نادر انتظام: سلام بر مؤمنین روزه دار. روزهای پایانی ماه جون ۲۰۱۵ میلادی در حالی رو به انتهاست که تابش نور رحمت واسعۀ شب های ماه مبارک رمضان ۱۴۳۶ هجری قمری بر قلوب مؤمنین روزه دار آغاز می گردد.

 

در آمریکا روز ۲۱ ماه جون بنام روز پدر نام گذاری شده، و در این روز فرزندان خانواده، مخصوصاً پسران تلاش می کنند که  ساعات بیشتری را با بابای خود به گذرانند. شاید روز ۲۱ ماه جون ۲۰۰۲ یکی از بهترین روزهای ۲۸ سال پسر داری ام، بود. پسرم در آن روز یک نامه بسیار زیبایی برایم نوشت و از من خواست که با صدای بلند نامه اش را برایش بخوانم!!  نامه بحدی زیبا، با احساس و آموزنده بود که در پس خواندن هر چند سطر آن، یکدیگر را در آغوش می گرفتیم و هر دو نفرمان سـخت می گریستیم. گرچه او نماند و در ۲۶ جون همان سال به رحمت واسعۀ معشوقش پیوست، اما در نامه اش از یکی از زیباترین تجربه های حیات ۲۸ ساله اش که بسیار به داشتن آن مفتخر بود و از آن فراوان نام برده بود، جمله ای بیشتر به دلم نشست که آن را به مناسبت حلول این ماه ایمانی با شما محرمان همراه در میان می گذارم. آن جمله این بود: “ایمان به خداوند و کار برد این نعمت در زندگی انسان قرن بیست و یکمی، آنهم در کشوری بنام آمریکا چه خواهد بود”. او گفت یکی از زیبایی های ماه مبارک رمضان، مخصوصاً برای یک جوان، صدایی است که در اولین شب این ماه مبارک در گوش جان منتظرین رمضان طنین می اندازد. صدای “سلام” خداوند به بندگانش می باشد. سَلَامٌ هِىَ حَتىَ‏ مَطْلَعِ الْفَجْرِ (قدر)، سلامی که از اعماق تاریکی های شب ظلمانی جهل عبور کرده و همراه با نور رحمت واسعه و هدایت خداوندِ مؤمن، برای رشدِ انسان، توسط کارگزارانِ خداوند در هستی، به انسان عطاء می شود. 

 

سلامی که حامل این پیام بود “وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِى عَنىّ‏ِ فَإِنىّ‏ِ قَرِیبٌ  أُجِیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ  فَلْیَسْتَجِیبُواْ لىِ وَ لْیُؤْمِنُواْ بىِ لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ (بقره، ۱۸۶) امشب من هم همراه با شما تا به صبح بیدار می مانم، تا اگر کسی از تو سراغ مرا گرفت، سرم را در گوش جانش بگذارم و مستقیماً و بدون واسطه، حتی با عبور از تو (محمد)، به او بگویم “من همین جا هستم، این زانوی من است که تو سرت را بر آن گذاشته ای!! مطمئن باش که دعوت بر حق تو امشب اجابت می شود.

 

با پوزش از حضور تمامی فرزندانی که نعمت در حضور پدر بودن از آنها در این رمضان سلب گردیده و خدای ناکرده آن مادر و پدرانی که ……………..، عنوان مقالۀ رمضان امسال را به شب زنده داران و سحر خیزان مورد خطاب قرآن در شهر رمضان، تقدیم می دارم.

 

 یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیَامُ کَمَا کُتِبَ عَلَى الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ لَعَلَّکُمْ تَتَّقُونَ (بقره، ۱۸۳) بس آشکار است که روی سخن خداوند با مؤمنین می باشد. با توجه به اینکه گرامی اساتید مترجم و مفسر قرآن کریم در باره این چند آیه، و به خصوص با فرارسیدن ماه مبارک رمضان، بس زیبا و رسا گفتند و نوشته اند؛ با اذعان به ناتوانی این قلم در شرح آنچه شایستۀ این کلام می باشد، تلاش خواهم کرد تا به پاره ای دیگر از انتظارات قرآن از یک انسان مؤمن اشارات مختصری داشته باشم.

 

قرآن در ۱۴۷۶ آیه مؤمنین را چنین  مورد خطاب خود قرار میدهد. 

 

اولا، مؤمن یکی از نام های زیبای خداوند می باشد، هُوَ اللَّهُ الَّذِی لا إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْمَلِکُ الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیْمِنُ (سوره ۵۹ حشر، آیه ٢٣).

 

پس اگر انسانی، با هر باوری، مفتخر به پذیرش این نام و یا عنوان شد، امید بر این هست که نیک می داند  که یکی از خطیر ترین و بزرگترین مسئولیت های هم نامی و هم زیستی با خداوند مؤمن را پذیرفته، و این پذیرش برابر است با عبور از روی یک پل مویین.

 

ایمان = اقرار و تصدیق. مؤمن = تصدیق کننده و معتقد. پس انسان مؤمن، در نهایت آگاهی و شناخت، جایگاه و مقام و ماهیت آن پدیدۀ مورد ایمان را درک نموده و متعهد می شود که او نیز به عهدی که با طرف مقابل می بندد، وفا می کند.

 

۱- یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ أَوْفُواْ بِالْعُقُودِ، روی سخن خداوند مؤمن، به هم پیمانان مؤمن خود چنین می باشد: به هر عهدی که بستید و با هر که بستید، وفا کنید. 

 

به اولین ماده از ۱۴۷۶ مفاد این قرار داد ایمانی توجه کنید، احترام و وفای به قراردادها (بصورت جمع، همۀ قرار دادها) لازمۀ پذیرش شما در آموزشگاه ایمانی است. عدم به وفای به عهدی که بستید، ثبت اولین نمرۀ منفی در کارنامۀ ایمانی شما خواهد بود و راه یابی به آموزشگاه توحیدی و نشستن بر سر کلاس هستی شناختی، برای شمای عهد شکن، غیرممکن می شود!! مؤمنین، قراردادهایی را که منعقد می کنید، محترم بشمارید.

  

اگر از بستن و شکستن  عهد و پیمان های  شیرین و شیرین چند دقیقه ای دوران کودکی بگذاریم و بگذریم، آیا اولین عهدی را که ما با مادر و پدر مان بستیم، این نبود که تحمل همۀ مشقت ها و مرارت ها از آن شما، و رفتن به مدرسه و آموختن علم و ایمان از آن من؟؟ آیا امروز که آنها پیر و ناتوان شدند، باز پرداخت و وفای به عهد فرزندانۀ من، خدمت گذاری به آنها نیست؟! شما که بر سر هر کوی برزن در هر بوق کرنا می دمید که ما دیگر نیاز به دین نداریم، زیرا علم همه چیز را حل کرده، به صدها هزار مادر و پدر از خانه رانده شده، به میلیون ها مادر و پدر فراموش شده در خانۀ سالمندان، و محروم از یک ملاقات، آنهم به بهانۀ نداشتن وقت، توجهی کرده اید؟ صدور فتوای جاسوسی فرزند از پدر و مادر،  نقض و اهانت صریح به آیات قرآن دال بر محترم ناشمردن حقوق والدین و تشویق فرزند به عهد شکنی با خداوند نیست ؟؟!!

 

مگر روزی که بر سر سفرۀ عقد ازدواج نشستیم، به هستی مان سوگند یاد نکردیم که تا سرحد تقدیم جانمان به پای ماندگاری این عشق می ایستیم؟؟ خیانت به همۀ آن سوگندها، پیمان شکنی نیست ؟  به ازدواج های چندین ساعته، چند ماهۀ نسل امروز نگاه کرده اید؟؟ پذیرش پرداخت  مهریۀ ۱۲۴ هزار سکه از طرف یک معلم با حقوق ماهیانۀ حداکثر ۲ میلیون تومان، حداقل اهانت و خیانت به کلمۀ آزادی که در پس نام آن سکه بی جان آمده، نیست؟ آیا پدر و مادر ها و فرزندان آنها و حتی عاقد مجری این قرار داد، با پنهان نمودن دروغ شان اقدام به انعقاد یک قرارداد حرام نمی کنند؟ ازدواج یک زن و مرد اجرای امر خداوند نیست؟ احترام و وفای به این عهد ضامن دوام و بقای یک زندگی توام با سعادت و خوشبختی نیست؟

 

رئیس جمهوری که به رأی میلیون ها انسان خیانت می کند، ایمان به خداوند و دین و ایمان به آخرت را فراموش کنید، آیا به عهدی که با مردم خود بسته، وفا کرده؟! آیا این عهد شکنی ها بیشتر در کشور هایی به اجرا در نمی آید که خداوند مؤمن، روی سخنش با مردم و در رأس آن رهبران آنها می باشد ؟!

 

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُونُواْ قَوَّامِینَ لِلّهِ شُهَدَاء بِالْقِسْطِ وَلاَ یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلاَّ تَعْدِلُواْ اعْدِلُواْ هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ (سوره ۵ مائده، آیه ٨) 

اى کسانى که ایمان آورده ‏اید، براى خدا به داد برخیزید [و] به عدالت‏ شهادت دهید و البته نباید دشمنى گروهى شما را بر آن دارد که عدالت نکنید، عدالت کنید که آن به تقوا نزدیکتر است و از خدا پروا دارید که خدا به آنچه انجام مى ‏دهید آگاه است. 

 

قسط ،برابر است با  عدالت اجتماعی. لطفاً به آموزه های دینی توجه کنید که از ۱۴۳۶ سال قبل تا به امروز، مؤمنین روزه دار با خدای خودشان عهد می بندند تا حتی در بارۀ دشمن خود به اجرای عدالت و قسط وفا کنند؟ زمان محمد و علی و عمر را فراموش کنید!! آیا امروز که خادمین خانۀ خدا، و محمد و علی و عمر با روزه داران هم کیش خود چنین می کنند، نقض حقوق ذاتی ملیون ها انسان در بیدادگاه های کشور های اسلامی، اجرای همین عدالت اجتماعی است؟ نقض حقوق ذاتی انسان و اجرای این همه بیداد، عهد شکنی نیست؟ کشتار دیروز خِمِر سرخ در کامبوج، کار کافر کیشان بود!!، تجاوز به ناموس یک انسان در کهریزک، سوختن در آتش بمب های خوشه ای در سوریه، بمباران کودکان و فرزندان غزه، انفجار در کافه های ملت یهود، سر بریدن یک خبرنگار، زدن چوب حراج برای فروش دختران یزیدی، حمله به کلیسای سیاهان و هزاران جنایت دیگر، اجرای قسط (عدالت اجتماعی)  ایمان آورندگان است؟؟!

 

خداوند مؤمن، ما پیام ترا با گوش جان شنیدیم، از پیشگاه رحمت واسعۀ تو ملتمسانه و عاجزانه و خاشعانه استمداد  توفیق وفای به عهدی که با تو و بندگان تو بستیم و می بندیم را داریم، تو ما را یاری فرما.

 

خداوند سلام، ما سلام گرم و با محبت و توام با رحمت و رأفت ترا با گوش جان شنیدیم، تو هم سلام خالصانۀ ما را بپذیر.

 

خداوند مهیمن، نگهداری آفرینش بر حق تو، در دست های با عظمت و با عزت توست، تو ما را از لغزش خیانت به عهدی که با تو ، و با خلق تو بستیم، در امان بدار.

 

رمضان بر ایستادگان بر حق، و بر مؤمنین به حق خداوند مؤمن و حقوق ذاتی انسان، مبارک و فرخنده و گرامی باد.

 

خداوند سلام و مؤمن و مهیمن، ما از قرآن تو فرا گرفتیم که روی سخن سراسر رحمت و هدایت تو با انسان های مؤمن می باشد، ملتمسانه از تو می خواهیم که توفیق مؤمن بودن و هم نشینی با خودت را بر ما ارزانی فرما. امین یا رب مؤمن.

 

رمضان ۱۴۳۶، برابر با  ۱۹ جون ۲۰۱۵. 

 

شما می توانید این مقاله را در سایت انقلاب اسلامی در هجرت و سایت naderentezam.com مطالعه فرمائید . 

 

 آمریکا، نادر انتظام