گرامی باد روز اول ماه مه، روز جهانی زحمتکشان
این روزها می دانم،
باز می آید
وقت برخاستن موجهاست
دریا بازخواهد خروشید
نگاه کن به آن سوی افقها!
آمیخته به واژه های امید و آرزو
پاره ی خورشید را بردوش گرفته
با خود می آورد،
و به این ناکجا دنیای آشنا پیشکش خواهد کرد.
این ارمغانش را، به ما،
مردم این جهان.
****
هیچ می دانی
دنیا بی حضور تو
خاموش است و بی فروغ،
دلتنگ و سیاهپوش…،
گرفتار درمغاکی سیاه،
که در تالاب این نا کجا آباد
به غارتش می برند
****
هیچ می بینی
درخشش سرخ خورشید را،
زانن سوی این شب خسته جان،
و رودخانه و ابرهای نیلی را؟
دریا در التهاب
و کران تا کران پرستاره،
و من،
خسته از شمارش ستاره ها
به پیشباز تو می آیم.
****
هیچ می دانی،
اینجا… نه، دنیا
موطن توست؟
و من در آن هیچ نمی بینم،
جز آفرینش و کار…
که سرمایه با دستهای خونین به تاراج می برد،
حاصلش را؟
****
صبور باش
دلتنگ بی قرار…
باز می آید،
وقت برخاستن موجهاست
دریا خواهد خروشید
رحمان (01/02/95)
به پیشاهنگان جنبش کارگری و زحمتکشان کشورمان،
که بار دشوار زندگی را بر دوش می کشند.
بگذار این دلم کمی آرام گیرد،
از پس پشت این شب سمج،
که هنوز مانده ره ِ بسیار
تا روز در رسد.
***
می دانی…
از فراق رفتگان،
دل به خورشید سپردگان،
که آن غروب خونین را
به امید طلوعی دیگر…
وداع گفتند رفتند
چه می کشم؟
***
می دانی …؟
آن شهریور …
در من تکرار شد؛
اما به آخر نرسید
و همواره می ماند،
تا خورشید دوباره س برزند،
از پشت زمهریرِ شبِ این دیار.
***
می دانی،
آنگه که می گویم،
(من، باور گرسنگان روی زمینم)
اندوه بیکران کودکان کار،
غم نان روزِزنان خیابانی،
و غرور خودآگاه سپاهکاران را…،
بر دوش می کشم؟
****
بگذار دمی بیاسایم
من، تن زخماگین این جهان را
بردوش می کشم
بیا تا با هم به روزش رسانیم.
رحمان 20/1/95