پاینده ایران، ای آفریدگار پاک ترا پرستش می کنم و از تو یاری می جویم

 

هم میهن! در شبیخون یکم آذر ماه سال ١٣٧٧ خورشیدی داریوش و پروانه فروهر رهبران حزب مارا که بیش از پنجاه سال بر دوام برای استقلال، آزادی و عدالت اجتماعی در میهنمان تلاش کردند نا جوانمردانه از ما گرفتند.

 

هجده سال از آن روز سیاه می گذرد و تاکنون آگاهی بایسته در مورد این جنایت جانسوز و دد منشانه به ملت ایران داده نشده است و جنایت آفرینان همچنان در پس پرده ابهام پنهانند و چنان زخمی بر قلب بازماندگان قربانیان این جنایات نشاندند که تا ابد همراه ماست و بغض آن در گلویمان پاره ای از پیکرمان شده است و بار سوگ و درد خویش را با غرور بر شانه هایمان می کشیم و امید به دادگستری و دادخواهی را در لابه لای زخم های دلمان پاس می داریم تا شاید سرانجام نهال امید به زندگی به دور از تبعیض ها و بی عدالتی ها در میهنمان بروید.

 

هم میهن! دل آرامی از این درد تنها در تلاشی فراگیر برای رسیدن به جامعه ای رها از گلوله ها، طناب ها، دشنه ها و شلاق های خشک اندیشی است و تنها در این تلاش است که سهم پر غرور خود را از ایرانی بودن  ادا خواهیم کرد.

 

داریوش و پروانه، دو عاشق ایران که وجودشان سر شار از پاکی، عشق به مردم ومردم سالاری و بیزار از تبعیض و نا برابری های جنسیتی و قومی بود، در خانه امنشان با دشنه و کارد دژخیمان نا جوانمردانه به شهادت رسیدند.

 

آن دو، سرو قامتانی بودند که از دوران نو جوانی سر در راه مبارزات میهن پرستانه نهادند، به گونه ای که نمادی از استقلال طلبی، آزادی خواهی و عدالت جویی در نهایت پاکی در زندگی شخصی و درستی در اخلاق سیاسی و از خود گذشتگی در مبارزات اجتماعی شدند و یاران و همرزمان را به قله های بلند راه و رسم ملت گرایی ایرانی، پاک دستی، تبعیض گریزی و همبستگی ملی راهنما و راهبر بودند.

 

هم میهن! پس از دشته آجین شدن آن سرآمدان دوران، دادخواهی ها در چنبره بی عدالتی گرفتار آمد و دستهای پیدا و پنهان تلاش کردند به شیوه های گوناگون حتا با جلوگیری از برگزاری آیین های سالگرد، شاید گرد فراموشی بر حافظه مردم ستمدیده بپاشند ولی وجدانهای بیدار ایرانیان و جهانیان همچنان در انتظار روشن شدن واقعیت این جنایت ها و دادگری آن به دور از بند و بست های فرا قانونی هستند.