پس ازتصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی درسال ۱۳۵۸توسط مجلس خبرگان رهبری،
و پس ازاینکه این قانون در یک “همه‌پرسی” مورد “قبول مردم” واقع گردید، نظریه خمینی مبتنی بر مشروعیت حاکمیت ازجانب شارع و اصل عدم تعهد و مسٶلیت نهادهای حکومتی درقبال مردم تثبییت گردیده و حسینقلی خانی در قالب ولایت فقیه زائیده و نهادینه شد. و رابطه دولت- ملت که اساس حکومت های دموکراتیک بر آن استوار است بی اعتبار گردید و پدیده ای ناشناخته بنام شارع مقدس جانشین آن شد.
هرگاه در کشوری بی نظمی ،غارت، چپاول و یغماگری از ناحیه حاکمان مشاهده شود و قوانین جاریه هم نتواند حقوق مردم را احقاق نمایند چنین حکومت جابرانه را حکومت حسینقلی خانی می نامند. حسینقلی خان که در زمان ناصرالدین شاه قاجار والی پشتکوه لرستان بود، در قلمرو حکومت او هیچکس از خود قدرت و اختیاری نداشت. همه چیز به خان تعلق داشت و سرپیچی کسی از خواسته ها و فرامینش به هلاکت و نابودی خود او و خانواده اش منجر میگردید. در نظام ولایت فقیه هم اگر پدیده ای بنام نهاد دولت و حکومت وجود داشته باشد، نمیتوان نامی دیگری جز این را بر آن نهاد.
اغتشاش و هرج ومرجی که مردم ایران اکنون بدلیل فقدان نظام مدیریتی در کشور و بهمریزی؟ آرایش درونی قوا در حاکمیت شاهد آنند، این احساس را برای آنان بوجود آورده است، که آیا اصولا نهادی بنام دولت بمفهوم کلاسیک آن در این کشور هنوز موجود است؟. در کمتر تماس تلفنی یا ملاقات با مسافری است که به سٶال شما، که در ایران چه خبراست؟، جوابی جز این داده شود که “نه مردم با حکومت کاری دارند ونه هم حکومت تا آنجا که به بقایش مربوط نگردد با مردم، جناح های درون نظام برای کسب انحصاری قدرت توی سرهم دیگر میزنند، و مردم هم برای تآمین شام شب تو سر خود”. چنین احساسی درمردم بدین خاطر دست داده است، زیرا آنان ازیکطرف شاهد وجود باندی در قدرتند، که نه تنها درجهت رفع مشکلات آنان قدمی بر نمیدارد، بلکه خود مشکل زا گردیده و هرروز مشکل تازه ای را سبب میگردد. مردم شاهدند که باند حاکم فقط بفکر بقای خویش در قدرت و تآمین منافع هم پیمانانش بوده، وهرگونه اعتراضی علیه خود را بشدت سر کوب می نماید. اقتدار گرایان در حالیکه مردم کشور برای تآمین هزینه های ضروری زندگی خود با گرفتاریهای زیادی روبرو هستند، ازهیچ بذل و بخششی به خارجیان و بخصوص گروه های تروریستی منطقه، حزبﷲ لبنان، و دیکتاتورسوریه دریغ نمی نمیورزند. این باند های اقتدار گرا که نام حکومت و دولت را بر خود نهاده اند چگونه چنین بی محابا و بی تفاوت شاهدند که وروند امورجاری مملکت را مشاهده میکنند، که درهمه زمینه ها به بن بست رسیده، فساد و دزدی بی سابقه بر اقتصادی مملکت حاکم شده، ورشکستگی واحدهای صنعتی و کشاورزی روزبروز و با شتاب بیشتری اتفاق میافتد، ارزش پول کشور پیوسته در حال سقوط است، و فقرهرروزه و بیش از پیش گریبانگیر مردم و بخصوص اقشار تهی دست جامعه میگردد. واردات تقریبا کلیه مایحتاج کشور سبب گشوده شدن بی رویه دروازه های کشور به ورود اجناس بنجل خارجی شده و ورشکستگی آخرین واحدهای تولیدی و بیکاری هزاران کارگر شاغل در این واحدها را بدنبال داشته است بدون اینکه کوچکترین قدمی در جهت رفع این مشکلات بردارند. آنانیکه انسانی محروم را فقط بجرم داشتن چند گرم مواد مخدر به جوخه اعدام می سپارند، چکونه قادر نیستند ۳۰۰ نفر مفسد شناخته شده را که میلیاردها تومان از بیت المال مردم را چاپیده اند، همانانی که احمدی نژاد رقیبان خود را مرتب به اعلام نام آنان تهدید میکند را بدادگاهی تحویل دهند. و بلاخره دارودسته ای که رهبرش حاضر است زیانی بمیزان ۴۵ میلیارد دلار به اقتصاد مملکت وارد آورد تا ۶۰ کیلو اروانیوم با غلظت ۲۰ درصد ی بقیمت چند صدهزارتومان را تولید نماید. “در فاصله ۸ ماهه مذاکرات مسکو تا آلماتی، ایران حدود ۳۰ میلیارد دلار در نتیجه کاهش صادرات نفت زیان دید و حدود ۱۵ میلیارد دلار به علت افزایش هزینه تجارت خارجی. آنچه که ایران در مقابل به دست آورده، ۵۰ تا ۶۰ کیلو اورانیوم با غلظت ۲۰ درصد است که قیمتش در بازار آزاد از چند صد هزار دلار فراتر نمی‌رود .” [ ۱] آیا چنین حکومتی سزاوار نام دیگری جز نام “حکومت حسینقلی خانی” می باشد. حکومتی که حتی حسینقلی خان خود را هم از دست داده است.
برداشت فقدان نهادهای حکومتی در کشور فقط به اظهارنظر و احساس یک مسافر و یا قوم و خویشی و مردم عادی کوچه و بازارمنحصر نمیگردد. بلکه عده ای از روشنفکران جامعه و حتی کادرهای سابق نظام نیز قضاوت بهتری از اوضاع جاری در کشور ندارند. آقای حجاریان یکی از نظریه پردازان اصلاحات چنین حکومتی را “حکومت حسینقلی خانی” خوانده و احوال مردم در مملکت را بدین گونه باز گو میکند:
” کارگر شب که به خانه می رود، جلوی خانواده صورت خود را با سیلی سرخ نگه می دارد و با قرض زندگی می کند. او نیز نمی داند که کِی می تواند قرضهایش را ادا کند. او نیز معلّق است. … همین طور، موجر و مستأجری که یکباره با قیمت های نجومی مواجه می شوند، معلّقند. بورس معلّق است. حتی وزیر معلّق است. وزیری که نمی داند آیا رییس دولت بودجه اش را به او می دهد یا نمی دهد، نمی تواند دست به کاری بزند. حتّی رییس دولت دست به کارهایی می زند که نشان از سرگشتگی و تعلیقِ اوست. … گویی در وضعِ تعلیق، نوعی هرج و مرج و حکومت حسینقلی خانی بر جامعه حاکم می شود .” [ ۲]
آقای حمید رضا جلایی پوردرمقاله ای تحت عنوان ” توصیف و ارزیابی وضعیت اجتماعی ایران در سال ۹۱ ” چنین اوضاعی را مشروعیت زدایی از نهاد دولت نامیده و بیان میدارد که:
“روشن است که بحران اخیر اقتصادی که با مدیریت شعاری و مخرب دولت نهم و دهم و با تشدید تحریم‌های اقتصادی از سوی کشورهای غربی ابعاد فزاینده گرفته و کشور را با تورم، گرانی و بیکاری فزاینده روبرو کرده است، بر آسیب‌های اجتماعی ذکر شده، خصوصاً گسترش فقر، اثر مستقیم دارد. … دولت ایران به جای این که عامل ثبات و موتور پیش برندۀ رشد و توسعۀ کشور باشد، از نهاد دولت مشروعیت زدایی کرده و آن را از درون ناکارآمد‌تر و فرسوده‌تر و فاسدتر کرده است”
و بلاخره ۴۳ نفر ازاستادان بر جسته اقتصاد دانشگاههای معتبر کشور، در نامه ای به آقای احمدی نژاد اورا از تنزل سطح مدیریت و تآثیر آن بر اقتصاد کشور برحذر داشته و چنین اظهارمیکنند که:
” متاسفانه نه تنها دولت برای مقابله با ناهنجاری‌های اجتماعی و زوال ارزش های اخلاقی و دینی در جامعه برنامه مشخصی ندارد و به دلیل بی‌اعتمادی به نهادهای مردمی نمی‌تواند از ظرفیت های این نهادها برای مقابله با مفاسد اجتماعی سود ببرد، بلکه در سالهای اخیر رفتارِ گروهی از دولتمردان نیز به عاملی برای تخریب اعتماد عمومی و هنجارهای اخلاقی تبدیل شده‌است. تاسف‌بارتر آن که حکومت به جای ریشه یابی این وضعیت نابسامان و چاره‌جویی برای آن، از یکسو به کتمان واقعیات موجود روی آورده و از دیگر سو به برخوردهای موردی، دستوری و خشن متوسل شده‌است. …
تحلیل ما گویای آن است که آرایش درونی قوای حاکمیت در کشور بطور بنیادین دگرگون شده‌است و بر اثر آن نظام مدیریت کشور بشدت تنزل یافته است و توان آن برای تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری علمی و کارشناسی و اجرای کارآمد آن تصمیمات، رو به زوال گذاشته است و همین عامل، تاثیرات انکار ناپذیری بر کارکرد نهادهای اقتصادی گذاشته است. در واقع ما بر این اعتقادیم که این تحولات تاثیر تعیین کننده‌ای برکیفیت حکمرانی در کشور داشته است و دست‌آوردهای ضعیف به دست آمده در عرصه سیاست خارجی و داخلی و نیز در حوزه‌های اقتصادی و اجتماعی محصول این وضعیت است.”
اساس این حاکمیت حسینقلی خانی زمانی ریخته شد که آیتﷲ خمینی پس از ورودش به ایران و در زمانی که بدلایل تاکتیکی هنوز خود را متکی بر ملت و خواست او معرفی میکرد، و “تو دهن زدن” به دولت قانونی را بواسطه اینکه ملت او را قبول دارند توجیه مینمود، دربهشت زهرا بیان داشت که: “من دولت تعیین می کنم، من تو دهن این دولت می زنم، من دولت تعیین می کنم، من به پشتیبانی این ملت دولت تعیین می کنم، من به واسطه اینکه ملت مرا قبول دارد.“
اما بلافاصله پس از اینکه تقریبا مطمئن شد، که خرش از پل گذشته و دیگر عاملی وجود ندارد که بتواند راه رسیدن او را بقدرت سد نماید، بکلی نقش ملت را در رسیدن خود بقدرت بکلی فراموش نمود، وهنگام معرفی دولت موقت مهندس بازرگان مجهولی بنام “شارع مقدس” را جانشین ملت نموده و مشروعیت خود را منعبث از آن دانست:
” به واسطه ولایتی که از طرف شارع مقدس دارم، ایشان (مهندس بازرگان) را قرار دادم. ایشان را که من قرار دادم واجب الاتباع است. ملت باید از او اتباع کند. یک حکومت عادی نیست. یک حکومت شرعی است. باید از او اتباع کنند. مخالفت با این حکومت مخالفت با شرع است، قیام بر علیه شرع است… قیام بر ضد حکومت خدایی، قیام بر ضد خداست. قیام بر ضد خدا کفر است.”
پس ازتصویب قانون اساسی جمهوری اسلامی درسال ۱۳۵۸ توسط مجلس خبرگان رهبری و پس ازاینکه این قانون در یک “همه‌پرسی” مورد “قبول مردم” واقع گردید، نظریه خمینی مبتنی بر مشروعیت حاکمیت از جانب شارع و اصل عدم تعهد و مسٶلیت نهادهای حکومتی در قبال مردم تثبییت گردیده و حسینقلی خانی در قالب ولایت فقیه زائیده و نهادینه شد. و رابطه دولت- ملت که اساس حکومت های دموکراتیک بر آن استوار است بی اعتبار گردید و پدیده ای ناشناخته بنام شارع مقدس جانشین آن شد.
و بر این مبنی حکومتی پایه گذاری گردید که چنانکه بعدا نشان داد فقط زمانی قادر به حفظ ظاهرشکل یک حکومت و دولت است که فصل‌الخطاب و ختم‌الکلام بودن حسینقلی خان آن (ولی فقیه) ازطرف سایر شرکت کنندگان در قدرت مراعات گردد. و تاکنون این فرد از چنین توانی بر خوردار بود، هرجا که مسٶلین درجه دوم دچاراشکالی میگردیدند و دوباره نظام به بن بستی میرسید، در زمان حیات خمینی با حربه “خیانت به اسلام” مسٶلین وادار به اجرای اوامر رهبر میشدند[ ۷] ، و در زمان ولایت آقای خامنه ای هم آنگونه که شاهد بوده ایم توسط “حکم حکومتی” اجرای اجباری امور میسر میگشت.
در شرایط کنونی که دیگر کسی به حرف آقای خامنه ای تره هم خورد نمیکند، و اثرات سیاست های غلط رژِیم حاکم بشکل تحریم های کمرشکن اقتصادی کشور را فلج نموده، و زندگی را بر مردم تلخ کرده است، بیش از پیش نمایان میگردند. پوشالی بودن اساس چنین نظامی بر همگان بیش از پیش عیان گردیده، و اکنون نظام در حالتی قرار گرفته است که خطر ریزش آن هرلحظه وجود دارد.
ریزش نظام اما اگر بدون وجود یک نیروی جانشینی که بتواند بطورموقت امور مملکت را تا تدوین و تصویب قانون اساسی جدید و روی کار آمدن دولتی ملی و دموکرات منتخب مردم در دست گیرد اتفاق افتد. می تواند به فاجعه ای غیر قابل پیش بینی برای تمامیت ارضی کشور و وضع مردم در چنین شرایطی منجر شود. جلوگیری از وقوع چنین خطراحتمالی در گرو این است، که نیروهای سیاسی در داخل و خارج از کشور برنامه ای را به جهت گذار مسالمت آمیز از نظام کنونی به یک دولت ملی و دمکرات تدوین نموده و بصورت پروژه ای به شخصیت های ملی و مردم عرضه نموده آنان را به کمک در به انجام رساندن آن دعوت نمایند.
ملت ایران که از سیاست های ضد ملی نظام کنونی بیزار و از زیانهای متعدد جانی و مالی بی شماری که بر او و کشور تحمیل گردیده است بتنگ آمده است، بی شک در مبارزه به نیروهایی که برای روی کار آوردن نظامی که دفاع از منافع ملی را در صدر برنامه های خود قرار داده، فقط به پیشرفت ملت خویش در کنار ملل دیگر جهان بیاندیشد، و سیاست خارجیش بر پشتیبانی از صلح جهانی و مبارزه با ترورسم بین المللی استوار باشد کمک خواهند نمود. روحانیونی که چنین حکومتی بنام آنان و به کمک آنان به روی کار آمده است، و اکنون شاهد آنند که “روحانیون” متحجری چون مصباح یزدی، علم الهدی، طائب ومفسدینی چون برادران لاریجانی و دارودسته احمدی نژاد کارگردانان اصلی این نظام هستند، بایستی بدانند که چنانچه در رفع اشکالات موجود به مردم کمک ننمایند گناه کبیره ای را مرتکب شده اند. آنان باید بدانند که مردم ایران همیشه به روحانیونی که در شرایط دشوار در کنار آنان بوده اند احترام گذاشته ولو اینکه در لحظه ای از زندگی خود دچار اشتباه شده باشند، نمونه بارز چنین رفتاری در گرامی داشتی که مردم نسبت به آیت ﷲ منتظری در آخرین سالهای حیات ایشان و زمان فوت او از خود نشان دادند را به خوبی میتوان دید. آنان باید بخاطر داشته باشند که حتی آیت ﷲ خمینی هم با تمام تحجرش بر این نظر بود که:
” فرض می کنیم که یک ملتی تمامشان رای دادند که یک نفری سلطان باشد، بسیار خوب، اینها از باب اینکه مسلط بر سرنوشت خودشان هستند و مختار به سرنوشت خودشان هستند، رای آنها برای آنها قابل است؛ لکن اگر چنانچه یک ملتی رای دادند (ولو تمامشان) به اینکه اعقاب این سلطان هم سلطان باشد، این به چه حقی ملت پنجاه سال از این، سرنوشت ملت بعد را معین می کند سرنوشت هر ملتی به دست خودش است … اگر چنانچه سلطنت رضاشاه فرض بکنیم که قانونی بوده، چه حقی آنها داشتند که برای ما سرنوشت معین کنند هر کسی سرنوشتش با خودش است، مگر پدرهای ما ولی ما هستند؟ مگر آن اشخاصی که درصد سال پیش از این، هشتاد سال پیش از این بودند، می توانند سرنوشت یک ملتی را که بعدها و جود پیدا کنند، آنها تعیین بکنند؟” [ ۸]
…………………………………………………………………………………………
انقلاب اسلامی در هجرت- بعلت اینکه همه پاورقی ها بصورت لینک بودند و متاسفانه سایت انقلاب اسلامی از لحاظ تکنیکی قادر به درج لینک در مقاله ها نمیباشد باکمال تاسف مجبور به حذف پاورقی ها گردیدیم