وقت ِ دمیدن است و ما شانه به شانه در قفس
مرغ ِ سحر بگو به ما ،این که چه کرده ای هوس
باز طنین ِ خواندنت ، زنگ ِ عبور می زند
برقِ سپیده می دمد به بانگ ِ تازه جرس
شام ِ سیه سحر نشد ، ظلم و ستم به در نشد
کومه به در چرا زنی ، خانه نمانده هیچ کس
منظر ِ اعتیاد ما تا به فلک رسانده سر
شیخ به کار ِ خود درو خلق نزار و بی نفس
بین که فروع ِ دین ما ، چه کرده با نماد ِزن
به اصفهان و جهرم و ز رود ِ نیل تا ارس
این همه را که گفتمت ، نغمه ِ ساز سینه کن
بگو به خیل ِ مردمان ، به داد خواه و داد رس
دل ِ ستوده را ببین و انتظام ِ کاوه وَش
نه آن اراذل ِ زبون به گرد ِ بیت چون مگس
رسیده وقت ماندن و به هر کران یکی شدن
که برکَنید از میان ز ریشه نسل ِ خار و خس
داریوش لعل ریاحی
12 آذر 1393