌های عصر وایکینگ‌ها در دانمارک و شهرهای اروپایی از جمله کولدیگا در لتونی و ارفورت در آلمان و شهر Saaz Hops در جمهوری چک اشاره کرد. علاوه‌بر این، چندین محوطه باستان‌شناسی موجود گسترش یافتند و شامل مناطق جدید شدند، مانند معبد «Koh Ker» در کامبوج.
پرونده ۵۴ کاروانسرای ایران واقع در ۲۶ استان کشور نیز به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد.
محوطه‌های طبیعی اضافه‌شده به این فهرست نیز مواردی چون پارک ملی کوه‌های بِیل اتیوپی، صخره‌ها و غارهای تبخیری آپنین شمالی در ایتالیا، توده جنگلی اودزالا ـ کوکوآ (کنگو) و آتشفشان‌ها و جنگل‌های کوه پله و پیتون‌های مارتینیک شمالی (فرانسه) را شامل می‌شود. چندین محوطه طبیعی از جمله جنگل خشک آندرفانای ماداگاسکار و مجمع‌الجزایر «کات با»ی ویتنام در خلیج ها لونگ نیز شامل گسترش و شمول مناطق بیشتری شدند.
چرا «جنگل دیزمار» ثبت جهانی نشد؟
برای اینکه یک محوطه در فهرست میراث یونسکو قرار گیرد باید به عنوان «ارزش جهانی برجسته» در نظر گرفته شود و همچنین باید یکی از ۱۰ معیار تعریف‌شده از سوی یونسکو را داشته باشد. مطابق با چندین مورد از این معیارها، «سنگ‌های گوَزن» مغولستان که به عنوان قربانگاه در اواخر عصر برنز (۱۲۰۰ تا ۶۰۰ قبل از میلاد) استفاده می‌شد و همچنین «ساختار Talayotic» اسپانیا در جزیره منورکا در غرب دریای مدیترانه به دلیل اهمیت مذهبی مرتبط با «جهت‌یابی نجومی» امسال وارد فهرست میراث جهانی یونسکو شدند.
محوطه دیگری که در این فهرست گنجانده شد، ساختارهای آئینی «Hopewell» آمریکا در رودخانه اوهایو بود. این هشت سازه آئینی بومی که بین ۲۰۰۰ تا ۱۶۰۰ سال پیش ساخته شده‌اند، منعکس‌کننده شکل‌های هندسی دقیق و همچنین تپه‌هایی هستند که برای احاطه کردن میدان‌های وسیع تغییر یافته‌اند.
در حالی که بیش از ۴۰ محوطه در جریان اجلاس ۲۰۲۳ در عربستان به فهرست یونسکو اضافه شد، در این میان برخی از کشورها مانند انگلستان، دست خالی به خانه بازگشتند. با وجود اینکه دولت بریتانیا در ماه آوریل اعلام کرده بود پرونده هفت محوطه از جمله شهر یورک و پارک‌های دریایی لیتل کیمن را برای بررسی به یونسکو ارسال می‌کند در نهایت هیچ یک از آن‌ها به فهرست یونسکو راه نیافتند.
این شگفتی‌های تاریخی و طبیعی بی‌نظیر اکنون برای نسل‌های آینده محافظت خواهند شد و جامعه دوستدار تاریخ جهانی می‌توانند آسوده باشند که فرزندانشان نیز می‌توانند با شکوه و احترام به گذشته بنگرند.