ترجمه مقاله محمود دلخواسته در هافینگتون پست. 

برای دیدن اصل مقاله اینجا را کلیک کنید.

“نسل جوان امروز تاریخ این کودتا را نمی داند. این یک روایتی از انقلاب ایرانیان است. بسیاری از مردم نمی دانند رژیم سرکوبگر و فاسد فعلی، نتیجه سرنگونی و بیرون راندن شاه نیست، بلکه نتیجه کودتا در برابر اهداف و اصول راهنمای انقلاب است.”(1)

فاجعه انگیزترین لحظات انقلاب ایران سال 1979-1357 “جمعه سیاه” بود.  در کمتر از چند روز، شاه که با دو تظاهرات بزرگ در برابر رژیم خود، رژیم را متزلزل می دید، برای جلوگیری از سومین تظاهرات، حکومت نظامی را در ساعات اولیه صبح روز 7 سپتامبر 1978 اعلام کرد. همچون بسیاری از ایرانیان، در آن لحظه، برای فرار از گرمای تابستان به پشت بام منزل مسکونی ام برای خوابیدن پناه برده بودم.

من از راهپیمایی روز قبل که نزدیک 14 ساعت به طول انجامید و نیز از مواجهه با سربازان و گازهای اشک آور سخت کوفته بودم. که ناگهان صدای موزیک مارش نظامی را از رادیوی پدرم در حیاط شنیدم. سخنگوی رادیو با صدایی محکم – که با هدف ایجاد ترس و وحشت در قلب مخاطبان بر می آمد- حکم اعلام حکومت نظامی را قرائت می کرد، که در صورت تجمع بیش از سه نفر، افراد تحت پیگرد و بازداشت قرار خواهند گرفت. من بآرامی به طبقه پایین آمدم تا برادرم، مسعود، را از خواب بیدار نکنم. چون می دانستم که کشته شدن در آن روز بسیار محتمل و جدی است (او چند ماه بعد کشته شد).

به عنوان فرزند پدری که از هواداران وفادار محمد مصدق، نخست وزیر منتخب مردم که توسط کودتای سازماندهی شده توسط سیا و سازمان اطلاعاتی بریتانیا در سال 1953 سرنگون شده بود،(2) به طور غریزی می دانستم که در آن روز ما نمی باید به ترس اجازه بدهیم برای زندگی مان تصمیم بگیرد; که اگر ما در خانه هامان می نشستیم دیکتاتوری ادامه می یافت.

من به میدان ژاله و به گروه تظاهرکنندگانی که پیشاپیش جمعیت و نزدیکترین به واحد نظامی بود رسیدم. به زودی، زره پوش روسی بوسیله مسلسل سنگین به روی مردم آتش گشود. غریزه نظامی من می گفت، اگر یک شانس نجات وجود داشته باشد، دویدن به سمت پیاده رو می باشد. دویدم، اما به روی چند زن و مرد افتادم و دیگر نتوانستم حرکت کنم و من منتظر تیر خوردن شدم. به محض اینکه شلیک گلوله ها پایان یافت، من به عقب نگاه کردم و مردمی را دیدم که هنوز به روی هم افتاده بودند.

سر آنها فریاد زدم:” بلند شوید، ترسوها! شما می دانستید که امروز آنها شما را می کشند و اگر شما اینقدر ترسو بودید چرا اینجا آمدید؟” اما همانطور که من اینها را می گفتم، دیدم که خونهای ریخته شده از بدنهاشان کف خیابان را سرخ می کرند.  آن روز ما به مقابله خود با ارتش برای حدود پنج ساعت دیگر ادامه دادیم. بعدها، سرهنگی افشا کرد که تیمسار مسئول دستور داده بود پس از آن، ژنرال مسئول کشتار دستور داده بود تا سربازانش، برای خلاص شدن از شر جنازه های کشته شده آنها را به کامیون های حمل زباله منتقل کنند.

پنج ماه بعد، رژیم شاه رفته بود. چند روز قبل از سرنگونی کامل، من از کشته شدن می ترسیدم.  از خدا خواستم تا به من اجازه دهد که زنده بمانم، تا حتی اگر شده برای یک هفته بعد از سرنگونی رژیم، در جامعه آزاد و در آزادی را که رویای آن را در سر داشتیم و تلاش می کردیم، تجربه کنم.

با این حال، درست پس از سرنگونی رژیم، سایر نیروهای سلطه جو و قدرت طلب شروع به خوردن آزادی های سخت بدست آمده به منظور بازسازی استبدادی دیگر تحت لوای دین و به نام اسلام کردند. همانطور که بهار آزادی انقلاب در حال گذر بود، کشور یک تحول تازه ای را به سمت دیکتاتوری اقتدار گرای(شاه) به دیکتاتوری تمامیت خواه/توتالیتر را تجربه می کرد.

آخرین مانع این فرایند، ابوالحسن بنی صدر، رییس جمهور بود، کسی که به درخواست های آیت الله خمینی مبنی بر بازسازی استبداد دینی پاسخ منفی داد و از اطاعت او سر باز زد.

بنی صدر به خمینی نوشت:” اگر دنبال آلت هستید آلت فراوان است، از من چنین انتظاری نداشته باشید، شاه سرنگون نشد تا بساطی بدتر از ان جانشینش شود.“(3) بنی صدر در کودتای 21 ژوئن 1981 از طریق کودتا سرنگون شد.

نسل جوان امروز ایران تاریخ این کودتا را نمی داند، این یک روایت به سرقت رفته از انقلاب ایران است. بسیاری از مردم نمی دانند که رژیم فاسد و مستبد امروز نتیجه سرنگونی شاه نیست بلکه نتیجه کودتا علیه اهداف و اصول راهنمای انقلاب مردم ایران است. امروز، بسیاری از مردمی که در انقلاب شرکت داشتند از این بابت پشیمان هستند و بسیاری از جوانان از اینکه دست به انقلاب دیگری بزنند اظهار تنفر می کنند. به همین دلیل است که بسیاری از سیاست و فعالیتهای سیاسی دست کشیده اند و برخی هم خود را به دام توهم این امر انداخته اند که این رژیم قابل اصلاح است.

در واقع، باور قابل اصلاح بودن این رژیم پاشنه آشیل جنبش سبز بود.

یکی از اشکالات روانی مردم ایران، که بسیار در میان مردم و نخبگان وجود دارد، این است که در برابر مشکلات و تجربه های اجتماعی تجربه ها را نیمه رها می کنند. به هر دلیل، ایران نخستین کشور در منطقه بوده است که در میان کشورهای اسلامی مسئول تغییرات پایه ای و ساختار های سیاسی بوده است. در انقلاب مشروطه سال 1905، به طور مثال، زمانی که بسیاری از کشورهای اروپایی توسط رژیمهای استبدادی اداره می شدند، ایران نظامی دموکراتیک را پایه ریزی کرد.

در سال 1951، تحت نخست وزیری مصدق، ایران نخستین کشوری شد که نفت خود را ملی کرد و سیاست “موازنه منفی” (موازنه عدمی) را بر پایه اصول استقلال و آزادی معرفی کرد. و در نوشته های فیلسوف فرانسوی میشل فوکو،انقلاب 1979، “روح سیاسی ای را معرفی کرد که مردم غرب از زمان رنسانس و بحران بزرگ مسیحیت آن را فراموش کرده بودند.”(4)

با این حال، مردم زمانی که با یک مانع در دستیابی به هدف شان مواجه می شوند، از پیگیری هدف دست می کشند. متوجه نشده اند که انقلاب یک رویداد نیست بلکه یک فرایند است و سرنگونی یک رژیم فقط یک نقطه آغاز است. به قول حافظ شاعر عارف ایرانی در قرن 13 ام میلادی عنوان می کند:

که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها

 استبداد تاریخی که در طول قرون قوانین مستبدانه را بر کشور حاکم ساخته است با یک فشار سرنگون نمی شود. این نیازمند تفکر عمیق، پشتکار و باور به امید به عنوان سلاح اصلی تلاش و کوشش  دارد.

با وجود این شکستها، ایرانیان هیچگاه این مقدار به ساختن جامعه ای دموکراتیک حقیقی نزدیک نبوده اند، که جمهوری شهروندان می تواند، راه را برای خروج از خشونت (به ظاهر ناپایان) جاری که کشورهای اسلامی را در برگرفته است راهبری کند و نیز جهان را که در حال تجربه کردن بحران پایان ناپذیر نظام سرمایه داری است برهاند.

برای انجام این امر، لازم است تا دستیابی به اهداف انقلاب ایران که همانا- استقلال، آزادی، دموکراسی و رشد و توسعه با هدف ریشه کن کردن فقر در هماهنگی با طبیعت است تلاش خود را ادامه داد. ما نیازمند یک فشار نهایی هستیم.

(1): http://www.huffingtonpost.com/mahmood-delkhasteh/iranian-spring-1979_b_6640586.html?utm_hp_ref=world

(2):

http://www.theguardian.com/world/2013/aug/19/cia-admits-role-1953-iranian-coup

(3): https://www.enghelabe-eslami.com/hadaf/19-didgagha/maghalat/725-2013-04-05-07-53-03.html

لازم به گفتن است که این پیام که در مقاله آقای امیر علی حسینی که رابط بین آقای خمینی و بنی صدر بود اول بار در بی بی سی فارسی منتشر شد.  ولی چند روز قبل که مشغول نوشتن این مقاله بودم متوجه شدم که بی بی سی این ادرس را حذف کرده است که امری سخت سوال بر انگیز می باشد و امیدورام مسئولان محترم بی بی سی هر چه زودتر در مورد حذف این گزارش تاریخی و بس مهم توضیح دهند.

(4): http://www.press.uchicago.edu/Misc/Chicago/007863.html