کنفرانس سران 8 کشور ثروتمند جهان، در تاریخ های 5 و 6 و 7 ژانویه 1979، در گوادولوپ تشکیل شد. بنابر آنچه دکتر ابراهیم یزدی، در کتاب « آخرین تلاش ها در آخرین روزها»، می نویسد، برای ژیسکاردستن گزارشی در بارهٔ وضعیت ایران و اجتناب ناپذیر بودن سقوط رژیم شاه و روی کار آمدن دولت انقلابی تهیه و در اختیار او گذاشته شده بود تا او در کنفرانس گوادولوپ، جانب انقلاب و ضرورت تغییر رژیم شاه را بگیرد. در جلد سوم خاطرات، بار دیگر، همان سخن نادرست را باز آورده است. بنابر این قول، نظر ژیسکاردستن کار را تمام می کند:

 

    «به موجب اطلاعاتی که بعد‌ها منتشر گردید موضع ژیسکاردستن در کنفرانس گوادلوپ علیه حمایت آمریکا از شاه بود و در این مورد مناقشاتی با کار‌تر داشته است: «در کنفرانس گوادولوپ، در اوائل ژانویه، وقتی کار‌تر با نخست‌ وزیر انگلیس جیمز کالاهان و صدراعظم آلمان غربی هلموت اشمیت و رئیس‌ جمهوری فرانسه ژیسکاردستن دیدار کرد، این نظر که کار شاه تمام شده است تقویت گردید. رهبران هر سه کشور اروپایی موافق بودند که کار شاه دیگر تمام شده است، صحبت ژیسکاردستن که بعد از همه ایراد کرد، مخصوصاً دربارۀ این نکته خیلی قوی بود. او گفت اگر شاه بماند، ایران دچار جنگی داخلی خواهد شد و مردم زیادی کشته خواهند شد و کمونیست‌ ها نفوذ فوق‌ العاده زیادی به دست خواهند آورد. نهایت مستشاران نظامی آمریکایی حاضر در صحنه، در زد و خورد‌ها درگیر می‌شوند و این امر ممکن است زمینهٔ دخالت روس‌ ها را فراهم سازد. او در ادامه گفت: آنچه اروپا احتیاج دارد نفت ایران و ثبات منطقه است. خمینی در فرانسه ساکن شده است، وی خیلی هم غیرمنطقی نیست. واشنگتن باید خود را با تغییرات سیاسی تطبیق دهد.» (روبین باری، «هموار شده با نیات خوب». اصل متن آنگلیسی). 

 

 

 

 

 

   این متن با آنچه ژیسکاردستن در کتاب خود آورده است، صد در صد متضاد است: ژیسکاردستن در صفحه های 373 و 374 جلد دوم خاطرات خود به زبان فرانسه (le Pouvoir et la Vie ) اینطور شرح ماجرا می کند:

 

    «من در جلد اول، دنبالهٔ گفتگوهایمان را نقل کرده ام. سخنان تعجب و غافلگیرکنندهٔ جیمی کارتر را نیز آورده ام. او براین باور است که سران ارتش (ایران) آماده اند که در صورت لزوم، قدرت را در اختیار بگیرند و طرز فکر سیاسی آنها نزدیک به طرز فکر سیاسی ما است. او  سران ارتش را خوب می شناسد. از آنها با اسم کوچکشان اسم می برد. 

 

     هلموت اشمیت صدراعظم آلمان، پیش از آغاز به سخن، به نشان مخالفت توأم با بیزاری، سیگار خود را در جا سیگاری له و سخن آغاز کرد (در این جا، شخصیت اشمیت را می ستاید). او، دربارهٔ پی آمدهای رفتن شاه، به ما هشدار داد و بسا به ما اعلان خطر کرد. ایران با دورانی از بی ثباتی و بی نظمی روبرو می شود که خطر مداخلهٔ روسیه شوروی را پدید می آورد. 

 

     من (ژیسکاردستن) با اشمیت هم نظر بودم و در همان جهت سخن گفتم. راست بخواهی، هیچیک از ما استقرار مداوم یک رژیم مذهبی، را در نظرگاه خود نمی دیدیم. 

 

     اما استدلال های ما، کارتر را در نظر خود متزلزل نکردند. ما احساس می کردیم که او تصمیم خود را گرفته است: امریکا دیگر در پی حمایت از شاه نیست. زیرا به این نتیجه رسیده است که او بازی را باخته است. 

 

     ما به گفتگوهای خود در جوّی ستوه آور پایان دادیم. همانطور که در نظر مجسم می کردیم، بسته شدن همهٔ راه ها بروی مردی که همهٔ ما با او کار کرده بودیم، پنداری سایه هایی که بر ایران می رفتند تا بر ایران فرو افتند، آهسته آهسته بر ما فرو می افتادند.»