١٣٩٣​/٠٢​/٠١- خانم ها، آقایان، پیشاپیش اجازه فرمائید درودهای صمیمانه خود را به مناسبت برپائی چنین بزرگداشتی که نشان از قدرشناسی و پاسداشت شما ایرانیان راستین نسبت به دوستان و خدمتگزاران فرهنگ و تاریخ میهن است، تقدیمتان کرده و دستهای پرمهرتان را به گرمی بفشارم و همزمان قدردان ایران شناس و ایراندوست نامدار آقای پروفسور فرآی که نسل کنونی ما وامدار تلاش های بزرگانی است چون ایشان که در شناخت فرهنگ و اندیشه های انسانیِ نیاکان ما در ایرانشهر تلاش کردند.

 

 

 این انسان بزرگ به صیقل الماس گذشته¬ی ما همت گمارد تا در پس غبار و گرد زمانه¬ی واپسگرای فضیلت سوز به بوته فراموشی سپرده نشود و درخشش خود را باز یافته و تلالو آن علیرغم خواست اندک شمار بدخواهانِ کژ اندیش، به سان فانوس دریایی در جهان ملت¬ها راهگشای رهروان این وادی باشد.

 

 

چه سخت است در فقدان بزرگمردی که تمامی عمر پر بار خود را در کاوش، پژوهش و تلاش در شناساندن فرهنگ پربار و تاریخساز ملت بزرگمان سپری کرده است، سخن گفت.

 

با اندوه فراوان پروفسور فرآی روی در نقاب خاک کشید و ایرانزمین یاری دیرین و ایراندوستان دوستی ارجمند را از دست دادند و ایران پرستانِ عاشق فرهنگ، را در غمی جانکاه فرو برد، از عشق و علاقه او به ایران کافی است بگویم در وصیت نامه شورانگیز خود خواستار آرام گرفتن همیشگی در خاک ایران زمین، سرزمین بزرگانی چون فردوسی، سعدی، حافظ، مولوی، خیام، نظامی، ابوریحان و رازی آنهم در اصفهان، همان نصف جهان، در کنار زنده رود شده بود.