نوشته از پل پیلار است و در 21 اکتبر انتشار یافته‌است: سعودیها از این عصبانی و هراسان هستند که پرزیدنت اوباما سوریه را بمباران نکرد و به جهاد آنها با شیعه‌ها نپیوست. از دید آنها این امر که امریکا برحمایت سعودیها از جهادگرایان سنی چشم می‌پوشد، کافی نیست. این‌است که عضویت در شورای امنیت را نپذیرفتند.
● سعودیها عصبانی شدند و روزی پس از این‌که عربستان به عضویت شورای امنیت انتخاب شد، اعلام کردند عضویت در این شورا را نمی‌پذیرند. این امر، بسیاری از دولتهای عضو سازمان ملل متحد را بد آمد. کم نبودند کشورهائی که کوشیدند تا مگر عضو غیر دائمی شورای امنیت شوند. بی‌قدر کردن شورای امنیت آنها را نیز خوش نیامد.
وزیران خارجه، پیشاروی این وضعیت بی‌سابقه، به تکاپو درآمدند. این امر را می‌توان مقایسه کرد با تحریم جلسات شورای امنیت توسط اتحاد شوروی سابق، در 1950. آنها از این رویه اظهار تأسف کردند. از جمله به این دلیل که در غیبت آنها، شورای امنیت رأی به مداخله نظامی در کره داد. اتحاد شوروی عضو دائم شورای امنیت بود و اگر حضور داشت می‌توانست تصمیم شورای امنیت را وتو کند. اینک معلوم نیست که آیا مجمع عمومی سازمان ملل متحد جانشین عربستان را انتخاب خواهد کرد و یا صندلی خالی می‌ماند.
● بسا سعودیها نیز چون سران شوروی سابق، از کرده خود پشیمان شوند. از قرار، تصمیم گیرندگان می‌پندارند با این عمل توجه‌ها را به مسائل مورد نظر آنها جلب خواهد کرد. اما بسیاری از سعودیهای هوشمند متوجهند کاستی‌های آشکار در این تصمیم وجود دارند.
نارضائی بین‌المللی از دولت سعودی بیش از آن قوی می‌شود که سعودیها می‌پندارند و این نارضائی نمی‌گذارد دولتها به مسائل مورد توجه آنها، بپردازد. بخصوص که مسائلی که خاطر ریاض را به خود مشغول کرده‌اند، به این خاطر که جهان توجهی به این مسائل ندارد نیست که حل نمی‌شوند. از این‌رو است که عواملی بوجودشان آورده‌اند که صرف توجه از میانشان بر نمی‌دارد. کاملا˝ روشن نیز نیست مقامی که بیشتر مورد نظر سعودیها است کدام است. از قرار، این مقام شورای امنیت است. اما بنابر برخی تفسیرها، سعودیها خواسته‌اند مخالفت خود را با سیاست امریکا اظهار کنند.
● هرگاه بخواهیم بگونه‌ای عقلانی در تصمیم سعودیها بنگریم و نظری معتبر بیابیم، مشاهده می‌کنیم که مسئله در احساس حرمان و هیجان خشم آلود شاه، خلاصه نمی‌شود. اتخاذ و اجرای مجموعه‌ای از تصمیمهای غلط است که شاه و دیگر مقامهای عربستان را گرفتار این حالت کرده‌است. بسا تصمیم بهتری را گرفته‌است و وارد ماجراهائی نشده‌است که سعودیها خود را بدانها و درآنها گرفتار کرده‌اند. این امر که عصبانیتی نیز بروز نداده‌است، کاری بجا است. هانری ترومن، رئیس جمهوری اسبق امریکا بسیار نامه‌های خشم‌آلود می‌نوشت اما هیچ‌یک را ارسال نمی‌کرد.
● یک توضیح نیز این‌است که سعودیها محاسبه کرده و به شک افتاده‌اند که نکند عضویت در شورای امنیت و رأی دادن به این و آن قطعنامه، ناگزیرشان کند بازتر و دقیق‌تر بگویند چه درسر دارند و ترجیح‌هایشان کدامها هستند. عضویت در شورای امنیت و شرکت در بحثها و رأی دادنها کاری غیر از در راه‌روها زد و بند کردن و ازپشت این و آن تحریک را کردن و این و آن گروه را مجهز کردن و وارد عمل کردن است. با این‌حال، آنها خود بوده‌اند که خواستار عضویت در شورای امنیت شده بودند. لذا، این توضیح قانع کننده نیست.
● رفتار صحیح اینست که امریکا و کشورهای دیگر تصویب نکردن تصمیم خشم‌آلود دولت سعودی است. یکی از انگیزه‌های عربستان با منافع امریکا خوانائی دارد و انگیزه‌های دیگر نه.
شورای امنیت، موضعش در این یا آن مورد هرچه باشد، وجود و کارکردش مفید است. روی برگرداندن از آن، بخصوص بشیوه‌ای دولت سعودیها، در مقام اعتراض آئین کاری این شورا که از دیرباز مقرر است، کمک نکردن به این شورا در بهتر عمل کردن است. تشویق کردن غیبت از گفتگو و درگیر شدن با مسائلی که جهان باآنها روبرو است، کاری پسندیده نیست.
امریکا درکار فرونشاندن خشم سعودیها از سیاست امریکا در ایران و سوریه است:
☚ در 23 اکتبر 2013، این گزارش توسط جزون دیتز انتشار یافته‌است: بعد از کوشش شکست خورده در برانگیختن نظر موافق مردم امریکا با جنگ برضد سوریه، کار وزیر خارجه امریکا، جون کری، این شده‌است که این و آن دولت را، بخاطر وارد شدن امریکا به دیپلماسی بین المللی (توافق با روسها برسر سوریه و گفتگو با ایران)، توجیه کند. بطور خاص،
● توجیه اسرائیل و سعی در قانع کردنش به صحیح بودن گفتگو با ایران و دیدار با سعود الفیصل، وزیر خارجه عربستان برای فرونشاندن خشم عربستان از گفتگو با ایران و وارد جنگ نشدن با سوریه.
● دولت سعودی حمایت مالی و تسلیحاتی عظیمی از شورشیان سوریه می‌کند و عدم مداخله نظامی امریکا در سوریه، یعنی این‌که شورشیان مسلح تحت الحمایه سعودیها سرنوشتی جز ناکامی نخواهند یافت. کری از میان بردن اسلحه شیمیائی سوریه را کاری بزرگ می‌داند و اما سعودیها نسبت به آن بی‌تفاوت هستند. ترجیح آنها این بود که غرب، سوریه را تصرف کند و براینست که هرگاه چنین می‌کرد، اسلحه شیمیائی سوریه و رﮊیم اسد، باهم، از میان برده می‌شدند.
● کری کوشیده‌است سعود الفیصل را قانع کند که با هدف دولت سعودی، در سوریه، یعنی از میان برداشتن رﮊیم اسد، موافق است. و نیز، می‌خواهد ایران به اجرای برنامه اتمی خود پایان بدهد. امریکا خواستار پایان یافتن جنگ داخلی در سوریه و استقرار دولتی باثبات در مصر است. اما آنچه سعودیها می‌خواهند تغییر رﮊیم در ایران و سوریه است و هرکار غیر از این دوکار، عملی خلاف هدف آنها است. از این‌رو، سعودیها به دور شدن از امریکا ادامه می‌دهند.
نشریه انقلاب اسلامی در هجرت شماره ۸۴۰ از ۱۲ تا ۲۶ آبان